บทที่ 27
หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนก็ไม่รอช้า รีบเดินออกมาจากตึกคณะมองหารถที่นั่งมาเมื่อตอนเช้า แต่ก็ไร้วี่แวว ฉันจึงตัดสินใจกดโทรออกหาสามีในอนาคตทันที รอไม่ถึงสิบนาที่รถยนต์ที่คุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดหน้าตึกเรียนที่ฉันนั่งรออยู่
“ไปไหนมาคะ”
“ไปหาที่นั่งคุยงานมา”
“วันนี้โดดงาน ไม่คิดว่าพี่ก็จะเป็นเด็กดื้อกับเขาด้วย ^_^” ฉันหันหน้าไปยิ้มให้กับเขาอย่างล้อเลียน ก่อนที่มือใหญ่จะวางลงมาบนศีรษะของฉัน
“ไปเที่ยวกัน” พี่ทัพพูดแค่นั้นแล้วรถก็เคลื่อนออกจากที่ ฉันไม่ได้ถามอะไรต่อ นั่งมองใบหน้าหล่อของเขาเงียบๆ ทำไมเขาหล่อแบบนี้นะ หรืออาจเป็นเพราะเขาคือคนที่นั่งอยู่ในหัวใจของฉัน จะทำอะไรเขาก็ดูดีไปหมด “มองพอหรือยัง”
“ยังค่ะ เป็นไปได้อยากเอากลับไปมองที่ห้องด้วยค่ะ” ฉันพูดออกมาเล่นๆ ทำเอาพี่เขาหัวเราะออกมา มันน่าขำขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันย่นจมูกใส่เขาไปที ก่อนที่จะสวมกอดแขนพร้อมเอาใบหน้าแนบลงไป ขอเสพ
