ตอนที่ 12 ออกจากหอ...เข้าบ้านของพี่

1089 Words

บ่ายวันนั้นหลังมื้อเที่ยงและเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่โต๊ะอาหารพี่บอยหยิบกุญแจรถออกมาจากลิ้นชักหน้าทีวี นิรินชะงักเพราะไม่เคยเห็นพี่บอยขับรถยนต์เลยสักครั้ง “พี่มีรถเหรอคะ?” “มี…” เขาตอบเรียบ ๆ พร้อมยื่นหมวกให้ “แค่ชอบขี่วินมากกว่า เพราะมันไม่ต้องรอไฟแดง” นิรินหัวเราะเบา ๆก่อนจะขึ้นรถไปกับเขา คนขับที่ยังนิ่งขรึมเหมือนเดิม แต่เธอรู้ดีว่า...หัวใจเขานุ่มขึ้นทุกวันเมื่อมาถึงหอพักเก่า นิรินมองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องชั้นสามของตัวเอง ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็น “ที่ซ่อนน้ำตา” แต่วันนี้ เธอจะได้เดินออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่ต้องหลบอะไรอีกแล้ว พี่บอยช่วยขนกล่องของ หนังสือ เสื้อผ้า และหม้อหุงข้าว ทุกอย่างถูกวางอย่างเป็นระเบียบในท้ายรถ SUV ของเขา เจ้าของหอเดินมาส่งหน้าห้องตรวจเช็กทุกมุมก่อนพยักหน้าอย่างพอใจ “ห้องสะอาดดีค่ะ ไม่เสียของอะไรเลย” “งั้นจะโอนค่ามัดจำคืนให้ 2,000 บาทนะคะ” นิรินไหว้ขอบคุณรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก เพราะแม้จำนวนเงินจะไม่มาก แต่ความรู้สึกคือ “จบแบบไม่ติดค้าง” “หนูพร้อมเรียนแล้วค่ะพี่บอย” เธอบอกตอนขึ้นรถกลับ “ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าห้อง ไม่ต้องคอยกลัวเสียงเคาะประตูตอนดึก ไม่ต้อง...ไปรับงานอะไรอีกแล้ว” พี่บอยขับช้า ๆแต่ใจของเขากำลังเต้นแรงเขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่วางมือลงบนหลังมือของเธอที่วางอยู่บนเบรกมือ และในจังหวะไฟแดงที่หยุดนิ่งเขาก็กดจูบลงเบา ๆ ที่หลังมือนั้น “หนูไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะ” “เพราะต่อไปนี้ พี่จะอยู่ตรงนี้...ทุกวัน” นิรินไม่ได้ตอบเธอเพียงแค่ยิ้มแล้วเอนหัวพิงกระจก อย่างคนที่รู้ว่า ไม่ต้องวิ่งหนีอีกต่อไปแล้ว หลังจากขนของเสร็จและได้จัดวางของในบ้านใหม่จนเรียบร้อย ฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีเป็นส้มอมเทา พี่บอยถอดเสื้อตัวเก่าไว้ในตะกร้าหน้าบ้าน ก่อนจะเดินมาหานิรินที่เพิ่งล้างหน้าเสร็จ “เปลี่ยนเสื้อเถอะ เดี๋ยวพี่จะพาออกไปกินข้าว” “กินข้าวเหรอคะ?” “ไม่ต้องลำบากพี่หรอก หนูทำไข่เจียวให้ก็ได้ค่ะ” พี่บอยยกมือแตะหน้าผากเธอเบา ๆ “วันนี้ไม่ให้แตะครัว” “วันนี้หนูต้องเป็น ‘แขก’ ของพี่...สักมื้อ” นิรินเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงเรียบง่ายสีครีมแค่ผมเปียข้างเดียวก็ทำให้เธอดูสดใสกว่าทุกวัน รถยนต์คันเดิมพาเธอเลี้ยวเข้าสู่ถนนในเมือง จนมาหยุดหน้าร้านอาหารกึ่งยุโรปเล็ก ๆ บรรยากาศอบอุ่นและดูดีแบบไม่อึดอัด โต๊ะริมหน้าต่างถูกจองไว้แล้วมีแสงไฟจากโคมแก้วสาดลงบนจานสีขาวสะอาด เมนูที่เสิร์ฟเป็นอาหารชุดง่าย ๆ มีพาสต้าซอสครีม เบเกอรี่โฮมเมด และไวน์แดงเบา ๆ หนึ่งแก้ว (สำหรับนิรินที่ขอแค่จิบ) “พี่เคยมากับใครมั้ยคะ?” เธอถามขณะใช้ส้อมหมุนเส้นพาสต้าเบา ๆ “ไม่เคย” “เคยมานั่งรอเพื่อนแถวนี้เฉย ๆ แล้วก็เคยคิดว่า...ถ้ามีใครสักคนที่อยากพามา ก็คงจะเป็นแบบหนูเนี่ยแหละ” นิรินอมยิ้มแล้วก้มหน้ากินต่ออย่างเขิน ๆแต่ในใจเธอ...กลับเต็มตื้น เพราะมันไม่ใช่แค่เรื่องอาหาร แต่มันคือความรู้สึกว่า “เราไม่ได้ถูกซ่อนอีกต่อไป” พนักงานเสิร์ฟขนมหวานจานเล็ก ๆ มาให้ปิดท้าย เป็นพุดดิ้งนมราดซอสเบอร์รีสีเข้ม พี่บอยตักคำเล็ก ๆ ส่งให้เธอ แล้วพูดเพียงว่า “วันนี้ไม่ต้องคิดเรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องอดีต” “ให้มีแค่พี่ กับหนู กับของหวานนี่ก็พอ” คืนนั้นบนรถขากลับนิรินเอนหัวพิงเบาะยิ้มทั้งที่หลับตา และเสียงเพลงเบา ๆ ที่พี่บอยเปิดคลอตลอดทาง ก็เหมือนกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้ “มันไม่ต้องดังก็ได้...แต่ขอแค่เปิดไว้นาน ๆ ก็พอแล้ว” หลังกลับจากร้านอาหาร นิรินใช้เวลาไม่นานในการจัดกระเป๋า เสื้อผ้าไม่กี่ชุด หนังสือเรียนไม่กี่เล่ม และตุ๊กตาตัวเล็กที่เธอพกติดมาจากห้องเก่า พี่บอยเดินเข้ามาเงียบ ๆ ขณะเธอวางแชมพูกับผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำ มือใหญ่แตะแผ่นหลังเธอเบา ๆ พร้อมเสียงทุ้มแผ่ว “หนูเหนื่อยไหม...วันนี้” “ไม่ค่ะ แต่ร้อนหน่อย อยากแช่น้ำอุ่น” เธอพูดแล้วส่งสายตา ก่อนจะเอื้อมไปเปิดน้ำลงอ่างเองโดยไม่มองเขา เสียงน้ำไหลช้า ๆ แต่ความเงียบระหว่างพวกเขากลับร้อนกว่าอุณหภูมิใด ๆ ในห้องนั้น “จะเข้าไหมล่ะคะ...” “หนูเปิดน้ำเผื่อแล้วนะ” พี่บอยไม่ตอบด้วยคำพูดแต่เขาเดินเข้ามา วางผ้าเช็ดตัวลงข้างอ่าง และโน้มตัวลงจูบที่ซอกคอของเธอ...ช้า ๆ ราวกับอยากจดจำกลิ่นสบู่จากเรือนกายเธอให้ฝังแน่น เสื้อผ้าหลุดทีละชิ้นผิวเนื้อแตะต้องกันภายใต้แสงไฟสลัว เสียงน้ำในอ่างสาดกระเพื่อมรับจังหวะมือที่กอดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ นิรินเอนตัวพิงอกพี่บอยมือของเขาลูบไล้จากแผ่นหลัง ลงถึงสะโพก ก่อนที่เธอจะขยับตัวขึ้นช้า ๆ แล้วคร่อมบนตักของเขาในน้ำอุ่น “พี่บอย...ใจเต้นแรงอีกแล้วนะ” เธอกระซิบ แล้วเอื้อมมือไล้ผมเปียกของเขา ริมฝีปากเล็กกดลงบนหน้าผากของชายที่วันนี้...ไม่มีอะไรต้องซ่อนอีกแล้ว เสียงน้ำกระเพื่อมถี่ขึ้น เมื่อเธอขยับเอวช้า ๆ บนตักเขา มือเขาประคองเอวเธอแน่น สายตาเต็มไปด้วยแรงปรารถนาแต่ก็มีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ทุกฝ่ามือ “ช้า ๆ ก็ได้...ไม่ต้องรีบ” “คืนนี้พี่มีเวลาให้หนูทั้งคืน” นิรินยิ้ม เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องเร่งรีบเพื่อแลกอะไรอีกแล้ว คืนนี้...เธอแค่ รักคนคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ในอ่างเดียวกัน เพราะเขาไม่เคยมองเธอเป็น “งาน” แต่เป็น “หัวใจ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more