วันเดียวกัน
19:30น.
ร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดข้างทาง
เอริ ฐิติมน........
"พี่ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเดือดร้อนไปด้วย"คุณจอมพลเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิดและคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ ฉันก็เงยหน้าจากจานอาหารมื้อเย็นที่เป็นก๋วยเตี๋ยวเป็ดเจ้าประจำฉันไปมองหน้าเขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉัน
"หยุดพูดขอโทษริได้แล้วค่ะพี่จอม.....มันไม่ใช่ความผิดของพี่จอมเลย"ฉันเอ่ยบอกคุณจอมพลไปตามความจริง และยิ้มบางๆให้เขาเพื่อให้เขาแน่ใจว่าฉันไม่ได้โกรธหรือโทษเขาเลยที่ฉันตกงานน่ะ
"แต่บริษัทนั้นเธอรักและทุ่มเทกับมันมาก"คุณจอมพลยังคงเอ่ยต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ฉันจึงวางช้อนกับตะเกียบลงและจ้องหน้าคุณจอมพลอย่างจริงจัง
"มีคนไม่อยากให้ริอยู่ในนั้น.....ถึงต่อให้ริต้องดิ้นรนไปแค่ไหน .....สักวันริก็ต้องออกมาอยู่ดีล่ะค่ะ"ฉันพูดบอกคุณจอมพลไปอย่างจริงจัง เขาก็มองหน้าฉันด้วยสีหน้าเห็นใจฉัน ซึ่งพอฉันพูดประโยคนี้ไป ฉันคิดว่าคุณจอมพล
