บทที่ 9
“นี่อะไร” ผมเลิกคิ้วถามคนตรงหน้าเมื่อเธอวางถุงกระดาษไม่ใหญ่มากลงตรงหน้า
“ขนมค่ะ น้องสาวของเค้กทำเอง คุกกี้อบใหม่ๆ ส่วนอันนี้เค้กฝากให้คุณป้าด้วยนะคะ” เธอหยิบถุงกระดาษอีกใบส่งมาให้ผม “ถุงนั้นให้บอส อีกถุงให้คุณป้าค่ะ” เธอพูดอีกครั้งเป็นการย้ำ เมื่อเห็นผมเงียบไม่พูดอะไร
“ผมไม่กินของหวาน” สีหน้าของคัพเค้กสลดลงไปเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมา
“คุกกี้นี้หวานน้อยค่ะ หวังว่าบอสคงชอบ” เธอพูดแค่นั้นก็เดินออกจากห้องไป ทำให้ผมแปลกใจไม่น้อย ปกติคัพเค้กจะพูดมากกว่านี้ หลังจากแจ้งตารางงานของผมเสร็จ เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรผมมากนัก หรืออาจเป็นเพราะเธอไม่อยากเสียเวลาในการทำงาน
“คิดได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องปวดหัว” ภาพวันนั้นที่เธอ แนบริมฝีปากมาที่แก้มของผมยังคงชัดเจนอยู่ไม่จางหาย คิดถึงทีไรทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ
กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้น ผมวางปากกาในมือลงก่อนยกหูฟังขึ้น
(บอ
