วันรับปริญญามาถึงเร็วกว่าที่คิด นิรินตื่นเต้นจนนอนแทบไม่หลับตลอดคืน เธอหยิบชุดครุยขึ้นมาทาบกับตัว มองตัวเองในกระจกด้วยแววตาภาคภูมิใจ นี่คือผลลัพธ์ของความพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมา
พี่บอยตื่นเช้าเป็นพิเศษ เขารีดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ตั้งใจใส่มาวันนี้ให้เรียบกริบ จัดดอกไม้ช่อเล็ก ๆ ที่ซื้อมาเมื่อคืนไว้บนโต๊ะ พร้อมกับช่วยเตรียมอาหารเช้าเบา ๆ ให้เธอ
“ตื่นเต้นเหรอ” พี่บอยถามขณะยื่นแก้วนมให้
นิรินพยักหน้าหงึก ๆ “มากค่ะ เหมือนฝันไปเลย”
“จริงสิ” เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ “แม่โทรมาบอกว่าคงมาไม่ได้แล้วค่ะเมื่อคืนนี้ พอดีอากาศเปลี่ยน แม่เลยไม่ค่อยสบาย”
น้ำเสียงของนิรินแฝงความผิดหวังเล็กน้อย เธอเข้าใจดีว่าสุขภาพของแม่สำคัญที่สุด แต่ลึก ๆ เธอก็อยากให้ครอบครัวอยู่พร้อมหน้าในวันสำคัญนี้
“ไม่เป็นไรน่า” พี่บอยยื่นมือมาบีบมือเธอเบา ๆ “เดี๋ยวพี่ถ่ายรูปไปให้แม่ดูเยอะ ๆ เลย”
“ส่วนน้องชายก็คงมาไม่ได้ค่ะ ปีนี้จะขึ้น
