หลังจากเช้าเงียบสงบวันนั้น
นิรินก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง
เธอตื่นเช้าทุกวัน อาบน้ำแต่งตัวไปเรียนโดยไม่ต้องให้ใครปลุก
เวลานั่งอยู่บนรถวินที่คุ้นเคย เธอมักจะก้มอ่านชีทสรุป หรือฟังเลคเชอร์ย้อนหลังในโทรศัพท์
ไม่เหมือนแต่ก่อนที่มักจะจมอยู่กับความกังวลในหัวใจ
พี่บอยไม่เคยพูดอะไร
แต่ทุกครั้งที่เธอก้าวขึ้นรถ เขาจะรับกระเป๋าให้เงียบ ๆ
และถามแค่
“วันนี้กี่โมง เลิกกี่โมง”
เท่านั้นแต่เธอรู้...ว่าเขาฟังทุกคำ
เย็นวันหนึ่ง ขณะเธอกำลังจะอาบน้ำ
พี่บอยก็วางกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ไว้บนโต๊ะกลางห้อง
นิรินเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
ผมยังเปียกอยู่บ้าง
เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นกล่องแปลกตานั้น
ก่อนจะถามเสียงงุนงง
“อะไรคะ?”
“มือถือ”
เขาตอบสั้น ๆ ขณะนั่งเปิดน้ำร้อนใส่บะหมี่ถ้วย
“ของใคร?”
“ของหนู”
นิรินเบิกตากว้าง
“หนูยังใช้ได้อยู่เลยนะพี่บอย! เครื่องนี้ยังไม่พังซักนิด!”
เขายกคิ้วขึ้นนิดเดีย
