ตอนที่14 ชื่อหนึ่งบนหน้าจอ
1081 Words
หลังจากจังหวะสุดท้ายผ่านพ้น ร่างกายเธอได้ปลดปล่อยความเกร็งเครียดออกไปทั้งหมด และได้พักหายใจอยู่ครู่หนึ่ง
พี่บอยค่อย ๆ ขยับกาย ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเธอ ก่อนสอดแขนมากอดไว้แน่นจากด้านหลัง แผ่นอกกว้างแนบสนิทกับแผ่นหลังบาง ลมหายใจอุ่นรินอยู่ตรงต้นคอ มือใหญ่กุมมือเล็กแน่น ไม่ยอมปล่อยแม้แต่นิ้วเดียว
“หนูหนาวเหรอ” เสียงเขาแผ่วเหมือนกระซิบ
นิรินส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนตอบเบา ๆ “เปล่าค่ะ…แต่หนูไม่อยากให้พี่ปล่อยเลย”
เขายิ้มบาง กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกนิด หน้าผากแตะข้างแก้มเธอ ปลายนิ้วไล้หลังมือช้า ๆ เหมือนกำลังย้ำกับตัวเองว่า เธออยู่ตรงนี้แล้วจริง ๆ
“พี่เคยคิดนะ…ว่าตัวเองอาจไม่ควรได้รักใครอีก” เขาพูดช้า ๆ “แต่พอมีหนูอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้ พี่ก็รู้เลยว่าคิดผิดมาตลอด”
นิรินกลั้นน้ำตาไม่อยู่ หันกลับมาซบอกเขาอีกครั้ง “พี่บอย…อย่าทิ้งหนูไปนะคะ”
เขาประคองใบหน้าเธอขึ้นมา กดจูบเบา ๆ ที่หน้าผาก ก่อนจะกระซิบใกล้ริมฝีปากเธอ “ไม่มีวันเลยคนดี…พี่รักหนูนะ”
แล้วเขาก็กอดเธอแน่นอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะร่างกายต้องการ แต่เพราะหัวใจไม่อยากให้เธอหายไปจากอ้อมแขนนี้อีกเลย
แสงแดดลอดผ้าม่านเข้ามาเพียงเล็กน้อย แต่บนเตียงยังอวลไอรักจากรอบเช้าที่เพิ่งผ่าน ร่างบางนอนซบอกเขา เส้นผมยังชื้นบางจุดเพราะเหงื่อ ริมฝีปากแดงระเรื่อจากจูบไม่รู้กี่ครั้ง และตรงนั้นของเธอยังคงบีบรัดความรู้สึกของเขาไว้อย่างแนบแน่น แม้จะไม่ได้เชื่อมกันแล้วก็ตาม
พี่บอยกดจูบลงบนหน้าผากเธออีกครั้ง ก่อนเอื้อมหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมให้ แล้วลุกไปเตรียมน้ำอุ่น “ไปเรียนสายไม่ได้นะคนเก่ง”
เขาวางผ้าขนหนูไว้ แตะแผ่นหลังเบา ๆ นิรินที่ยังหน้าแดง ซุกหน้ากับหมอนพลางพึมพำ “รู้แล้วค่ะ…แต่ถ้าไม่รักหนู พี่คงไม่ปลุกเบา ๆ แบบนี้หรอก”
เขายิ้มบาง เดินกลับมานั่งข้างเตียง เช็ดเหงื่อจากไรผมเธออย่างใจเย็น ไม่มีคำหวาน ไม่มีคำสัญญา แต่ทุกสัมผัสกลับชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ
ไม่นาน เสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์คันคุ้นเคยดังขึ้นหน้าบ้าน นิรินนั่งซ้อนท้ายด้วยชุดนักศึกษา ผมถูกรวบลวก ๆ ด้วยมือเขา ก่อนพี่บอยจะสวมหมวกกันน็อคให้ แล้วเอ่ยช้า ๆ “พี่ไม่รู้ว่าคืนนี้หนูมีเรียนดึกหรือมีพิเศษอะไร…แต่ถ้าเหนื่อยมาก แค่ไลน์มา พี่ไปรับได้”
เธอยิ้มหวานให้ ก่อนรถแล่นออกไปสู่เช้าวันใหม่
เมื่อถึงคณะ เขาถอดหมวกกันน็อคให้เธอด้วยมือเปล่า แผ่วเบาเหมือนกำลังถือแก้วน้ำร้อน “ไม่ต้องรีบกลับก็ได้…แต่ถ้าเหนื่อย บอกพี่”
“...ค่ะ”
“จะให้มารับ หรือไม่ให้มารับ พี่ไม่ว่า…แค่หนูอย่าฝืนตัวเองก็พอ”
ประโยคเรียบง่าย แต่ทำให้หัวใจเธอแน่นจุก เพราะนี่คือครั้งแรกที่มีใครบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลา
เธอยิ้ม ซบไหล่เขาเพียงไม่กี่วินาที ก่อนจะลงจากรถ “เจอกันตอนเย็นนะคะ”
“อืม…พี่รอ”
บ่ายวันนั้น หลังคลาสเรียน นิรินนั่งพักใต้ต้นไม้ เปิดโทรศัพท์เช็กงานพาร์ตไทม์ ทว่ากลับมีแจ้งเตือนใหม่จากชื่อที่ไม่คุ้น
“น้องนิรินใช่มั้ยครับ?
พี่ชื่อวินน์ เจอกันเมื่อเดือนก่อนที่โรงแรม XXXX จำได้ไหม
แค่จะแวะมาถามว่า…ช่วงนี้ยังรับงานอยู่รึเปล่า ไม่สะดวกไม่เป็นไรก็ได้ครับ”
เธอชะงัก แต่ไม่รู้สึกอึดอัดเพราะข้อความสุภาพ จึงตอบกลับไปอย่างนอบน้อม
“ขอบคุณที่ยังนึกถึงนะคะพี่วินน์ แต่นิรินไม่รับงานแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ”
ปลายทางอ่านทันที และมีข้อความใหม่ตามมาแทบจะทันที
“ไม่เป็นไรเลยครับ ดีใจที่น้องสบายดี ขอให้โชคดีทุกเรื่องนะครับ”
เธอโล่งใจ…ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายไม่ตื้อ แต่เพราะเธอเริ่มเชื่อว่า คนบางคนก็สามารถเดินออกจากวงจรเดิมได้ โดยไม่มีใครลากเธอกลับไปอีก
เย็นวันนั้น พี่บอยมารับตรงจุดเดิม เขายื่นน้ำดื่มกับขนมปังนิ่มที่เธอชอบให้เงียบ ๆ ระหว่างทางกลับบ้านก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก
จนกระทั่งกลับถึงบ้าน นิรินวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ก่อนเข้าห้องน้ำจัดการตัวเอง พี่บอยที่เดินผ่านบังเอิญเหลือบเห็นแชทจาก “พี่วินน์” ที่ยังค้างอยู่บนหน้าจอ
เขาไม่พูดอะไร เพียงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเดินไปหยิบแก้วน้ำในครัวอย่างเงียบ ๆ
เขาไม่ถาม…ไม่โกรธ…แต่ในใจกลับสะเทือนเล็กน้อย เหมือนเพิ่งยอมเปิดใจให้ใครสักคน แล้วพบว่าเขาอาจจะยังไม่รู้จักเธอทั้งหมด
เสียงน้ำจากฝักบัวดังอยู่ในห้องน้ำ นิรินหลับตา ปล่อยให้น้ำอุ่นไหลผ่านแผ่นหลัง เหมือนล้างความเหนื่อยออกไป กลิ่นสบู่อ่อนที่พี่บอยซื้อให้ยังติดผิวทุกครั้งที่เธอใช้ มันทำให้รู้สึกเหมือนเขากำลังกอดอยู่ข้างหลัง
ขณะเดียวกัน พี่บอยยืนอยู่ในครัว สายตาเหลือบมองโทรศัพท์บนโต๊ะ แม้หน้าจอว่างเปล่าแล้ว แต่เขายังจำได้ชัดว่าข้อความนั้นมาจากใครเพื่อนรักในอดีตที่เขาไม่คาดว่าจะโผล่มาในชีวิตนิริน
เขาไม่เปิดดูต่อ ไม่ถาม ไม่เอ่ยอะไร เขาเพียงหยิบผ้าเช็ดผมแล้วไปรอเธอหน้าห้องน้ำ
เมื่อประตูเปิดออก นิรินเดินออกมาพร้อมชุดนอนที่เรียบง่าย ผมเปียกแนบแก้มเล็กน้อย เธอยิ้มบางเมื่อเห็นเขายืนรอพร้อมผ้าขนหนู
“พี่รอหนูเหรอคะ”
เขาพยักหน้า แล้วยื่นผ้าขนหนูให้ “จะปล่อยให้หนูเปียกจนเป็นไข้อีกเหรอ…”
เธอหัวเราะเบา ๆ เช็ดผมไปด้วย แต่ไม่ทันเห็นเลยว่า ใต้แววตานิ่งสงบของเขา ยังมีบางอย่างที่เขาเก็บไว้ในใจบางอย่างที่ยังไม่เคยพูดออกมาเลยสักคำ
- Writer
