เช้าวันใหม่
เสียงไก่ขันจากหลังบ้านปลุกนิรินให้ลืมตาขึ้น
ข้างกายเธอ พี่บอยยังนอนนิ่งในท่าทางสบาย ๆ ใบหน้าเขาดูสงบ...เหมือนคนที่ไม่มีเรื่องค้างคาใจอีกต่อไป
เมื่อเธอลงไปข้างล่าง กลับพบว่าเขาตื่นก่อนแล้ว
ใต้ต้นมะม่วงข้างรั้วไม้ พี่บอยกำลังนั่งคุยกับแม่
ข้างตัวมีสมุดแบบแปลนที่เขาวาดเมื่อคืน
แม่กำลังพยักหน้า หยิบแว่นตาขึ้นมาสวม ก่อนจะบ่นเบา ๆ ว่า
“จะเอาจริงแล้วสินะลูก...”
พี่บอยยิ้มมุมปาก พยักหน้าเงียบ ๆ
ก่อนจะพูดเรียบ ๆ แต่หนักแน่น
“แม่รู้จักช่างไม้แถวนี้ไหมครับ?”
“พี่อยากเริ่มรื้อตรงรั้วเอียง ๆ ก่อน แล้วก็ทำโครงไม้เตี้ย ๆ ไว้เป็นจุดนั่งเล่น”
“ค่อย ๆ ทำไปทีละส่วน”
แม่ฟังแล้วหัวเราะเบา ๆ
“รู้จักสิจ้ะ ช่างมานพหลังวัดนั่นแหละ พื้นไม้เขาทำได้เนียน งานไวด้วย เดี๋ยวแม่จะลองติดต่อให้”
พี่บอยยกมือไหว้แบบสุภาพ
แม่รับไหว้แล้วบ่นเล่น ๆ ว่า
“เดี๋ยวนี้เรียกแม่เฉย ๆ แล้วเหรอ ไม่เรียก ‘คุณแม่
