Episode-01เพื่อน
1213 Words
“อื้อ! เจ็บ” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับแสดงความรู้สึกทางสีหน้าออกมาให้คนบนเรือนร่างได้เห็น “อะ...อคิน”
“เจ็บแป๊บเดียวอีกเดี๋ยวเธอก็เสียวแล้ว” น้ำเสียงกระเส่าตอบกลับก่อนจะตักตวงความหวานจากริมฝีปากบางด้วยความโหยหา ...
“ควีน นี่ของเธอเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยเมื่อเห็นแผงยาเม็ดคุมกำเนิดวางอยู่บนโต๊ะซึ่งปกติแล้วเจ้าของห้องไม่เคยใช้
“ควีนไหนฉันชื่อเจ้าหญิง” คนตัวเล็กไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดแต่เธอสนใจชื่อที่ถูกเรียกออกมามากกว่า
“ความหมายเดียวกันฉันจะเรียกแบบนี้”
“ฉันว่านายเรียกชื่อผิดล่ะมั้ง”
“มีด้วยเหรอเรียกชื่อผิด มีคนโง่ขนาดนี้ด้วยเหรอ” อคินตอบกลับแล้วมองคนตรงหน้านิ่ง ๆ “เธอใช้ยาคุมกำเนิดทำไม จำได้ว่าฉันป้องกันอย่างดีนะ”
“ยาปรับฮอร์โมน” เจ้าหญิงตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะลุกจากเตียงนอนแล้วเข้าห้องน้ำไป
เลิกสนใจเธอแล้วหันมาสนใจงานที่ตัวเองทำค้างไว้ให้เสร็จ
แค่เพียงไม่นานเจ้าของห้องก็ออกมาจากห้องน้ำ
“อาทิตย์หน้าฉันไม่อยู่นะ”
“ไปไหน”
“มีนัดกับผู้ชาย”
“แฟน?”
“ไม่ใช่หรอกคุย ๆ กันอยู่”
“ดูให้ดีนะจะได้ไม่เสียใจทีหลัง” เขาเตือนด้วยความหวังดีและหวังว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจ
“ฉันไม่เสียใจให้ใครหรอกเสียตัวอย่างเดียวก็น่าจะพอแล้ว”
“เอาแบบนั้นเลยเหรอ”
“อือ”
มองหน้ากันแล้วอมยิ้มออกมา เขารู้ว่าเธอพูดหยอกเล่นไปอย่างนั้น
“สรุปอาทิตย์หน้าไปไหนยังไม่บอกเลย”
“กลับปทุมไปเยี่ยมยายกับแม่ ว่าแต่นายเถอะน้องคนนั้นนี่ยังไง”
“คนไหนอีก”
โทรศัพท์เครื่องหรูถูกยื่นมาตรงหน้า เป็นแอคเคาน์โซเชียลมีเดียของใครคนหนึ่งที่เพิ่งกดติดตามเธอเมื่อไม่นานมานี้
“แช็ตมาหาฉันด้วยนะ ถามว่าฉันสนิทกับนายแค่ไหน เป็นอะไรกันทำไมถึงได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถ”
“แล้วเธอตอบว่ายังไง”
“เป็นคนสวย” ไม่พูดเปล่าเธอยังเอาแช็ตให้ดูอีกด้วย “จริงจังหรือเปล่า”
“จริงจังอะไรใครก็ไม่รู้” อคินตอบแบบขอไปที เขาไม่ได้รู้จักบุคคลนี้เป็นการส่วนตัวเลยสักนิด
“แน่ใจ? ไม่ใช่มาดักตบฉันที่หน้าคณะนะ”
“ใครจะปล่อยให้เธอถูกทำร้ายแบบนั้น”
“นายจะปกป้องฉันใช่ไหม”
“คงใช่”
“น่ารักนะเนี่ย”
อยู่กับอคินเจ้าหญิงจะพูดเก่งมาก ช่างพูดช่างเจรจาต่างจากตอนอยู่กับคนอื่นโดยสิ้นเชิง เช่นเดียวกันกับอคินที่แทบจะไม่สนใจโลกภายนอกเลย หากจะถามหาจุดเริ่มต้นต่างฝ่ายต่างตอบไม่ได้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง รู้แค่ตอนนี้พวกเขาสบายใจที่จะอยู่ด้วยกันในบางเวลา
อาคารFWBคณะบริหาร
“โทรไม่รับเลยนะครับคุณคิณณ์ณภัทร” อลันแซวอย่างไม่จริงจังมากนักเมื่ออคินมาถึง “อยู่กับสาวน้อยในดวงใจหรือไง”
“ถามเจ้าหญิงของพวกมึงดูสิ” พลางพยักเพยิดหน้าไปทางเจ้าหญิงที่เดินตามมาด้วย
“อะไร? เรียกซะเต็มยศเชียว แค่ลืมของนิดหน่อยถึงกับควันออกหู”
“ให้พูดใหม่”
“คิกคิก ขอโทษเจ้าค่ะ” คนตัวเล็กตอบด้วยท่าทีทะเล้นเพราะเธอดันลืมของถึงสองครั้งทำให้เขาต้องวนรถกลับไปกลับมาถึงสองครั้งเช่นกัน เข้าตำราที่ว่ายิ่งรีบยิ่งช้า “คะนิ้งแล้วจันทร์เจ้ากับณิชาล่ะ” เธอหันไปถามเพื่อนรักที่ตอนนี้กำลังอ่านหนังสืออย่างขมักขเม้น
“เธียร์ไปรับอยู่”
“น้ำเสียงไม่ค่อยดีแฮะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ประจำเดือนไม่มา”
“แล้ว?”
“เครียด!”
“เป็นเอามาก ถ้ามีผัวก็ว่าไปอย่าง”
“ผัวอะไรไม่เอาด้วยหรอก โวะ!”
“ฮ่า ๆ แล้วเธอเครียดอะไรเนี่ย”
“ประจำเดือนไม่มาอารมณ์สวิง หน้ามัน สิวขึ้น หงุดหงิดด้วย”
“พบหมอค่ะ รับยาปรับฮอร์โมนหรือไม่ก็อ้าขาให้คุณหมอตรวจภายในไปให้มันจบ ๆ จะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดอยู่แบบนี้” เจ้าหญิงแนะนำไปตามความคิดเพราะรู้ดีว่าเพื่อนรักอย่างคะนิ้งไม่เคยมีแฟน เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่
“ว่าแต่อคินไม่รับโทรศัพท์ เธอก็เหมือนกันนะพลอยชมพู”
“เรียกหญิงก็พอจะประชดเรียกเต็มยศกันไปถึงไหน” เจ้าหญิงเถียงกลับพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู “ฉันกดปิดเสียงไว้”
“เพื่อนโทรไปปิดเสียงแต่ผู้ชายโทรตามรับสายตั้งแต่วินาทีแรก”
“ธรรมดา มีแฟนเมื่อไหร่ทิ้งเพื่อนแน่นอน”
“ชาตินี้คงมีหรอกแฟน ใครทักหน่อยก็ชักสีหน้าใส่หมด” คะนิ้งตอบด้วยน้ำเสียงเอือมระอาเพราะเพื่อนรักของเธอชอบมองคนอื่นด้วยสายตาว่างเปล่า “อย่าว่าแต่คนอื่นกับเพื่อนยังก็ไม่เว้น”
“ฉันขอโทษนะ เอาเป็นว่าต่อไปฉันจะยิ้มหวานแจกทุกคนเลย”
“ย่ะ!”
“บ่นอะไรแต่เช้าวะ” ออกัสต์ที่เพิ่งมาถึงถามขึ้น “เป็นวันนั้นของเดือนหรือไงยัยเตี้ย”
“เออ เตี้ยแล้วหนักหัวนายไหม”
“วันนี้ดุแฮะ” ออกัสต์ว่ายิ้ม ๆ เขาไม่ได้ถือสาอะไรกับคำพูดของคะนิ้งจากนั้นหันไปพูดกับเพื่อนรักแทน “ไอ้คินแม่มึงจะเปิดรีสอร์ตใหม่เหรอ”
“มึงรู้ได้ยังไง” อคินถามกลับ เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกใคร
“ก็ที่มันติดกับที่ของย่ากู มีป้ายติดเป็นชื่อบริษัทแม่มึงด้วย”
“เออ”
“หล่อแถมโคตรรวยทำไมไม่มีสาว ๆ มาหมายปองเพื่อนรักของกูสักทีนะ” ออกัสต์ยังคงพูดต่อ
“ใครจะหมายปองกินทิ้งขว้างขนาดนี้ ถ้าหมายอยากได้เฉย ๆ อันนี้เยอะแยะ” อลันพูดขึ้นมาบ้าง ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเขาไม่เห็นอคินจริงจังกับใครสักคน มีเพียงความสัมพันธ์ฉาบฉวยที่เต็มใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย
“พูดซะกูดูแย่ไปเลย กูเคยทิ้งใครที่ไหนแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเท่านั้นเอง” อคินตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ เขาชอบความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัด และรู้ตัวเองดีว่ายังไม่พร้อมจะผูกมัดกับใคร
“ต้องมีสักคนแหละที่ผ่านเข้ามาแล้วไม่ผ่านไป”
“ไม่รู้สิ กูยังไม่รู้สึกกับใครแบบนี้นะ”
คุยกันไปตามประสาแค่เพียงไม่นานเธียร์ก็มาพร้อมกับจันทร์เจ้าและณิชา
“ค่ารถคนละยี่สิบ” เธียร์พูดขึ้นพร้อมกับแบมือให้สองสาวตรงหน้า
“น้ำใจอะมีไหม?”
“กับเพื่อนนี่ไม่ได้เลยทีไปรับสาว ๆ นี่น่าระรื่นแถมยังเต็มใจรับส่งฟรีอีกต่างหาก” ณิชากับจันทร์เจ้าโวยวายให้กับความขี้งกของเพื่อนชาย
“ไม่ได้หรอก เพื่อนก็ส่วนเพื่อนสาวก็ส่วนสาว”
“เข้าเรียนเถอะเลิกเถียงกันได้แล้ว” เจ้าหญิงเอ่ยก่อนจะเดินนำทุกคนเข้าห้องเรียนไป
“นี่ก็อีกคนหงุดหงิดอะไรวะ”
“ผู้หญิงแม่งเข้าใจยากฉิบ!”
“เข้าใจยากอะไรมันสายแล้วเนี่ย”
“จ้าแม่!”
- Writer
