หลังจากมื้อเย็นจบลง แม่เก็บจานเข้าครัวอย่างเงียบ ๆ ส่วนกันต์ก็หิ้วกล่องขนมมาให้อีกกล่องใหญ่ ใบหน้าเด็กหนุ่มเปื้อนรอยยิ้มขี้เล่น
“พี่บอยชอบขนมนี่ใช่ป่ะครับ แม่ทำบ่อย แต่ไม่เคยอร่อยเท่าวันนี้เลย”
เสียงเจื้อยแจ้วของกันต์ทำให้นิรินหลุดหัวเราะเบา ๆ ขณะยกน้ำไปวางบนโต๊ะไม้กลางลานบ้าน
พี่บอยรับกล่องขนมมาเปิดดูเงียบ ๆ นิ้วเรียวยังหยิบขนมเข้าปากตามนิสัยไม่พูดมาก แต่ในแววตานั้น มีอะไรบางอย่างอ่อนลงกว่าทุกที
กันต์นั่งลงข้างพี่เขา ก่อนจะถามเสียงเบา...
“พี่บอยครับ อยู่กรุงเทพฯ เหงาไหมครับ อยู่คนเดียวแบบนั้น...”
พี่บอยเงียบไปนาน จนนิรินที่ยืนใกล้ ๆ ถึงกับหันมอง
แต่แล้วเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นช้า ๆ
“ตอนพ่อแม่อยู่...บ้านก็เงียบอยู่แล้ว”
เขาเว้นวรรค ดวงตาทอดมองต้นมะม่วงที่ปลูกริมรั้ว
“แต่พอไม่อยู่แล้วจริง ๆ...เงียบกว่าที่คิด ไม่มีใครให้รอ ไม่มีใครให้กลับไปเล่าเรื่องทั้งวันให้ฟัง”
กันต์เบิกตานิดหน่อยก่
