(มึงได้ยินไหม)
“...”
(กูสงสารเฮียกูว่ะเนียร์)
“...”
(กูว่า...เฮียกูรักมึงจริง ๆ)
“อืม แค่นี้แหละ”
ติ๊ด!
ฉันวางสายแล้วขับรถออกมาทันที
“...” ฉันขับรถไปปาดน้ำตาไป ไม่ได้อยากร้องไห้เลยสักนิดแต่ความอ่อนแอของผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งก็ทำให้ฉันร้องไห้ออกมา
สงสารเหรอ? ไม่ต้องไปสงสารหรอกคนแบบนั้นเก็บเวลากับความรู้สึกไว้ดูแลตัวเองดีกว่า
-เวลาต่อมา-
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...เทล
ติ๊ด!
“อื้ม ถึงแล้วเพิ่งอาบน้ำเสร็จ” มันโทรมาหลายสายแล้วค่ะฉันเลยกดรับสายทั้งที่ความจริงตัวเองกำลังนั่งโง่ ๆ อยู่ในรถหน้าร้านสะดวกซื้อไม่ได้เพิ่งอาบน้ำเสร็จอย่างที่บอกมันหรอก
(กูก็เป็นห่วงไม่รับสายสักที เปิดวิดีโอหน่อย)
“ไม่เอากูจะนอนแล้ว”
(เป็นหวัดเหรอวะ)
“ยุ่ง”
(หึ ๆๆ รักกันก็กลับมาคุยกัน)
“ใครรัก? กูไม่ได้รัก”
(แต่เฮียกูรักนะ)
“เฮียมึงรักเหรอ?”
(เออ กูมั่นใจ)
“แต่กูไม่รักเหี้ย”
(ฮ่า ๆๆ ไอ้ห่าเนียร์มึงแม่ง แต่
