บทที่ 22
“พะ พี่ ยังไม่กลับเหรอคะ”
“ถ้ากลับจะเห็นไหม ไหนบอกไม่สบาย ออกไปข้างนอกนานขนาดนี้” ผมเดินเข้ามาหาคัพเค้ก ก่อนยื่นถุงยาที่ซื้อมาไปตรงหน้าเธอ
“ขอบคุณค่ะ ที่จริงเค้กมียาแล้วค่ะ พี่ไม่ต้องลำบากเอามาให้ก็ได้”
“ทำไม ซ่อนผู้ชายไว้ที่คอนโดหรือไง” คำพูดของผม ทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“เค้กอยากพักผ่อนแล้วค่ะ พี่กลับไปเถอะนี้ก็ดึกมากแล้ว”
ผมแปลกใจจริงๆ เพราะอะไรทำไมคำพูดของเธอมันดูช่างห่างเหิน แล้วทำไมผมต้องอารมณ์เสียกับเรื่องแบบนี้ ตอนที่เราอยู่ด้วยกันสองคนที่พัทยาเธอออดอ้อน คอยยิ้มให้ผมตลอด ซึ่งผมชอบมาก แต่ดูตอนนี้สิ สีหน้าที่ไม่รับแขกนั้นมันช่างขัดหูขัดตาของผมเสียจริงๆ
“อย่าลืมกินยา พักผ่อนให้มาก พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงาน พี่ให้หยุดสองวัน”
“ค่ะ ขับรถกลับดีๆ นะคะ” คัพเค้กพูดแค่นั้นแล้วเดินขึ้นห้องไป ผมก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ จนร่างบาง หายจากระ
