Episode-03บุคคลน่ารำคาญ
1597 Words
“เปลี่ยนน้ำหอมเหรอ หอมดีนะแต่ฉุนไปหน่อย” คนตัวเล็กเดินนวยนาดเข้าห้องด้วยความเคยชิน แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับรองเท้าส้นสูงที่ถอดวางอยู่ภายในห้องของเพื่อนชาย “นาย...”
“ฉันเปล่า!” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับพร้อมกับหยิบรองเท้าราคาแพงคู่นั้นโยนออกไปนอกห้องอย่างไม่ใยดี
“เย็นชาจัง ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่าภรรยาในอนาคตของนายต้องเป็นผู้หญิงแบบไหน”
“แบบเธอมั้ง”
“พูดไปเรื่อย” เจ้าหญิงบ่นอุบอิบอย่างไม่คิดอะไรก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเพื่อเป็นการฆ่าเวลา “ไปอาบน้ำสิมันสายมากแล้ว”
“ใครมาเคาะประตูไม่ต้องเปิดนะ”
“อืม” ขานรับในลำคอพร้อมทั้งพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่แค่ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเหมือนอคินรู้อยู่ก่อนแล้วว่าจะมีคนมาหาแน่นอน
นานหลายนาทีที่เธอฟังเสียงเคาะประตูอยู่แบบนั้น กระทั่งเจ้าของห้องทำธุระส่วนตัวเสร็จนั่นแหละ แต่ว่าเขาก็ทำเป็นไม่สนใจอยู่ดี
“ไม่ออกไปดูหน่อยเหรอว่าใครมา”
“ไม่”
“มีอะไรหรือเปล่า” อคินเงียบไม่มีคำตอบให้กับเพื่อนสาวในทันที “นี่คงเป็นเหตุผลที่นายไปค้างห้องฉันสินะ”
“แล้วเธอสนใจมาค้างห้องฉันบ้างไหมล่ะ” แทนที่จะตอบคำถามคลายความสงสัยให้คนตรงหน้าแต่เขากลับชวนเปลี่ยนเรื่องไปแทน
“เฮ้อ...คุยกับนายแล้วเหนื่อย บอกไว้ก่อนเลยนะถ้าเปิดประตูห้องออกไปแล้วฉันเจ็บตัวนายเจอดีแน่” ไม่รู้ว่าหน้าประตูมีใครรออยู่แต่คงไม่พ้นสาว ๆ ของเขาอย่างแน่นอนเธอคิดแบบนั้น
“ใครจะกล้าทำอะไรเธอ ดุขนาดนี้”
มือหนาเปิดประตูห้องอย่างตั้งใจแต่กลับมีเพียงความว่างเปล่า คนที่มาหาเขาก่อนหน้านี้คงถอดใจกลับไปแล้วสินะ
“เขาคงโมโหมั้งที่นายโยนรองเท้าหรูของเขาทิ้งเหมือนขยะ” เจ้าหญิงแซวยิ้ม ๆ เมื่อเธอกวาดสายตาไปแล้วไม่เจอรองเท้าคู่นั้น
“เหมือนที่ไหน มันเป็นขยะนั่นแหละถูกแล้ว” เขาตอบเสียงเรียบอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังกลับสะอึกไปแทน
“ปากร้ายว่ะ”
อาคารFWBคณะบริหาร
“วันนี้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีก” เธียร์ถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนชายของเขามาสายกว่าทุกครั้ง
“เจ้าหญิงของพวกมึงตื่นสาย”
“ช่างกล้าพูด!” เจ้าหญิงเถียงกลับแทบจะทันที เพราะเขานั่นแหละที่มัวแต่โยนรองเท้าทิ้งอยู่
“หืม... อะไร ยังไง” เธียร์ถามต่อ เหมือนว่ามีบางอย่างที่เขาอยากรู้
“เข้าเรียนกันเถอะสายมากแล้ว” คะนิ้งพูดแทรกขึ้นทำให้ไม่มีใครสนใจเหตุผลของพวกเขาอีก
ระหว่างเรียนมือถือของอคินมีสายเรียกเข้าอยู่ตลอด มันสร้างความรำคาญให้เขาเป็นอย่างมากจนเจ้าตัวต้องกดปิดเครื่องไปแทน
“อีกแล้วเหรอวะ” อลันเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีหงุดหงิดของอคิน ปกติแล้วเขาเห็นสาว ๆ ตามตื้อเพื่อนรักอยู่บ่อยแต่น้อยครั้งที่อคินจะตัดความรำคาญด้วยวิธีแบบนี้
“อืม”
“มึงพลาดตรงไหน”
“ไม่ได้ใส่ถุงยาง”
“เชี่ย! มึงแม่งเมาหรือไงวะ”
“เออ กูพยายามคิดอยู่ว่ากูไม่ป้องกันจริงหรือเปล่า” เขามั่นใจว่าตัวเองไม่พลาดเรื่องแบบนี้แน่นอน เว้นแต่ว่าตั้งใจไม่ป้องกันจริง ๆ
“แล้วทำไมอะ เขาท้องเหรอ” เธียร์ที่ฟังอยู่แต่แรกถามขึ้นมาบ้าง “หรือติดใจมึงเลยตามเป็นเงาเลย”
“ถ้ามันแค่นั้นก็ดีสิ” อคินตอบอย่างจนปัญญาเพราะบุคคลดังกล่าวดันเป็นลูกสาวของคนใหญ่คนโตที่พ่อเขารู้จักและเกรงใจพอสมควร
“มันแค่ไหนถึงเป็นปัญหาของชีวิตมึงได้”
“...” อคินไม่ตอบอะไรนอกจากผ่อนลมหายใจหนัก ๆ ออกมา
“กระซิบอะไรกัน” ณิชาที่สังเกตเพื่อนชายอยู่เอ่ยถามไปตามประสา “อย่าบอกนะว่าพวกนายไปแอบวางไข่ไว้”
“บ้า! พูดไปเรื่อย” เธียร์ตอบกลับก่อนจะพูดต่อ “หรือเธอสนใจให้ฉันฝากไข่ไว้ล่ะ”
“ต่อให้ทั้งโลกใบนี้เหลือนายเป็นผู้ชายคนเดียวฉันก็ไม่มีทางฝากไข่ไว้กับนายแน่นอน ยอมกัดลิ้นตัวเองตายซะยังดีกว่า”
“ทำไม... ผู้ชายอย่างฉันเลวขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ได้เลวแต่ดีหน่อยก็ดี”
“หลอกด่ากันนี่หว่า”
“ฉันเปล่าเลยนายคิดไปเอง”
“ไอ้คินตกลงงานจัดที่ไหน” ออกัสต์ถามหลังจากที่พวกเขาเรียนกันเสร็จแล้ว
“งานอะไรเหรอ” จันทร์เจ้าแทรกขึ้นมาบ้าง
“งานเปิดตัวสินค้าหรือรีสอร์ตอะไรสักอย่างนี่แหละ” เขาหันไปตอบเพื่อนสาวก่อนจะถามอคินอีกครั้ง “ว่ายังไง”
“จัดที่บ้าน ใครว่างก็มานะไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”
“แล้วคืนนี้ว่าไง” ออกัสต์ยังคงถามต่อ
“กูคงไม่ออกไปไหนงานโคตรเยอะ”
“เออ กูด้วย” เธียร์กับอลันตอบไปตามความคิด ปกติแล้วพวกเขาเป็นนักท่องราตรีทุกค่ำคืน เว้นช่วงไหนที่งานเยอะอย่างเช่นช่วงนี้
“ไปทำที่ห้องกูไหมล่ะ” อคินเสนอขึ้นแต่เพื่อนรักของเขากลับเอาแต่มองอย่างจ้องจับผิด “กูก็มีงานต้องเคลียร์เหมือนกัน”
“เคลียร์ที่ว่านี่ต้องมีพวกกูเป็นส่วนร่วมด้วยสินะ” อลันเอ่ย
“เออ” เขาตอบอย่างตรงไปตรงมา และมั่นใจว่าบรรดาเพื่อนรักต้องช่วยเขาได้แน่นอน
“ไม่รู้แหละยังไงวันนี้พวกกูต้องรู้ให้ได้ว่าใครทำให้มึงจิตใจว้าวุ่นได้ขนาดนี้”
“ว้าวุ่นเหี้ยไรกูรำคาญล่ะสิไม่ว่า” อคินตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันไปทางเจ้าหญิงที่เพิ่งเดินตามมา
“อะไรของนายคิ้วผูกโบเชียว”
“เบื่อคน”
“ใครบังอาจทำให้นายเบื่อไหนว่ามาซิ เดี๋ยวฉันจัดการให้” ณิชาแซวขึ้นยิ้ม ๆ น้อยครั้งที่จะเห็นสีหน้าท่าทางแบบนี้ของเพื่อนชาย
“อ๋อ ... ฉันพอจะรู้แล้วว่าเป็นเพราะใคร” เจ้าหญิงเอ่ย ประโยคนี้ทำเอาเพื่อนต่างอยากรู้ไปตามกัน “เจ้าของรองเท้าหรูคู่นั้นใช่ไหม”
“เดี๋ยวนะ! ตอนนี้กูไม่อยากรู้แล้วว่าไอ้คินเป็นอะไร แต่อยากรู้ว่าเธอรู้ได้ยังไงมากกว่า” เป็นอลันที่ค้านขึ้น เหมือนว่าตอนนี้เพื่อนสาวตรงหน้าจะรู้เรื่องของอคินมากกว่าคนอื่น
“ลองไปห้องเขาสิเดี๋ยวพวกนายก็ได้คำตอบเอง”
“แสดงว่าเธอไปห้องไอ้คินมา?”
“ใช่ไง! ว่าแต่ฉันขี้ลืมตัวเองก็ขี้ลืมเหมือนกันนั่นแหละเมื่อเช้าถึงมาสายไง” เจ้าหญิงเถียงกลับพร้อมกับค้อนสายตาไปทางอคินที่อมยิ้มให้กับคำพูดของเธอเมื่อเผลอตัวพูดเรื่องที่เป็นความลับออกมา
“อ๋อ ... ลองเกริ่นให้ฟังหน่อยว่าเรื่องอะไร” อลันยังคงถามต่อ
“เพื่อนรักของนายจะมีอะไรนอกจากเรื่องผู้หญิง คนนี้น่าจะรวยพอ ๆ กับพวกนายล่ะมั้งดูจากรองเท้าราคาก็เอาเรื่องอยู่” เจ้าหญิงร่ายประโยคยาว ๆ ออกมาก่อนจะเดินกอดคอคะนิ้งที่ไม่ได้สนใจฟังแต่แรกแล้วเดินนำห่างออกไป
แยกกันกับสาว ๆ พวกเขาไม่ลืมหาซื้อของกินติดมือไปด้วย ตั้งใจกันไว้ว่าจะทำงานให้เสร็จและอยู่ค้างคอนโดอคินเลย
แกรก!
“ทำเหี้ยอะไรของมึง” เธียร์ถามเมื่อเห็นออกัสต์สูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดลึก ๆ เหมือนดมกลิ่นอะไรสักอย่าง
“กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง” เขาตอบด้วยความมั่นใจก่อนจะหันมาทางเจ้าของห้องอย่างอคิน “อย่าโกหกกูว่าเป็นกลิ่นของเจ้าหญิงนะเพราะนี่ไม่ใช่”
“กูยังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นกลิ่นน้ำหอมเจ้าหญิงของมึง”
“แล้วของใคร?” อลันถามบ้าง
“ลูกแพร์”
“ใครล่ะ?”
“ลูกสาวของผู้ใหญ่ที่พ่อกูนับถือ”
“มึงเล่นของสูงเลยเหรอวะ”
“กูไม่ได้เล่นแต่กูไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร พวกมึงก็รู้ว่ากูเคยสนใจใครซะที่ไหนเช้ามาก็แยกย้ายหมดแล้ว ดีไม่ดีจำชื่อไม่ได้ด้วย”
“แล้วเป็นไงล่ะทีนี้ จำขึ้นใจเลยไหม”
“เฮ้อ... โคตรน่ารำคาญ! ไปบอกพ่อกับแม่กูว่านอนกับกูแล้วแถมยังจะย้ายมาอยู่กับกูอีก ไม่รู้เป็นผู้หญิงแบบไหน” น้ำเสียงเอือมระอาเอ่ยด้วยท่าทีเบื่อหน่าย
“พูดดี ๆ เราเป็นผู้ชายเว้ย” ออกัสต์ปรามเมื่อได้ยินประโยคที่ไม่ค่อยน่าฟังจากปากของเพื่อนรัก
“ก็พูดดี ๆ นี่แหละ ตอนจะเอาพร้อมใจกันทั้งสองฝ่ายกูไม่ได้ไปฉุดมาข่มขืนสักหน่อยแล้วยังมาเรียกร้องอีก บอกว่ากูไม่ป้องกันไม่มั่นใจว่าตัวเองจะท้องไหม”
“แล้วมึงป้องกันหรือเปล่า” คำถามของอลันทำให้เขาหยุดคิดไปแป๊บหนึ่ง “ไอ้คิน!”
“กูจำได้ว่ากูป้องกันแต่เขาบอกว่ากูไม่ได้ป้องกัน แถมยังปล่อยในอีกด้วยทั้งสองรอบ”
“แสดงว่าอร่อยมึงถึงซ้ำ”
“พวกมึงอย่าเพิ่งไร้สาระได้ไหมคืนนั้นกูเมา กูจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากี่รอบ แต่จำได้ว่ากูใส่ถุงยาง”
“แล้วใครจะพิสูจน์ได้ล่ะนอกจากรอตรวจว่าเขาจะท้องไหมแค่นั้น มึงทำได้แค่รอ รอ แล้วก็รอ”
- Writer
