คืนเปื้อนคาว

๓ ความสาวที่เสียไป

๓

ความสาวที่เสียไป

เด็กสาวนั่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้ยาวที่ป้ายรถเมล์เยื้องหน้าโรงเรียนเล็กน้อย ขณะที่เพื่อนๆ ทยอยกลับบ้านกันไปหมดแล้ว แต่เจ้าหล่อนยังนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตากลมโตเหม่อมองไปบนท้องถนน สลับกับหยาดน้ำตาที่รื้นออกมาเป็นระยะ บางครั้งก็ถึงกับไหลลงมาจนต้องรีบเช็ดออกเพราะเกรงว่าใครจะผ่านมาเห็นเข้า หลายครั้งที่เด็กสาวอยากเดินไปที่กลางถนนแล้วปล่อยให้รถชนจะได้ไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้อะไรอีก ทว่าเมื่อคิดถึงแม่ใหญ่ ความคิดนั้นอันตรธานหายไปเสียสิ้น

เด็กสาวในชุดนักเรียนสะอื้นไห้ แล้วตัดสินใจลุกขึ้นยืนพร้อมกระเป๋าสะพายหลังสีดำ สุดท้ายแล้วไม่ว่าอย่างไรหล่อนก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริง ทว่าเพียงขยับลุก รถโฟร์วีลคุ้นตาก็เคลื่อนเข้ามาจอด...

หัวใจของเด็กสาวดิ่งวูบตกลงบนพื้น มือเล็กเย็นเฉียบกำแน่นที่สายสะพายทั้งสองข้าง ดวงหน้าเผือดซีดร้อนวูบวาบ ก้มหน้างุดไม่ยอมเงยหน้ามองเจ้าของรถ

เสียงก้าวเดินและปลายรองเท้าที่หยุดกึกลงตรงหน้า ทำให้เด็กสาวที่กระบอกตาร้อนผ่าวกะพริบตาถี่ มองเพียงแค่ปลายเท้าของเขา แต่น้ำตาเจ้ากรรมกลับไหลลงมาจนต้องรีบยกมือขึ้นเช็ดให้วุ่น

ภพธรมองภาพตรงหน้าแล้วนิ่งอึ้ง เขาไม่เคยจนคำพูดได้เท่านี้มาก่อน อยากดึงเด็กสาวเข้ามาปลอบ ทว่าจนใจจะทำเช่นนั้น จึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“ขึ้นรถเถอะ เย็นมากแล้ว แม่ใหญ่ของเธอเป็นห่วง” ชายหนุ่มมองไปรอบๆ บริเวณซึ่งไม่มีใครแล้วนอกจากเด็กสาวเพียงคนเดียว เขารู้ว่าหล่อนรู้สึกเช่นไร คงไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากต้องกลับไปเจอหน้าเขา...

กอหญ้าขบเม้มริมฝีปากแน่น ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น ทำให้ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว จากนั้นเปิดประตูรถแล้วหันมาทางหญิงสาวอีกครั้ง

“ไปเถอะ ทุกคนรอหญ้าอยู่”

คำบอกเล่าของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยหล่นวูบอีกครั้ง คราวนี้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยอัตโนมัติไม่ว่าจะอยากมองเขาหรือไม่ ชายหนุ่มจึงได้เห็นดวงตาแดงก่ำและบวมช้ำ บ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้มาไม่น้อย หัวใจของชายหนุ่มอ่อนยวบ สงสารหล่อนจับใจและเกลียดการกระทำของตัวเองไปพร้อมกัน

กอหญ้าไม่กล้าแม้จะถามออกไปว่าทุกคนรู้เรื่องของเขาและหล่อนกันแล้วหรือยัง แต่คิดอีกทีขออย่าให้มีใครรับรู้เรื่องนี้เลยจะดีที่สุด เพราะหากรู้ ไม่แคล้วที่คุณนายงามตาคงไล่หล่อนและแม่ใหญ่ออกจากบ้าน หล่อนเองยังเรียนไม่ทันจบม.หก หากต้องระเหเร่ร่อนออกไปยามนี้คงจะลำบากไม่น้อย ไหนจะแม่ใหญ่ของหล่อนอีกที่สุขภาพไม่สู้ดีนักจะทำอย่างไรกัน

“เรื่องเมื่อคืน ฉัน...ขอโทษ”

สาวน้อยนั่งเงียบงัน หัวใจสั่นไหวน้ำตาพานจะไหลออกมาอีกครั้งจนต้องรีบก้มหน้าสลับกับมองตรงไปยังถนนเส้นยาว นวลแก้มที่ควรเป็นสีระเรื่อเวลานี้กลับซีดเซียว สีหน้าและแววตาอ้างว้าง สับสน ส่วนภพธรเองก็คิดมากเช่นกัน เขาหันไปมองคนข้างกายแล้วผ่อนลมหายใจยาวเหยียดก่อนหันกลับไปมองข้างหน้าตามเดิม กระทั่งได้ยินเสียงขยับตัวจากสาวน้อยพร้อมเสียงหวานที่เอ่ยออกมาแผ่วเบา

“คุณหนึ่ง อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะคะ”

คำพูดของสาวน้อยทำให้ภพธรนิ่งอึ้ง เขามองหล่อนเหมือนไม่เคยเห็นแวบหนึ่งสลับกับถนนเบื้องหน้าแล้วหันมามองหล่อนอีกครั้ง

“ทำไมพูดแบบนี้”

สาวน้อยก้มหน้างุด ดวงตากลมโตหลุบมองมือที่วางประสานกันบนตักแน่น

“หญ้าไม่อยากให้ใครมองหญ้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป”

ได้ฟังคำตอบแล้วภพธรถอนหายใจยาวอีกครา เขาสินะที่เป็นคนผิดทั้งหมด หากคืนนั้นยับยั้งชั่งใจ ไม่ไหลไปตามแรงปรารถนา เหตุการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้คงไม่เกิดขึ้น

แต่...ใช่ มันมีคำว่าแต่ ชายหนุ่มนึกย้อนไปในช่วงสาย...

‘เอ๊ะ นี่เลือดอะไร’

นางพิมพ์ แม่บ้านคนสนิทของมารดาซึ่งได้รับหน้าที่ทำความสะอาดห้องเจ้านายทั้งสอง เช้านี้ก็เช่นกัน ขณะที่นางกำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนกลับได้พบกับสิ่งที่ไม่ควรพบบนผ้าปูที่นอนและบนเตียงของลูกชายนายจ้าง นางนิ่งงงกับสิ่งที่เห็น หันซ้ายมองขวา ตลบผ้าห่ม ผ้าปูแล้วก็ต้องชะงักเมื่อพบกับบางอย่างที่ถูกทับเอาไว้ใต้ผ้าห่ม

นางพิมพ์หยิบสิ่งนั้นขึ้นมอง แล้วสมองก็ทำงานอย่างรวดเร็ว นางเคยเห็นสร้อยเส้นนี้จากที่ไหนมาก่อนนะ เมื่อคิดไปคิดมาดวงตาของนางก็เบิกกว้างทันที

ภพธรนั่งอยู่กับมารดาที่ระเบียงบ้าน นางพิมพ์ก้าวเข้ามาแล้วมองเขาด้วยสายตามีพิรุธ ทำให้คุณนายงามตาที่มองออกตั้งแต่แรกเอ่ยถาม

‘มีอะไร’

นางพิมพ์หลบสายตานายจ้างทั้งสอง ก่อนจะอ้ำอึ้งจนถูกคุณนายงามตาตำหนิ จากนั้นจึงยอมบอกเสียงอ้อมแอ้ม

‘เอ่อ อิฉันเจอสร้อยเส้นนี้ที่ห้องของคุณหนึ่งค่ะ’

คิ้วสีเข้มกระตุกขึ้นทันทีที่คนสนิทของแม่ส่งสร้อยเส้นนั้นให้กับมารดา ชายหนุ่มจ้องมองแล้วใจหายวาบ เพราะสร้อยเส้นนั้นจะเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากของกอหญ้า

‘สร้อยอะไร’ คุณนายงามตาพลิกล็อกเกตไปมา ‘คุ้นตาอยู่นะ’

ท่านพึมพำเบาๆ ก่อนจะเปิดล็อกเกตออกแล้วต้องนิ่งอึ้งเงยหน้าขึ้นมองบุตรชายที่นั่งหน้าขรึม ไม่ได้ทำตัวร้อนรนใดๆ แม้สีหน้าค่อนข้างเครียดขึ้นก็ตามที

‘นี่มันหมายความว่ายังไงตาหนึ่ง สร้อยเส้นนี้ไปอยู่บนห้องของลูกได้ยังไง’