Dylan's POV
I don't know what's in me? Nang malaman kong malapit lang sa akin si Mandy the more na gustong-gusto ko siyang makita, ang maamo niyang mukha ang mga kimi niyang kilos na cute na cute para sa akin. Never in my twenty seven years of existence na halos mabaliw ako sa kakaisip sa isang babae na sa bawat bagay na tingnan ko always reminds me of her.
Fvck! This is not good anymore!
Am I getting crazy?!
Ilang beses na akong nagpapadala ng pagkain sa canteen at lagi kong nire-request sa manager dito na si Mandy ang maghahatid niyon sa akin.
Ewan ko ba kahit hindi ko siya makausap basta makita ko lang ang mukha niya ay kumpleto na ang araw ko.
I am getting weirder and weirder everyday. But, somehow talaga namang nai-inspired akong bumangon sa umaga looking forward to see her
