ตอนเช้า
เสียงลมหายใจเบา ๆ ในห้องนอนค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงเครื่องยนต์นุ่ม ๆ ของรถ SUV คันหนึ่ง ที่แล่นตัดผ่านถนนสายยาวเช้ามืดของกรุงเทพฯ
นิรินนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะข้างคนขับ กอดหมอนอิงเล็ก ๆ ไว้แน่น ดวงตาแดง ๆ จากการนอนไม่พอและ...เรื่องเมื่อคืน ยังคงมีร่องรอยบนแก้มขาว
"หนูง่วงก็นอนต่อได้นะ"
เสียงพี่บอยพูดเรียบ ๆ ขณะมองตรงไปยังถนน
"ไม่ง่วงแล้ว..."
เสียงของเธอเบา แต่เต็มไปด้วยความพิเศษที่ไม่เหมือนทุกครั้ง
พี่บอยไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่เอื้อมมือไปกดแอร์ให้อุ่นขึ้นหน่อย ก่อนจะหยิบผ้าห่มผืนเล็กจากเบาะหลังมาวางบนตักเธอ
นิรินยิ้มบาง ๆ กับตัวเอง มือซุกอยู่ในผ้าห่มที่ยังมีกลิ่นเสื้อพี่บอยจาง ๆ
"พี่..."
เธอเรียกเบา ๆ เหมือนกลัวเขาจะไม่ได้ยิน
"หืม?"
เขาขานรับทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากถนน
"...ขอบคุณนะ ที่ไม่ถามอะไรเลย"
เสียงของเธอแทบไม่ต่างจากเสียงลมหายใจแต่พี่บอยได้ยินชัดทุกคำ
เขาไม่ตอบ…แค
