หลังจากมื้อกลางวันแสนเรียบง่ายใต้ถุนบ้าน
นิรินพาพี่บอยเดินลัดเลาะผ่านทางเดินดินเล็ก ๆ ข้างบ้าน
ลมอ่อนพัดเอากลิ่นหอมของดินกับใบมะม่วงแห้ง ๆ ขึ้นมาแตะปลายจมูก
“บ้านหนูไม่มีอะไรหรูหรานะคะ มีแต่มะม่วง ตะไคร้ ผักชี ใบมะกรูด แล้วก็บ่อปลาเล็ก ๆ ข้างหลัง...”
เธอพูดเสียงอาย ๆ ขณะเดินนำพี่บอยไปช้า ๆ บนพื้นดินที่มีเศษใบไม้แห้งเกลื่อน
พี่บอยเดินตามมาเงียบ ๆ ดวงตาคมนิ่งทอดมองรอบตัว ไม่มีตึกสูง ไม่มีเสียงแตร ไม่มีคนเร่งรีบ
มีแค่ต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่เอนกิ่งออกมาคลุมทางเดินเสียงนกที่ร้องสลับกับเสียงลม...และผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างหน้าเขา
“มันเงียบดี”
เขาตอบสั้น ๆ
“เบื่อมั้ยคะ แบบนี้?”
นิรินหันมาถาม ขณะที่แสงแดดลอดผ่านใบไม้สะท้อนบนแก้มเธอพอดีพี่บอยหยุดเดิน
มองหน้าเธอเต็ม ๆ ครั้งหนึ่งแล้วพูดอย่างจริงจังที่สุดเท่าที่เขาเคยพูดมา
“มันดีกว่าทุกที่ที่พี่เคยอยู่มา”
นิรินเงียบ…ไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนั้น เธอ
