หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ โต๊ะไม้ใต้ต้นมะม่วงถูกเก็บล้างเรียบร้อย เหลือเพียงกลิ่นต้มจืดยังอวลอยู่ในอากาศ พี่บอยกับช่างมานพก็ไม่ได้นั่งพักนานนัก ลุกขึ้นกลับไปยังพื้นที่ก่อสร้างทันที
“พี่บอย เอาแผ่นไม้มานี่ครับ เดี๋ยวผมจะวัดต่อให้เสมอ”
มานพพูดพลางก้ม ๆ เงย ๆ ใช้สายวัดไม้ยาวลากจากเสาริมไปจนถึงอีกมุม
พี่บอยก้าวเข้ามาช่วย ขนไม้ ยกเสา เทียบระยะ โดยไม่ปริปากบ่นสักคำ เขาไม่ใช่ช่าง แต่ท่าทางขึงขังและตั้งใจ ทำให้คนที่มองอยู่ไกล ๆ อย่างนิรินรู้สึกแปลกใจทุกครั้ง
แดดบ่ายแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ทั้งสองก็ยังตอกตะปู วัดมุม และต่อโครงอย่างไม่หยุดหย่อน เสียง ตึก ๆ ตอก ๆ ก้องกังวานไปทั่วลาน เหมือนจังหวะดนตรีของบ้านสวน
“พี่นี่ทำงานเหมือนเคยจับไม้มานานเลยนะ”
มานพเอ่ยขึ้นพลางเช็ดเหงื่อด้วยผ้าเก่า ๆ
พี่บอยแค่ยิ้มบาง ไม่ตอบอะไรมาก แต่สายตาที่มองเสาไม้ตรงหน้าก็เต็มไปด้วยความหมายชัดเจนว่า เขากำลังสร้างสิ่งที่จะอย
