ใต้ถุนบ้านเวลานี้เงียบลงแล้ว
กันต์ขึ้นไปจัดหนังสือใหม่ในห้อง
ส่วนพี่บอยกลับเข้าไปในครัว ล้างมือเงียบ ๆ หลังช่วยเก็บถ้วย
แม่กับนิรินนั่งอยู่ด้วยกันบนแคร่ไม้ไผ่หน้าเรือน หลอดไฟดวงเล็กบนเสาไม้กระพริบเล็กน้อย
เสียงแมลงกลางคืนร้องแว่วล้อมรอบ แต่ไม่ได้ทำให้การพูดคุยหยุดลง
นิรินนั่งพิงตักแม่ ขณะมือก็ช่วยแม่มัดถุงผักที่เก็บไว้ขายพรุ่งนี้เช้า
แม่ลูบผมเธอเบา ๆ แล้วพูดช้า ๆ
“แม่ดีใจที่หนูกลับมานะ”
“...หนูก็คิดถึงบ้านค่ะ”
“ตอนที่แม่ป่วย...แม่รู้ว่าแม่ดึงหนูลงไปด้วย”
เสียงแม่นุ่ม แต่แฝงความเจ็บลึก
“ทั้งที่ควรจะให้หนูได้เรียน ได้โตในที่ที่ดี ๆ กว่านี้”
นิรินเงียบ ก่อนจะเอียงหน้าแนบตักแม่แน่นขึ้น
“อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ...ถ้าจะโทษ ก็ควรโทษญาติคนนั้นมากกว่า”
แม่ถอนหายใจเบา ๆ แต่ไม่เถียง เหมือนรับรู้ทุกคำ
“แม่แค่...ไม่คิดว่ามันจะจบลงแบบนั้น อยู่ดี ๆ ก็มีหนี้ ทั้งที่พ่อหนูก็ทิ้งมรดกไว้อยู่แท้ ๆ
