Part-1
1400 Words
PART_1
@ หอพักพิง ห้อง 206
"คุณหนูแน่ใจนะคะ ว่าจะอยู่ที่นี่ ป้าว่าเราไปหาคอนโดที่ติดกับมหาลัยก็ได้ดีมั๊ยคะ ป้าว่าที่นี่มันไม่เหมาะกับคุณหนูเลย"
เสียงของป้าอรอินทร์แม่บ้านและพี่เลี้ยงที่ดูแลฉันมาตั้งแต่เด็กๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับสำรวจห้องพักของฉัน ลืมบอกไปว่าตอนนี้เรากำลังจัดการข้าวของเครื่องใช้ของฉันที่ย้ายมาจากบ้าน
"หนูบอกป้าไปหลายครั้งแล้วนะคะ..ว่าอย่าเรียกหนูว่าคุณหนู ตอนนี้หนูเป็นหลานป้านะ"
ฉันแกล้งทำหน้าดุเมื่อป้าอรไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้ สงสัยกันใช่มั๊ยหล่ะว่าฉันตกลงกัลป้าอรว่ายังไง
แต่ก่อนอื่น..ฉันต้องขอแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อ อลิสา หรือ อลิซ บ้านฉันค่อนข้างมีฐานะ เรียกว่ารวยเลยก็ว่าได้ เพราะพ่อของฉันเป็นนักธุรกิจ ฉันไม่รู้เกี่ยวกับธุรกิจของท่านหรอกนะ ท่านทำธุรกิจหลายอย่างทั้งในประเทศและต่างประเทศ ส่วนแม่ของฉันท่านทำธุรกิจเกี่ยวกับความงาม ท่านมีทั้งสาขาในประเทศและนอกประเทศเหมือนกับพ่อของฉัน เรียกได้ว่างานของพวกท่านทำให้ท่านต้องบินไปบินมาระหว่างประเทศจนแทบจะไม่มีเวลาให้ฉันเลย แต่ฉันก็เข้าใจพวกท่านมาโดยตลอด เพราะคิกว่ามันเป็นงานของท่าน และที่สำคัญ...ที่คิดว่าท่านทำทุกอย่างเพื่อฉัน
จนกระทั่ง..
วันที่ความลับถูกเปิดเผย เมื่อฉันบังเอิญได้ยินท่านทั้งสองคนถกเถียงกันเรื่องที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน พ่อกับแม่ไม่ได้ไปทำงานด้วยกันอย่างที่ฉันเข้าใจ เพราะท่านแยกกันอยู่ตั้งนานแล้ว แล้วยังมีครอบครัวใหม่แล้วด้วย ตอนนั้น..ฉันแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อรู้ว่าท่านทั้งสองคนแสร้งทำเป็นรักกันเพื่อตบตาฉัน ความสุขที่เคยมีมันเป็นแค่ภาพลวงตา คำว่าครอบครัวพังทลายลงในพริบตา
ไม่ว่าพวกท่านจะพยายามอธิบายว่ายังไง..ฉันก็ไม่อาจจะทำใจเชื่อได้ลง ทุกอย่างมันมืดมนไปหมดเมื่อรู้ว่าฉันคือคนถูกทิ้ง พวกท่านให้เวลาฉันแค่เดือนละครั้ง บางครั้งก็นานถึงสองเดือน ส่วนเวลาพวกนั้น..พวกท่านเลือกที่จะให้มันกับครอบครัวที่ฉันไม่เคยรู้
หลังจากที่ฉันได้รับรู้ความจริง ฉันจึงตัดสินใจที่จะออกมาจากบ้านหลังนั้น เพื่อมาใช้ชีวิตที่ฉันเป็นคนกำหนดเอง และตอนนี้..ฉันไม่ใช่คุณหนูอลิซอีกต่อไป ฉันคืออลิซหลานป้าอร
"คุณหนูร้องไห้ทำไมคะ"
ป้าอรถามฉันด้วยท่าทางร้อนรนแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ฉัน ส่วนฉันก็ได้สติกลับมา แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นน้ำตาไว้ ฉันร้องไห้มามากแล้ว ฉันต้องก้าวผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูแค่คิดเรื่องอะไรนิดหน่อย"
"คิดถึงคุณท่านเหรอคะ ป้าว่าคุณหนูน่าจะคุยกับคุณท่านก่อน ป้าว่าท่านน่าจะมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น....."
"พอเถอะค่ะป้า..ไม่ว่าป้าจะพูดยังไง ลิซก็จะอยู่ที่นี่"
ฉันพูดออกไปอย่างรู้ทัน ป้าอรพยายามเกลี้ยกล่อมฉันหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่วันที่ฉันตัดสินใจจะออกจากบ้านแล้ว ที่ฉันเลือกที่นี่เพราะป้าอรคำขอร้องของป้าอร แกบอกว่าที่นี่เป็นบ้านเกิดของแก แกไม่อยากให้ฉันไปอยู่ที่ๆ แกไม่รู้จัก
"โอเคๆ ป้าไม่พูดแล้วก็ได้ แล้วรูมเมทคุณหนู..เอ่อ..รูมเมทหนูลิซคือใคร?"
ป้าอรรีบเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกฉันใหม่ เมื่อฉันจ้องตาขวาง ตอนนี้ฉันมาอยู่ในฐานะหลานสาวของป้าอร และเป็นนักศึกษาธรรมดา ไม่ได้เป็นคุณหนูอลิซที่เพื่อนๆ เข้าหาเพราะความรวย แต่ไม่มีใครจริงใจสักคน ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าฉันจน...จะมีคนอยากเป็นเพื่อนกับฉันมั๊ย
"ยังไม่รู้ค่ะ แต่อีกเดี๋ยวคงจะรู้"
"ค่ะ แต่ดูจากข้าวของเครื่องใช้แล้ว....."ป้าอรมองไปยังเตียงฝั่งตรงข้ามฉันที่มีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และบุหรี่ด้วย แถมยังจัดข้าวของไม่เป็นระเบียบเอาซะเลย
"ช่างเขาเถอะค่ะ ...ตอนนี้เราไปสำรวจร้านอาหารแถวนี้ดีกว่า หนูหิวจะแย่แล้ว"ฉันลูบท้องเบาๆ หลังจากจัดของเสร็จ
"หิวมากมั๊ยคะ! งั้นเราไปกันเถอะค่ะ ป้าจะพาไปร้านอาหารที่หรูที่สุดเลย"
"ร้านธรรมดาก็พอค่ะ"
ฉันได้แต่ยิ้มให้กับท่าทางร้อนรนของป้าอร แกคงยังไม่ชินกับสถานะของฉันสินะ
# ร้านอาหารตามสั่ง
ตอนนี้ฉันกับป้าอรยืนอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่งแถวๆ หอพักที่ฉันอยู่ สภาพร้านทำเอาฉันกับป้ามองหน้ากันทันที ร้านที่ต่างกันกับร้าน อาหารที่ฉันเคยเข้ามากๆ
"ป้าว่าไปที่อื่นเถอะค่ะ"
"จะไปทำไมคะ..ที่นี่คนเยอะจะตาย หนูว่าต้องอร่อยแน่ๆ"ฉันตอบไปพร้อมรอยยิ้ม บางทีการลองอะไรใหม่ๆ มันก็น่าตื่นเต้นดีนะ
หมับ!!
ฉันกำลังจะเดินเข้าไป ป้าอรก็รั้งแขนฉันไว้ด้วยท่าทางแปลกๆ
"ป้าว่าอย่าเข้าไปเลยค่ะ ที่นี่น่าจะไม่มีสิ่งที่คุณหนูชอบ ไปที่บ้านป้าดีกว่า เดี๋ยวป้าทำของโปรดคุณหนูให้นะคะ"
"ไม่ค่ะ"ฉันบอกเสียงเข้ม ไม่ได้ตั้งใจจะทำนิสัยไม่ดีนะ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ป้าอรก็ไม่ยอมง่ายๆ
"ป้าดูนั่นสิคะ ขนาดคนมีเงินเขายังมาทานร้านนี้เลย หนูว่าร้านนี้ต้องเด็ดแน่ๆ"
ฉันชี้ไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่หน้าร้าน น่าแปลกเหมือนกันนะที่มีคนใช้รถราคาแพงขนาดนี้ เจ้าของรถต้องรวยมากแน่ๆ
"เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ หนูหิวจะแย่แล้ว"
"ก็ได้ค่ะ"
"อ้อ..แล้วก็อย่าลืมทำตามที่หนูบอกด้วยนะคะ"
ฉันเน้นย้ำกับป้าอรอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ภายในร้านถูกแบ่งโซนราวกับในร้านอาหารหรู ฉันกับป้าอรจึงเดินไปนั่งตรงกลาง เพราะไม่อยากเดินไปไกล
"เมนูอยู่ไหนคะป้า"
ฉันถามป้าด้วยท่าทางประหม่าเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ฉัน
"ร้านแบบนี้ไม่มีเมนูหรอกค่ะ เดี๋ยวป้าไปสั่งให้ค่ะ..หนูลิซนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ"
ป้าอรลุกขึ้นไปสั่งตรงมุมที่น่าจะเป็นที่ทำอาหาร แปลกเหมือนกันนะ เขาทำกันให้ลูกค้าเห็นแบบนี้เลยเหรอ ชักจะอยากรู้แล้วสิ ว่ารสชาติจะเป็นยังไง
"ป้า! เอาเหมือนเดิม พิเศษไข่ดาวด้วยนะ"เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาจะสั่งอาหารนะ ส่วนฉันได้แต่ทำหน้างง ว่าเขาสั่งกันแบบนี้เหรอ
"เออ... แล้วสุดหล่อเอาเหมือนเดิมมั๊ย"ประโยคหลัง..ฉันว่าป้าน่าจะถามผู้ชายที่เดินมากับผู้ชายที่ตะโกนเมื่อกี้นะ
"ครับ"
เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ พอเห็นหน้าเขา..ฉันก็เข้าใจทันที ว่าทำไมป้าถึงเรียกเขาว่าสุดหล่อ เขาหล่อมากจริงๆ ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่ง ปากหยักได้รูป แถมยังสูงมากด้วย สูงอย่างกับนายแบบ แต่ฉันว่าเขาดูดีกว่านายแบบบางคนอีกนะ คนอะไรใส่แค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ยังหล่อเลย แต่เสียดายที่หน้าบึ้งไปหน่อย
อิอิ เอาตอนแรกมาเสิร์ฟค่าบบ ฝากเอ็นดูน้องอลิซ กับบ่าวไทเลอร์หน้านิ่งด้วยนะคะ เรื่องนี้ ไม่มีนอกกายนอกใจนะคะ
อย่าลืม !! กดหัวใจ คอมเมนท์ เพิ่มเข้าชั้น
เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ
"ไม่ชอบที่แคบ...คืนนี้เจอกันบ้านไอ้ไทด์ละกัน"
"อืม...พกถุงมาเองนะ"
"ซื้อมาก่อน ..เดี๋ยวให้พิเศษ"
"ตามนั้น"
- Writer
