บทที่ 15
@ พัทยา
“เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บ อีกชั่วโมงลงมาเจอกันที่ด้านล่าง” ขณะที่ลิฟต์เลื่อนขึ้นไปชั้นบน ผมปรายตามองคัพเค้กเล็กน้อย เธอเอาแต่เงียบตั้งแต่นั่งรถมาจากกรุงเทพฯ แล้วเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกมาถึงชั้นเป้าหมาย ผมเดินนำหน้าออกมาก่อน ดูเหมือนเธอจะทิ้งระยะห่างกับผม วันนี้มาแปลก ปกติจะวิ่งเข้าหา
“ครับแม่” ทันทีที่เปิดประตูเข้าห้องมาเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
(ถึงหรือยังลูก น้องเป็นไงบ้าง)
“พึ่งถึงครับ ผมให้เธอไปพักผ่อนแล้ว ช่วงบ่ายมีคุยงานกับลูกค้า”
(อย่าใช้งานน้องหนักนักนะ ยังไงแม่ก็ฝากน้องด้วยนะจ๊ะ) แม่ผมพูดแค่นั้นก็วางสายไป โทรมาแค่นี้ เป็นห่วงอะไรนักหนา ผมเป็นลูกแท้ๆ ไม่เห็นห่วงผมสักนิด คิดแล้วก็น่าน้อยใจ
ผมเก็บของเข้าที่ ก่อนหยิบไอแพดขึ้นมาตรวจดูตารางงานของตัวเอง วางแผนว่าจะทำอะไรในแต่ละวันที่มาที่นี่ ถึงผมจะมีเลขาส่วนตัว เรื่องเวลาผมก็เป็นคนจัดการดูแลอีกที
ในช่วงบ่ายผมเดินทางไปพบ
