ตอนที่ 3ของเขา...มีไว้ให้เธอเท่านั้น nc

937 Words

แสงจากหลอดไฟหัวเตียงสลัว ๆ ฉายเงาร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งสองไว้ในความเงียบ พี่บอยนอนเอนพิงพนัก หอบหายใจช้าแต่แรง มือข้างหนึ่งยังลูบผมนิรินราวกับกลัวเธอจะละลายหายไป นิรินซบอกเขาอยู่ครึ่งตัว แต่อีกครึ่งกลับคุกเข่าลงต่ำกว่า ดวงตาเธอหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าแท่งเนื้อที่แข็งขึงของเขา ที่ชูตระหง่านแน่นหนา ยาว หนัก และน่าเกรงขามกว่าที่เธอเคยเห็น มันน่ากลัว...แต่น่าดึงดูดยิ่งกว่า ไม่ใช่เพราะหน้าที่ ไม่ใช่เพื่อเงิน แต่เพราะนี่คือของคนที่เฝ้ามองและโอบอุ้มเธออย่างเงียบงันมาตลอด นิรินเลียริมฝีปากช้า ๆ ก่อนโน้มหน้า ปลายลิ้นแตะเบา ๆ ที่โคนลำแท่งแล้วลากไล้ขึ้นตามแนวยาวทีละน้อย เสียงหายใจพี่บอยสะดุดต่ำ ๆ “นิริน…” เขาเรียกชื่อเสียงแหบพร่า แต่เธอไม่หยุด ริมฝีปากอุ่นค่อย ๆ ครอบหัวหยักชื้น ๆ ไว้ทั้งดวง แล้วกลืนแท่งเอ็นลงไปทีละคืบ จนแทบสุดลำ ก่อนจะถอนออกพร้อมเสียงดูดดังเบา ๆ พี่บอยกำผ้าปูแน่น สะโพกกระตุกเล็กน้อย แต่ยังไม่กล้าแตะต้องเธอ ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายเลือกทุกจังหวะ ปากเล็กทั้งดูด ทั้งดุน ทั้งเลีย ปลายลิ้นตวัดวนไม่หยุด มือหนึ่งประคองฐานแน่น อีกมือไล้ตามท่อนข้างลำ ทุกการขยับทำให้เขาสั่นสะท้านจนหายใจติดขัด “พอแล้ว…” เขาครางต่ำเหมือนทรมาน แต่นิรินกลับส่ายหน้าเบา ๆ เธอกดลิ้นแรงขึ้นตรงใต้หัวหยัก จนเสียงครางลึกหลุดจากอกเขา “หนูอยากให้พี่…จำคืนนี้แบบไม่เคยลืม” เธอกระซิบพร่า ก่อนจะกดปากลงอีกครั้ง แท่งเนื้อถูกเธอกลืนกินทั้งแรงและเบา สลับช้าและลึก จนเขาแทบขาดใจ ทุกจังหวะคือการประกาศว่า คืนนี้เธอเลือกแล้วเลือกเขา จนกระทั่งเขาใกล้ระเบิด เธอกลับถอนปากออก เลียปลายหยักครั้งสุดท้าย แล้วกระซิบข้างตรงส่วนนั้นเบา ๆ “คืนนี้…ตรงนี้ของพี่ เป็นของหนูคนเดียว” เสียงหอบพี่บอยยังดังสะท้อนในอก มือใหญ่กำข้างลำตัวแน่นเพื่อกดกลั้นความดิบในกาย นิรินกำลังจะผละออก แต่เขาไม่ยอม แขนแข็งแรงกระชากเอวเธอขึ้นมาอย่างเด็ดขาด แล้วพลิกพาร่างเล็กนอนราบลงในทันที ลมหายใจพร่าเป่าข้างหู “หนูไม่ควรปลุกของแบบนี้…ถ้าไม่คิดจะรับมันจนสุด” ไม่รอคำตอบ ปลายลิ้นร้อนซ่านก้มลงเลียร่องเนื้ออวบ แรงกว่าเดิม คราวนี้ไม่ละเมียดเหมือนก่อน แต่ดุดันจนเธอร้องเสียงสั่น ต้นขาสั่นสะท้าน หมอนถูกจิกยับ ฝนข้างนอกถล่มแรงขึ้น แต่เสียงครางของเธอดังกว่า เขาจับขาเธอพาดไหล่ แล้ว ดันแท่งเนื้อพรวดเดียวจนสุดร่องลึก เสียงน้ำหวานแตกกระจายดังเฉอะแฉะ “พี่…!” เธอครางแหลม น้ำตาเอ่อหางตา ร่องกลีบบีบรัดแน่นจนเขาต้องกัดฟัน พี่บอยโน้มจูบปากเธอแรง ๆ ขณะขยับสะโพก จังหวะช้าแต่ลึก แทบทะลวงหัวใจทุกครั้งที่ถอนออกแล้วดันกลับ “อย่ากินพี่…ถ้าหนูไม่คิดจะโดนกินกลับ” เสียงทุ้มต่ำดังกลางความเงียบ แรงกระแทกหนักขึ้นจนเตียงสั่น เสียงเนื้อกระทบกันประสานกับเสียงฝนอย่างบ้าคลั่ง นิรินกัดไหล่เขาแน่นเพื่อกลั้น แต่เขาตรึงข้อมือเธอเหนือหัวแล้วกระซิบ “ร้องดังได้…ไม่มีใครได้ยินหนูนอกจากพี่” ทุกแรงกระแทกดุดันเหมือนพายุไร้ฟ้าแลบ แต่กลืนกินเธอทั้งร่าง จนในที่สุด เขากดสะโพกมิดสุด ร่างเล็กกระตุกสั่น เสร็จสมในอ้อมกอดเขาอย่างรุนแรง พี่บอยปลดปล่อยตามมา ล้นทะลักอุ่นร้อนในโพรงนุ่มของเธอ เขากอดร่างบางแน่นไม่ยอมปล่อย หลังพายุเงียบลง มีเพียงเสียงหอบของทั้งคู่ พี่บอยซบหน้าลงบนอกเธอ กอดเธอราวกับจะย้ำสิ่งที่ไม่ถนัดจะพูด “ขอโทษนะ” เขากระซิบแผ่ว ๆ นิรินชะงักเขาไม่เคยพูดแบบนี้กับใคร เธอส่ายหัว ไม่โกรธ ไม่กลัว มีเพียงความอบอุ่นไหลเข้ามาในอก “มันไม่ใช่ความผิดพี่…เพราะหนูก็ไม่อยากให้มันจบตั้งแต่แรก” เขากอดเธอแน่นขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ หยิบเสื้อผ้ามาให้เธอด้วยความทะนุถนอม หลังจากจัดเสื้อผ้าให้เธอเรียบร้อย เขาก็พยุงเธอขึ้นเบา ๆ แล้วพาร่างเธอกลับ เสียงฝนยังพรำเบาๆ เขาเปิดประตูออกเงียบ ๆ แล้วพาเธอออกไปยังห้อง 508 อย่างช้า ๆ ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้ พี่บอยประคองร่างเล็กซ้อนท้ายไว้มั่นคง ขับมอไซค์ช้า ๆ ฝ่าสายฝนพรำ ถนนมืดเงียบ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ต่ำ ๆ ผสมกับละอองฝนที่สาดกระทบ นิรินซบหลังเขาแน่น ตาปรือหลับพริ้มเหมือนเด็กที่หมดแรง หัวใจเธอเต้นไปพร้อมกับจังหวะเครื่องยนต์สม่ำเสมอ อุ่น และปลอดภัย แสงไฟสลัวจากเสาไฟข้างทางทอดเงายาวบนพื้นถนนเปียก จนเมื่อรถเลี้ยวเข้ามายังซอยแคบ ๆ ที่คุ้นตา เขาก็ผ่อนความเร็วลงเรื่อย ๆ ฝนยังตกปรอยๆไม่หยุด เสียงเครื่องยนต์ยังดังต่ำ ๆ …พาเขาและเธอเข้าใกล้หอพักทีละน้อย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more