2

1757 Words

ชายหนุ่มร้องอู้อี้อยู่ในลำคอ เขาหายใจไม่ออก สาเหตุเพราะโดนนมเด็กทับใบหน้าเอาไว้ เห็นตัวเล็ก นมใหญ่เป็นบ้า! ช่อเพชรตะกายหนีจากร่างสูงของภาม เธอยกมือขึ้นกุมอกตัวเอง ใบหน้าแดงก่ำ เขาเผลอเหลือบมองอกอวบของเธอที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดตัวโคร่งแบบไม่ได้ตั้งใจ “อย่ามองนะคะ” เธอเม้มปาก หน้าแดงก่ำหนักกว่าเดิม “เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาเอ่ยถาม กระแอมกระไอ ทำเสียงขรึม ลามกเผลอไปมองนมเด็ก บ้าจริงเชียว! “ไม่ได้เป็นอะไรแล้วค่ะ” คนที่เขินอายรีบหันหลังหนี เดินไปเก็บมะม่วงทันที “ช่วยเก็บไหม” เขาเดินมาใกล้ๆ อยากช่วยจริงๆ “ไม่ต้องค่ะ” “ไหนบอกว่าจะให้อากินมะม่วงน้ำปลาหวานด้วยไง” เขาทวงคำสัญญาของเธอ ช่อเพชรชะงัก ไม่น่าไปเอ่ยปากชวนเขากินด้วยกันเลย แต่พูดไปแล้ว จะกลับคำก็ดูน่าเกลียดเกินไป “ก็เก็บสิคะ” เธอทำเสียงเมินๆ เดินหนีไปเก็บมะม่วงอีกด้าน นำมากองเอาไว้ ก่อนจะเดินไปสวมกางเกงตัวนอก พอหยิบขึ้นมาทำท่าจะสวม เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเขากำลังมองอยู่ ปกติเธอไม่อายหรอก เพราะมีกางเกงขาสั้นอยู่แล้ว แต่รอบนี้จู่ๆ ก็รู้สึกขัดเขินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เลยเดินหนีไปสวมกางเกง ขายาวตัวหลวมหลังต้นไม้เสียเลย เธอเก็บมะม่วงใส่ในเสื้อยืดที่ดึงชายเสื้อขึ้นมาคล้ายกระเป๋าหน้า ก่อนจะเดินเร็วๆ ไปยังห้องครัว ภามเดินตามเด็กสาวไปติดๆ ช่อเพชรเกิดนึกพิเรนทร์ขึ้นมา ตื๊อนักใช่ไหม เธอจะแกล้งเขาเสียให้เข็ด “อาภามช่วยช่อทำน้ำปลาหวานไหมคะ” เธอเปลี่ยนใจจะทำเอง แทนที่จะให้ป้าแมวทำให้ “ได้สิ เห็นคุณยายบอกว่าเราทำอาหารเก่ง” ช่อเพชรอยากจะเอาหัว โขกพื้น คุณยายก็พูดเวอร์ไปหน่อย อย่างกับกลัวไม่มีผู้ชายดีๆ มาสู่ขอเธอ อย่างนั้นล่ะ “ปอกหัวหอมแดงให้หน่อยสิคะคุณอา” เธอใช้แรงงานเขาเสียเลย ปอกหัวหอมนี่แหละ เดี๋ยวน้ำตาต้องไหลแน่ๆ อยากลามกมาดูขาอ่อนเธอ แถมยังเอาหน้ามาคลุกนมเธออีก หน็อย!!! แล้วก็เป็นดังคาด คนปอกหัวหอมน้ำตาไหล ภามเช็ดน้ำตาไปมา แต่ก็ปอกหอมแดงจนเสร็จ นำไปล้างตามคำสั่ง และหั่นให้เสร็จสรรพ เขาเห็นเธอ ตำพริกแห้งเต็มครก แล้วต้องกลืนน้ำลายด้วยความเสียวไส้ “อาภามหิวเหรอคะ เห็นกลืนน้ำลายแบบนั้น” เด็กแสบแกล้งถาม ภามส่ายหน้าดิก “เรากินเผ็ดขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาทำหน้าปูเลี่ยน กินพริกเผ็ดขนาดนั้น ไม่แสบท้องก็ต้องท้องเสียแน่ๆ สีหน้าสยดสยองของภามทำให้ช่อเพชรหัวเราะคิกคักในใจ เดี๋ยวเถอะๆ รู้จักช่อเพชรน้อยไปเสียแล้ว ภามมองเด็กสาวทำน้ำปลาหวานอย่างคล่องแคล่ว “คุณอาช่วยปอกมะม่วงหน่อยสิคะ ช่อลืม” เด็กสาวรีบบอก ภามเดินไปยังมุมห้องครัวที่เป็นฝาไม้ เพราะบ้านของคุณยายช่อลดาเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง ส่วนของครัวอยู่ด้านหลัง ลาดพื้นด้วยปูน และกั้นฝาเอาไว้ ส่วนด้านหน้าปล่อยให้โล่ง มีแคร่ไม้ไผ่ไว้นั่งหรือนอนเล่น อากาศเย็นสบาย เพราะที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้ ในระหว่างที่ภามหันหลังเดินไปปอกมะม่วง เธอก็ตักแบ่งน้ำปลาหวานใส่ถ้วยของตัวเองและของเขา ก่อนจะตักพริกใส่ในถ้วยของเขา คนให้เข้ากันและเติมเกลือลงไปอีก “มาค่ะอาภาม เดี๋ยวช่อช่วยทำ จะได้เสร็จเร็วๆ ยังไงล่ะคะ” เธอเดินไปหยุดอยู่ใกล้ๆ ตรงบริเวณอ่างล้างผัก ก่อนจะจัดการหยิบมะม่วงที่เขาปอกเรียบร้อยแล้วมาหั่นใส่จาน เดินกลับมาที่ถ้วยน้ำปลาหวานของตัวเอง จัดการใส่มะม่วงลงไปในถ้วย คนให้เข้ากัน กลบเกลื่อนความเผ็ดโดยเอามะม่วงปกปิดเอาไว้ “พอแล้วค่ะอาภาม มากินกันดีกว่าค่ะ รับรองว่าน้ำปลาหวานของช่อ แซบอย่าบอกใครเชียวค่ะ” “ครับ” ภามรับคำ เขาเดินมานั่งบนแคร่ไม้ไผ่กลางห้องครัว มองน้ำปลาหวานของตัวเองกับของเธอ “เรากินแบบใส่มะม่วงลงไปคลุกน้ำปลาหวานแบบนั้นเลยเหรอ” “ค่ะ อาภามลองทำดูสิคะ แซบนะคะจะบอกให้” เธอชี้ชวนให้เขาทำตาม ก่อนจะจิ้มชิ้นมะม่วงขึ้นมาเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ภามมองตามแล้วกลืนน้ำลาย อยากกินอยู่เหมือนกัน เลยลองทำตามเด็กบ้าง เห็นคุณยายชมนักชมหนาว่าช่อเพชรทำอาหารอร่อย น้ำปลาหวานของเธอรสชาติคงไม่เป็นสองรองใคร “ลองชิมดูสิคะ” เธอพยักหน้าให้เขาแล้วยิ้มแป้น ภามทำตาม เขาสำลัก มะม่วงพุ่งออกมาจากปาก นอกจากเผ็ดจัดแล้วยังเค็มปี๋เสียอีก “แค่กๆๆ” เขาไอติดกันจนต้องหาน้ำมาดื่มแทบไม่ทัน “ไม่อร่อยเหรอคะอาภาม” ช่อเพชรทำหน้าตกใจอย่างแนบเนียน “แกล้งอาหรือเปล่า” เขาเอ่ยถาม เห็นเธอกินแล้วท่าทางอร่อย ถ้าเธอกินรสชาติเดียวกับเขา แสดงว่าเธอกินเค็มและเผ็ดมากๆ “เปล่าค่ะ แกล้งอะไรกันคะ เห็นไหมว่าช่อก็กำลังกินอยู่เหมือนกัน” เธอจิ้มมาเคี้ยวอีก “ไหนอาชิมถ้วยเราหน่อยสิว่ารสชาติเหมือนกันหรือเปล่า” เขายื่นมือไป ทำท่าจะหยิบ แต่เธอยกถ้วยน้ำปลาหวานหนี “ไม่ได้ค่ะ” “ทำไม” “ช่อไม่กินอาหารร่วมกับคนอื่นค่ะ เกิดเป็นไวรัสตับอักเสบจะทำยังไงคะ รักษายากนะคะ น้ำลายอีก เชื้อโรคเลยนะคะนั่น” คนพูดทำหน้าจริงจังเกินเหตุ “งั้นไหนเราลองกินถ้วยของอา” เธอทำท่าจะปฏิเสธ แต่เขาดักคอเอาไว้เสียก่อน “ถ้าเราบริสุทธิ์ใจจริงๆ อาไม่เป็นไวรัสตับอักเสบ เพิ่งบริจาคเกล็ดเลือดมา ปราศจากโรคร้ายแน่นอน” เขาควักบัตรบริจาคเลือดออกมาให้เธอดู ถึงกับบริจาคเกล็ดเลือดนี่ไม่ใช่เล่นๆ ช่อเพชรเม้มปากหาทางเอาตัวรอด แต่เขามองอย่างจับผิด ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธง่ายๆ “ก็ได้ค่ะ” เธอจิ้มมะม่วงจากถ้วยของเขา ก่อนจะเอามาเคี้ยวหน้าตาเฉย “อร่อยค่ะ” ช่อเพชรยิ้มให้อีกฝ่าย สีหน้าปกติของเธอทำให้ภามอ้าปากค้าง ช่อเพชรกินเผ็ดและเค็มขนาดนี้เชียวหรือ!!! “โอเค อาเชื่อแล้วล่ะ” “ภาม แม่จะกลับแล้วนะลูก” “ครับแม่” เสียงของมารดาทำให้ภามขานรับ เขาหันมามองเด็กสาว อีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้า ยกนิ้วให้อย่างทึ่งๆ เธอกินเผ็ดจริงๆ เค็มด้วย มหาสมุทรเรียกแม่ เขายอมซูฮก... ภามเดินออกไปจากครัวเพื่อไปลาคุณยาย เท่านั้นแหละ ช่อเพชร หนีตายไปที่โอ่งหลังบ้าน ก่อนจะเอาศีรษะจุ่มลงไปในโอ่งน้ำ อ้าปากให้น้ำ เข้าปาก มันร้องไม่ออกจริงๆ ทั้งเผ็ดทั้งเค็ม โอ๊ย!!!!! อยากจะกรีดร้องก็กรี๊ดในโอ่งนี่แหละ เด็กสาวยกศีรษะขึ้นมา ก่อนจะเป่าลมเข้าปาก เผ็ดบรรลัย เค็มจน แสบคอไปหมด “ตายแล้วคุณช่อ ทำอะไรคะนั่น เปียกปอนไปหมดทั้งตัว” ป้าแมวที่เดิน มาจากหลังบ้านอุทานอย่างตกใจ ที่เห็นสภาพเจ้านายสาวเปียกปอนเหมือน ลูกหมาตกน้ำ “ป้าหาน้ำหวานหรืออะไรหวานๆ ให้ช่อหน่อย จะตายแล้ว โอ๊ยๆๆ เผ็ด เค็มจนแสบคอไปหมดแล้ว” “ค่ะๆๆ” ป้าแมวไปหยิบน้ำตาลโตนดให้ช่อเพชร เด็กสาวรีบดึงไปกิน ก่อนจะดื่มน้ำติดๆ กันหลายครั้ง “โอ๊ย! ค่อยยังชั่วหน่อย” “ไปทำอะไรแผลงๆ มาอีกคะ ไหนเล่าให้ป้าฟังหน่อย” ยังไม่ทันที่ช่อเพชรจะได้ตอบอะไร เสียงของคุณยายก็เรียกให้เธอไปส่งแขก “คุณยายเรียกค่ะ รีบไปเร็วๆ เดี๋ยวโดนดุ” “ช่อเปียกอยู่นะคะ” เธอมองตัวเอง แต่เสียงของคุณยายที่เรียกสำทับ มาอีกทำให้ช่อเพชรต้องรีบวิ่งออกไปในทันที เรียกเกินสามครั้งโดนดุอีกแน่ “ตายแล้วแม่ช่อ เราไปทำอะไรมาถึงเปียกปอนแบบนั้น” คุณยายอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพหลานสาวเหมือนลูกหมาตกน้ำ “หนูเดินสะดุดขาตัวเอง หัวทิ่มลงไปในโอ่งน้ำหลังบ้านค่ะคุณยาย” ช่อเพชรโกหกคำโต ภามหลุดขำ ช่อเพชรทำตาเขียวใส่เขา ภามหันหน้าหนี กลั้นขำจนปวดกราม “คุณป้านกกับอาภามจะกลับแล้วนะลูก” คุณยายจำต้องเรียกภามว่าอาตามหลานสาว เพราะให้เรียกพี่ อีกฝ่ายไม่ยอมเรียก จะเรียกอาท่าเดียว ภามยังดูหนุ่มแน่นและไม่แก่ ถ้าไม่บอกว่าอายุสามสิบห้าท่านก็ไม่เชื่อ คุณยายคิดในใจว่าเรียกคนเป็นแม่ว่าป้า เรียกคนเป็นลูกว่าอา ฟังแล้วทะแม่งหูชะมัด ช่อเพชรรีบยกมือไหว้คนทั้งสองทันที แล้วก็ยืนส่งแขกของคุณยายขึ้นรถ “ไปทำอะไรมา บอกยายมาซะดีๆ” “ไม่มี้ไม่มีเลยค่ะคุณยาย ไม่ได้ทำอะไรเลย” คนทำผิดโบกไม้โบกมืออย่างมีพิรุธ “ปฏิเสธเสียงสูงแบบนี้ต้องมีแน่ๆ” “ไม่มีจริงๆ นะคะ คุณยายไม่เชื่อหนูเหรอ” เด็กสาวก้มหน้าทำท่าจะบีบน้ำตา “ไม่มีก็ไม่มี ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะพาไปร้อยมาลัย” “ค่ะคุณยาย จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ช่อเพชรรีบรับคำทันที ไปร้อยมาลัยดีกว่าโดนคุณยายดุ เธอรีบวิ่งปรู๊ดไปในห้องครัว เก็บข้าวของให้เรียบร้อย ยัง ได้ยินคุณยายบ่นตามหลังมาว่าอย่าวิ่ง เดี๋ยวหกล้ม ป้าแมวยังอยู่ในห้องครัว รอซักถามความเป็นมาเป็นไป เธอจำต้องเล่าความจริงทั้งหมดให้ท่านฟัง “ตายแล้วคุณช่อ ไปแกล้งคุณภามแบบนั้นได้ยังไงกันคะ” “ป้าแมวอย่าไปบอกคุณยายนะคะ ไม่งั้นช่อโดนหยิกเนื้อเขียวแน่ๆ” “ทีหลังอย่าไปแกล้งคุณภามแบบนั้นอีกนะคะ แกล้งคนอื่นมันไม่ดี เห็นไหมละคะ ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more