แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านเข้ามาในห้อง เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วกล่อมเช้าวันใหม่ นิรินยังซุกอยู่ในอ้อมแขนกว้าง ใบหน้าแนบอกเขาเหมือนยังไม่อยากตื่นจากฝันดี
พี่บอยลืมตาขึ้นก่อน เงียบ ๆ ก้มมองคนในอ้อมแขน รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้า เขาเอื้อมมือเกลี่ยเส้นผมที่ปรกแก้มเธอ ก่อนค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นโดยไม่ทำให้นิรินตื่น
เมื่อก้าวออกมาหน้าบ้าน เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นจากใต้ถุน “โฮ่ง ๆ”
เจ้าเต้าหู้ หมาน้อยขนฟูสีขาววิ่งปราดเข้ามาหา หางสั้น ๆ ส่ายไปมาด้วยความดีใจ
“อ้าว...เต้าหู้ มานี่สิ”
พี่บอยนั่งยอง ๆ ลูบหัวมันเบา ๆ เต้าหู้เลียมือเขาไม่หยุด เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาจากชายหนุ่มที่ปกติไม่ค่อยหัวเราะง่ายนัก
เขาหยิบลูกมะม่วงเล็ก ๆ ที่หล่นอยู่ใต้ต้นมาโยนเล่น เต้าหู้ก็รีบวิ่งตะครุบอย่างตื่นเต้น กลับมาวางที่เท้าเขาเหมือนขอให้โยนอีก พี่บอยยิ้มกว้างกว่าเดิม เงยหน้ามองท้องฟ้าเช้าที่สดใส ความรู้สึกสงบแบบที่ไม่เคยมีมาก
