บทที่ 12
ผมเดินเข้ามาในห้องก็เห็นคัพเค้กนอนอยู่บนที่นอน เมื่อเธอมองเห็นผมก็รีบนอนตะแคงหันหลังให้ผมทันที อาการแบบนี้ของผู้หญิงผมรู้ดี เธอเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ เจ้าคิดเจ้าแค้นกับคำพูดเมื่อตอนกลางวัน แต่ผมก็พูดไม่ผิด เพราะเธอชอบก่อปัญหา
ผมดึงผ้าห่มที่เธอคลุมโปงไปถึงศีรษะออก แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คัพเค้กรีบนอนขดตัวทันที เธอสวมเสื้อสายเดี่ยวและกางเกงขาสั้นที่สั้นมากๆ ผมรีบทิ้งผ้าห่มในมือคืนให้กับเธอ แล้วลุกขึ้นหันหลังทันที ฉิบหาย!! เขาจะหาว่าผมโรคจิตไหม
“ออกไปเลยค่ะ เค้กไม่หิว เดี๋ยวถ้าหิวจะสั่งอาหารเอง”
“ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ค่ะ เชิญบอสไปปาร์ตี้ให้สบายใจเถอะค่ะ” คำพูดของเธอน้ำเสียงมันคือการประชดประชัน ผมหันมาเผชิญหน้ากับเธออีกครั้ง คัพเค้กไม่หลบสายตาของผมด้วยซ้ำ
ผมจึงทำได้แค่เพียงเดินออกมาจากห้อง มองกุญแจห้องในมือของตัวเอง ไม่รู้ว่าทำบ้าอะไร ถึงได้ไปขอลูกกุญแจห้องจากเลขา ผมเป็น
