เช้าตรู่
เสียงนกเขาเรียกคู่ดังแว่ว ๆ จากสวนหลังบ้าน
สายลมเช้าพัดกลิ่นหญ้าเปียกฝนจากเมื่อคืนเข้ามาผ่านหน้าต่างไม้ที่เปิดค้างไว้
พี่บอยลืมตาช้า ๆ ร่างเปลือยท่อนบนยังนอนกอดร่างบางที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขน
เส้นผมของนิรินกระจายบนหมอน ปลายจมูกเธอแตะอกเขาเบา ๆ ลมหายใจของเธออุ่นนุ่มสม่ำเสมอ
เหมือนเสียงของคำว่า “บ้าน” ที่เขาไม่เคยมี
เขาไม่ได้ขยับ กลัวว่าเธอจะตื่น กลัวว่าโมเมนต์แบบนี้จะหลุดหายไปกับแสงเช้า
สายตาคมไล่มองปลายคางเรียว ไปจนถึงไหล่ที่โผล่พ้นผ้าห่มขึ้นมา
เขายิ้มมุมปากเบา ๆ ก้มลงจูบหน้าผากเธอแผ่วเบา
“หนู...นอนน่ารักขนาดนี้ ใครจะกล้าปลุก”
นิรินขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตากระพริบเบา ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย
ดวงตาคู่นั้นมองเขาแล้วอมยิ้มทันที
“พี่ตื่นนานยังคะ...”
“ตื่นเพราะหนูนอนดิ้นมาเบียดพี่ตอนตีห้า”
เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตายังอ่อนโยนไม่เปลี่ยน
“หนูไม่ได้ดิ้น...”
เธอแย้งเบา ๆ ก่
