ณ ห้องกุหลาบแดง
ภายในห้องที่ตกแต่งด้วยภาพวาดลายกุหลาบ และเครื่องเรือนต่าง ๆ ล้วนสลักเป็นดอกกุหลาบทั้งสิ้น....
กลิ่นหอมอ่อน ๆ กำยานที่ถูกจุด... ทำมาจากกุหลาบเขาเทียนซานที่ช่วยผ่อนคลายความเครียด.... ลอยอบอวลไปทั่วทั้งห้อง
เมื่อเสียงพิณท่อนสุดท้ายบรรเลงจบลง...
ขุนนางผู้ใหญ่ก็วางจอกสุราลงแล้วปรบมือให้หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของห้องอย่างปลาบปลื้ม
แปะ ๆ
แปะ ๆ
แปะ ๆ
“เป็นบุญหูข้าแล้ว... ที่ได้ฟังบทเพลงอันไพเราะจากนางสวรรค์ชั้นฟ้า ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ”
“ท่านกล่าวชมเหมยกุ้ยจนเกินไป”
ร่างอรชรอ้อนแอ้นในชุดสีแดงบางเบาเดินเข้ามาใกล้ชายวัยห้าสิบห้าปี นางย่อกายเพื่อถวายคำนับแด่ขุนนางผู้ใหญ่ ยังไม่ทันที่นางจะเหยียดตัวขึ้น... มือกระด้างของชายวัยมากประสบการณ์ก็รั้งเอวหล่อนให้นั่งบนตักแกร่งอย่างรวดเร็ว
“อุ๊ย... นายท่าน”
เหมยกุ้ยแสร้งร้องปลุกอารมณ์คึกของชายวัยดึกให้ลำพองใจ
“เนื้อตัวเจ้าช่างนุ่มนิ่มนัก”
เขามือกระด้างของชายวัยดึกสอดเข้าใต้ชายผ้าเคล้าคลึงนมอวบอั๋น.....พลางเอ่ยชมแววตาหิวกระหายราวกับว่าเขาพบบ่อน้ำกลางทะเลทราย.... บ่อน้ำบ่อนี้เขาแลกมันมาถึงสามพันตำลึงทอง!!! มีหรือเขาจะมานั่งแค่ฟังเพลง!
“แหม๋นายท่าน.. ปากหวานจัง ปากหวานแบบนี้ต้องให้รางวัลสักหน่อย”
เหมยกุ๋ยสอดมือเรียวเข้าใต้ผมสีขาวดอกเลา... โน้มศีรษะชายวัยดึกที่ยังคึกลงมาประกบปากอิ่ม....
ลิ้นน้อยกระหวัดรัดลิ้นสากอย่างชำนาญ.... จนปากที่เต็มไปด้วยเคราสีเทาถึงกับครางออกมาด้วยความซ่านกระสัน
“อ่าซ์... ซี้ด”
มือหยาบกระด้างของชายวัยดึกลูบขึ้นมาจนถึงต้นขาอ่อนแล้วล้วงลึกเข้าสู่กลีบกุหลาบเริ่มแฉะเยิ้ม..
นิ้วมากประสบการณ์จึงแยงเข้าร่องถูไถรีดน้ำหวานออกมาจนนางบนตักถึงกับตัวสั่นระริก
“อะ.. อา.. นายท่าน”
ปากอิ่มครางแนบเคราดก.... นางไม่คิดเลยว่าขุนนางวัยชราผู้นี้จะช่ำชองและยังแรงดีถึงเพียงนี้...
ริมฝีปากหนาที่รกไปด้วยเคราโฉบลงบนหัวนมสีชมพูชูชัน.... เขาใช้ลิ้นเขี่ยมันเบา ๆ
ก่อนจะเม้มแล้วขบเน้นหนักหน่วง... ร่างอรชรบนตักบิดแอ่นอย่างเสียวซ่าน
“โอ้วววว.... นะ.. นายท่านได้โปรด”
“นมของเจ้าราวกับอาหารทิพย์ ทั้งขาวทั้งอวบ หัวนมสีชมพูชูชันสู้ลิ้นข้า ยากจะหาสาวใดในใต้หล่าทัดเทียม”
สิ้นคำชม... ชายวัยดึกก็ตะคองกอดสาวงามให้เดินไปที่เตียง.....
เหมยกุ้ยค่อย ๆ โน้มตัวลงเตียงพลางเปลื้องผ้าออกทีละชิ้น..... ทีละชิ้น... อย่างเชื้อเชิญ
ท่านขุนนาง.. มองร่างอรชรขาวผ่องปราศจากอาภรณ์ใด ๆ เขาเปลื้องผ้าออกจนหมดเรือนร่างภายใต้เสื้อผ้าไม่ได้ร่วงโรยไปตามวัย.... เมื่อนางเอนกายนอนลงแล้วยกขาเรียวขาวขึ้น... มือกระด้างของชายวัยดึกจึงกระชากสองขาเรียวของนางให้แยกออก... ศีรษะขาวโพลนก็ล้มลงที่หว่างขาของนาง...
ชายผู้มากประสบการณ์ขบกรามที่รกไปด้วยเคราถูกไถกุหลาบสีแดงระเรื่อจนเกสรแข็งเป็นตุ่มไต.... ร่องสวาทเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน... ก่อนที่จะประกบปากลงไป.... ดูดเม็ดตุ่มไตเกสรกุหลาบดัง....
จ๊วบ ๆ จ๊วบ ๆ
“อะ.... อ่า... นะ นายท่าน โปรดเมตตาข้าน้อยด้วย”
เหมยกุ๋ยครางเสียงกระเส่าหวาน.... ร่างอรชรบิดแอ่นหยัดอย่างเสียวซ่าน
“หอยของเจ้าช่างงามเหลือเกิน... แดงสด... มีน้ำหวานฉ่ำ”
ชายวัยดึกกระซิบกับหอยงามอย่างหลงใหล.... ลิ้นกระด้างดูดเลียน้ำหวานอย่างกระหาย แล้วปลายลิ้นกระด้างก็กดตวัดตุ่มเกสรกุหลาบเรียกเสียงของนางได้อีกครา
“อ้ายยยยยย.....”
ร่างอรชรเสียวซ่านยกสะโพกรับลิ้นกระด้างอย่างเมามัน... น้ำหวานแฉะฉ่ำถูกลิ้นกระด้างเลียจนอิ่ม....
แต่น้ำหวานยังผุดออกมาจากร่องสวาทเยิ้มหอยไม่รู้หมด... จนชายวัยดึกถึงกับซี้ดปากแก่นกายของเขาอยากจะเข้าสู่ร่องหอยฉ่ำ ๆ เต็มทน
ชายวัยดึกยกขาเรียวของนางขึ้นพาดบ่า แล้วเคลื่อนมังกรลำพองเข้าสู่ร่องสวาท... จากนั้นมือกระด้างของเขาก็ดึงเอวคอดเข้ากระแทกโดยแรงทำให้มังกรมุดเข้ารูหอยจนมิดลำ...
“อ๊ายยยยยยยยย... สุดแล้ว”
นางงามใต้ร่างครวญอย่างกระสัน กลีบเนื้อหอยของนางบานออกรับท่อนมังกรอุ่น ๆ เอาไว้แน่น
จากนั้นสะโพกแกร่งของชายวัยดึกก็ค่อย ๆ ถอนออกแต่ยังคงคาหัวมังกรไว้ในรูหอย แล้วกระแทกมังกรใหญ่เข้าไปอีกครั้งจนสุดแรง.
ตึบ!
“อร๊างงงงงงงง........ สุดยอด”
“อ้าวววว..... หอยเจ้ารัดมังกรข้าแน่นมาก... โอ้ว”
สะโพกแกร่งของชายวัยดึกจึงรัวเข้ารูหอยถี่ ๆ อย่างซ่านกระสัน
ตึบ! ตึบ! ตึบ!
ตึบ! ตึบ! ตึบ!
“อ้ากกก.... หอยเจ้าตอดมังกรข้า ตอดตุบ ๆ อ้ากกกก สวรรค์!”
“อ่า... ท่านปี้ข้าได้ดีนัก... ขย่มอีก อื้อ อะ อ๊า”
เมื่อได้ยินเสียงกระเส่าของสาวงามวอนขอ.... พลังชายมากประสบการณ์จึงเพิ่มขึ้นเท่าทวีคูณ
ขย่มมังกรเข้าออกรูหอยอย่างเมามัน
ตึบ! ตึบ! ตึบ!
ตึบ! ตึบ! ตึบ!
“อะ... อะ... อ่า”
“อู้ววววววววว... อ่า”
ทรวงอกสล้างเด้งดึ๋งกระดอนตามแรงกระแทก... หล่อนไม่คิดว่าพลังสวาทของชายผมขาวจะมากพอให้หล่อนไปถึงสวรรค์ได้หลายชั้นขนาดนี้!....
“อร้างงงงง เหมยกุ้ย... ข้าแตกแล้ว”
มังกรพ่นน้ำเข้าเต็มถ้ำหอย... อุ่นซ่านไปทั้งร่าง
ขุนนางผู้นี้ไม่รู้บนฟ้าสวรรค์มีจริงหรือไม่
แต่ที่หอมู่ตานคือสวรรค์แน่ ๆ
......................................................................................
เหมยกุ้ย!
เหมยกุ้ย!
เหมยกุ้ย!
“อุ๊ย... คุณชายเหล่ยเบาเสียงลงหน่อยค่ะ เดี๋ยวแขกแตกตื่น”
“คุณชายเหล่ย รอไป๋หลานด้วยค่ะ”
ชายหนุ่มรูปงามวิ่งพรวดพราดขึ้นมาชั้นบนของหอมู่ตานอย่างคุ้นเคย... ตามด้วยสองนางคณิกาที่วิ่งตามมาพร้อมกับส่งเสียงห้ามเขาเป็นระยะ ๆ เขาจ่ายให้หอมู่ตานแต่ละคืนไม่ต่ำกว่าพันตำลึงทอง... ใครเลยจะกล้าขัด!
คุณชายวิ่งโซซัดโซเซมาจนถึงห้องกุหลาบแดง ถ้าเขาไม่มัวแต่ร่ำสุรากับสองสาวงามข้างล่าง... ก็คงจะได้ขึ้นมาเชยชมนางฟ้าบนชั้นสองนานแล้ว...
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
“เหมยกุ้ย!”
“เหมยกุ้ย!”
“เหมยกุ้ย!”
คุณชายรัวมือเคาะประตูไม่ยั้ง
ห้องนี้ถือเป็นห้องต้องห้ามหากเป็นชายทั่วไปคงจะถูกจับโยนออกนอกหอไปเสียนานแล้ว.... แต่เพราะเขาเป็นแขกพิเศษที่เงินถึง สองนางคณิกาที่วิ่งตามเขามาได้มองตากันเลิ่กลั่ก
......แอ้ด......
“เข้ามาสิคะ”
มือเรียวขาวผ่องแง้มประตูออกเพียงนิดก่อนกวักมือเรียกชายหนุ่ม
แค่เห็นปลายนิ้วทั้งห้ากรีดกรายออกมาที่รอยแยกประตูเพียงนิด... เขาก็รู้แล้วว่ามือนั้นนุ่มนวลเพียงใด...
คุณชายผลักประตูเข้าไปในเข้ากุหลาบแดงตามคำเชื้อเชิญอันแสนอ่อนหวาน
เมื่อร่างชายหนุ่มหายลับเข้าประตูไป สองสาวคณิการีบปิดประตูให้มิดชิดตามธรรมเนียมปฏิบัติก่อนจะจับมือกันแน่นอย่างกระวนกระวายใจ เนื่องจากทั้งคู่ได้รับคำสั่งให้ถ่วงเวลาคุณชายเหล่ยเอาไว้ เพราะแม่เล้าให้เหมยกุ้ยต้อนรับขุนนางผู้ใหญ่เสียก่อน ทั้งสองไม่รู้ว่าข้างในจะต้อนรับการเสร็จเรียบร้อยหรือยัง
“ไป๋หลาน... หวงหลาน...”
รื่อหงส่งเสียงเรียกสองคณิกาเบา ๆ จากมุมทางเดินทาง ผู้ถูกเรียกสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบเดินเข้าไปหา
“ท่านแม่... เป็นอย่างไรบ้างคะ”
ไป๋หลานกระซิบถามแม่เล้า
ผู้ถูกถามยักคิ้วยิ้มกริ่ม... กรีดผ้าเช็ดหน้าสีแดงโบกไปมาอย่างอารมณ์ดีก่อนเอ่ย
“ส่งท่านขุนนางกลับจวนเรียบร้อย คริ คริ”
สองนางคณิกายิ้มอย่างโล่งอก
รื่อหงเดินกรีดกรายนำสองคณิกาลงมาชั้นล่างเพื่อรับแขกต่อ วันนี้ หล่อนช่างมีความสุขเสียเหลือเกิน เพราะเหมยกุ้ยแท้ ๆ ทำให้เงินทองของหอมู่ตานเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นเท่าทวีคูณ เมื่อก่อนหอมู่ตานเป็นเพียงหอนางโลมเล็ก ๆ ไร้ชื่อเสียง แต่เมื่อได้นางบุปผาชั้นดีมาไว้ประดับ หอมู่ตานก็เป็นที่โจษจันขยับเลื่อนฐานะมาเรื่อย ๆ จนกลายเป็นหอนางโลมอันดับหนึ่ง!!!
............................................................................................................................................................