Chapter.2 ผู้ชายใจร้าย

1255 Words

ปึกกกกกก "โอ๊ยยย ขอโทษค่ะ" เพราะความรีบของฉันแท้ๆ วิ่งออกมาแบบไม่ลืมหูลืมตา ฉันรู้สึกได้ถึงแรงปะทะที่มันแรงจนทำให้ฉันล้มลงไปกองกับพื้น "บ้าเอ๊ยย ทำไมไม่ดูทาง " "ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ " ฉันพร่ำบอกคำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น พยายามที่จะยันตัวลุกขึ้นมาแต่มันก็ยากอยู่พอสมควร "อ้าว อุ่นทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้หล่ะ " ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าพี่เบสกำลังเดินเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น ใครจะบ้ามานั่งอยู่ตรงนี้หล่ะ เจ็บก้นชะมัด "พอดีอุ่นรีบไปหน่อยเลยเดินไม่ดู" "ป่ะกลับไปทำงานต่อ " "พี่เบสอุ่นจะขอลากลับก่อนได้มั้ยคะ พอดีลูกสาวอุ่นไม่สบาย อุ่นต้องรบกลับจริงๆ " ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นแล้ว ใจฉันตอนนี้เป็นห่วงแค่ปุยนุ่นเพียงคนเดียว "ฮื่มมม จะคุยกันอีกนานมั้ย" "คุณมิกิ" คุณมิกิงั้นหรอ ผู้ชายคนที่ฉันเดินชนเมื่อกี้ "เรื่องที่ให้จัดการเรียบร้อยรึยัง อย่าให้ต้องมีอะไรติดขัด" "ครับๆ " "อุ่นต้องอยู่ช่วยพี่ก่อนนะไม่งั้นพี่แย่แน่ๆ เลย คุณมิกิเป็นเจ้านายที่นี่ ช่วยพี่ก่อนนะ" ให้ตายสินี่เมื่อกี้ฉันวิ่งชนเจ้าของผับนั่นก็คือเจ้านายของฉันหน่ะหรอ ดูจากสีหน้าพี่เบสแล้วไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่เลย คงจะกลัวเจ้านายมากสินะ จะเอายังไงดี ปุยนุ่นอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะลูก "ก็ได้ค่ะ " ฉันต้องยอมอยู่ช่วยพี่เบสต่อ เพราะถ้าไม่ได้พี่เบสช่วยพูดให้ฉันเข้าทำงานที่นี่ป่านนี้ฉันก็คงไม่มีเงินเลี้ยงดูปุยนุ่นกับส่งตัวเองเรียนอยู่แบบนี้หรอก "ขอบใจมาก งั้นกลับไปที่โต๊ะได้แล้ว" ก่อนเดินกลับมาที่โต๊ะฉังสังเกตเห็นสีหน้าคุณมิกิไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับเหตุการณ์เมื่อสักครู่สักเท่าไหร่ ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ไล่ฉันออก ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาป้าติ๋มว่าฉันจะรีบกลับแต่ขอเวลาอีกสักหน่อย "ผสมอะไรคะ" "เพียวๆ " "ค่ะ" มาดจะเย็นชาไปถึงไหนกัน ฉันได้แต่เหลือบมองนาฬิกา เมื่อไหร่จะใกล้เลิกงานสักทีนะ ยัยลูกหมูของแม่อดทนก่อนนะลูก ตอนนี้ในใจของฉันไม่อยากจะทำอะไรแล้ว ร่างกายมือไม้มันก็ลนลานหยิบจับอะไรมั่วไปหมด "ไอ้มิกิ เพิ่งรู้ว่าผับมึงแม่งมีพีอาร์สวยขนาดนี้" "มึงอย่าไปแซวมันมาก มันจะไปรู้อะไรร้อยวันพันปีไม่เคยเข้าผับตัวเองสักที" "ฮ่าๆ ๆ " เพราะแบบนี้สินะ นานๆ มาทีทุกคนถึงได้หวาดกลัวกันไปหมด จะว่าไปตั้งแต่ทำงานที่นี่มาฉันก็เพิ่งจะเคยเห็นหน้าเจ้าของผับที่นี่ก็วันนี้นี่แหละ "น้องน้ำอุ่นครับ พี่ขอเหล้าเข้มแก้วนึง" "ค่ะ" ยิ่งดึกยิ่งเข้ม อุ่นจัดให้ค่ะเมาเร็วๆ ได้ยิ่งดี แต่นี่มันก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้วทำไมทุกคนยังมีสีหน้าปกติอยู่ได้นะ เพล้งงงงงงง "อุ๊ยย โอ๊ยย" จนได้ ฉันรีบซะจนทำแก้วหลุดมือตกแตง แถมยังซุ่มซ่ามโดนเศษแก้วบาดอีก ทำไมมันรู้สึกใจหวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้นะตอนที่แก้วหลุดมือ "เป็นอะไรมากมั้ยครับ" ผู้ชายในกลุ่มเดินเข้ามาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อกดมาที่แผลไว้ให้ฉัน "ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะ" ชาซะมากกว่า เจ็บไม่เท่าไหร่ "เฮ้ยไอ้มิกิ กูว่าให้น้องเขากลับบ้านก่อนดีกว่า" "หึ แค่เศษแก้วบาดแค่นี้ " ทำไมใจร้ายแบบนี้หล่ะ คำพูดนั้นมันทำให้ฉันนิ่งจนไม่อยากจะขยับไปไหน เป็นเจ้านายประสาอะไรทำไมไม่มีความเป็นห่วงลูกน้องเลย "ขอตัวไปล้างแผลก่อนนะคะ " คนอย่างฉันไม่เคยสำออยอยู่แล้ว ฉันขอตัวออกมาล้างแผลและใช้ผ้าก๊อตพันไว้ให้เรียบร้อย ครืดดด ครืดดดดด "ค่ะป้าติ๋ม" "น้องอุ่นปุยนุ่นแย่แล้วลูก " "ค่ะๆ อุ่นจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบคว้ากระเป๋าออกมาจากที่ทำงานในทันที ปุยนุ่นต้องการหมอ ถ้าปุยนุ่นเป็นอะไรไปฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองโดยเด็ดขาด วินาทีนี้ฉันไม่กลัวแล้วจะโดนไล่ออกก็ไม่กลัว ..ลูกสาวฉันจะต้องไม่เป็นอะไร ......................... "ป้าติ๋มปุยนุ่นเป็นยังไงบ้างคะ" "เพ้อใหญ่เลยค่ะ ไข้ก็ไม่ยอมลด " ฉันรีบเข้าไปช้อนร่างเด็กน้อยขึ้นมาแล้วรีบพาไปโรงพยาบาลทันที "อย่าเป็นอะไรนะลูก" ตัวปุยนุ่นร้อนเหมือนไฟ ริมฝีปากแห้ง นอนหลับตาและละเมอเพ้ออยู่ตลอดเวลา ฉันกอดร่างปุยนุ่นไว้แนบอกแล้วพร่ำบอกกับเขาตลอดว่าเขาจะต้องไม่เป็นอะไร แม่จะอยู่ข้างๆ หนูเอง ........................................................ โรงพยาบาล ฉันพาปุยนุ่นมาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด และมันก็คือโรงพยาบาลเอกชน ค่าใช้จ่ายก็น่าจะพอทราบ แต่ในตอนนี้ชีวิตปุยนุ่นสำคัญที่สุด "ลูกสาวคุณมีแนวโน้มว่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่นะครับ เดี๋ยวหมอขอตรวจผลเลือดอีกทีนึง ช่วงนี้ก็ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการอย่างใกล้ชิดไปก่อน" "ปลอดภัยแล้วใช่มั้ยคะ" "อยู่ใกล้มือหมอปลอดภัยแน่นอนครับ ดีนะครับที่มาส่งโรงพยาบาลทันเวลา ถ้าช้ากว่านี้เด็กอาจจะช็อคได้ หมอขอตัวก่อนนะครับ" "ค่ะ ขอบคุณค่ะ" โล่งใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง ไม่นานเตียงผู้ป่วยของปุยนุ่นก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน สายน้ำเกลือห้อยระโยงระเยง เด็กน้อยในชุดของโรงพยาบาลนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง โรงพยาบาลแห่งนี้ไม่มีห้องรวม ปุยนุ่นพักอยู่ห้องพิเศษเด็กของที่นี่ ซึ่งฉันก็ไม่สามารถคำนวณค่าใช้จ่ายทั้งหมดได้ว่าจะเท่าไหร่ เงินเก็บก็ลดลงๆ กลับไปคราวนี้ก็คงจะต้องถูกไล่ออก ............................ "แม่อุ่น" ฉันสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงของปุยนุ่นเรียกชื่อฉัน เมื่อคืนฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ "ขา เป็นยังไงบ้างคะ " "ปุยนุ่นยังปวดหัวอยู่เลย " ถ้าแม่เป็นแทนได้แม่ก็จะยอมเป็น ปุยนุ่นเด็กร่าเริงของแม่อุ่น "นอนพักเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวคนสวยของแม่ก็จะหายแล้ว " "ปุยนุ่นอยากกลับบ้าน" "อยากไปเที่ยวทะเลมั้ย หายแล้วแม่อุ่นจะพาไปนะคะ" ถึงแม้ว่ามันไม่มีเปอร์เซ็นของความเป็นไปได้ แต่ฉันก็ยังจะพูดให้ความหวังลูกทั้งที่ฉันยังหาวิธีที่จะพาเด็กน้อยไปทะเลไม่ได้เลย "จริงนะคะ เย่ๆ ๆ " รอยยิ้มของปุยนุ่นกลับมาแล้ว เพียงเท่านี้มันก็ทำให้ฉันมีกำลังใจมากขึ้นแล้วหล่ะ .................................................... "ทำไมเกิดเรื่องแบบ บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ดูแลให้เรียบร้อย" "เอ่อ ผมไม่รู้จริงๆ ครับว่า น้องหายไปไหน" "เฮ้ยใจเย็นๆ ดิวะ มึงก็เห็นอยู่ว่าน้องเขาโดนแก้วบาด" "หึ เข้าข้างกันดี ไม่รับไปเป็นเมียเลยวะ" "ไอ้สัด" .........................................................

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more