30นาทีต่อมา…
เอริ ฐิติมน….
พรึบ
“ค่อยๆเดินนะครับ…จะถึงแล้ว…”เสียงนุ่มทุ้มละมุนของขุนศึกเอ่ยบอกฉันในขณะที่เขากำลังประคองร่างของฉันให้เดินไปที่ไหนสักที เพราะเขายังไม่ยอมเปิดตาฉันแต่ยังดีที่เขาเปิดปากให้ฉันได้พูดบ้างและยังยอมไขกุญเเจข้อมือให้ฉันได้เป็นอิสระบ้างเหมือนกันไม่อย่างงั้นฉันคงจะอึดอัดมากกว่านี้
“จะพาริไปไหนเนี่ย?”ฉันเอ่ยถามขุนศึกไปอย่างสงสัยเพราะตั้งแต่เขาพาฉันเดินลงมาจากรถก็พาฉันเดินจะไปไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันไกลจากที่รถของขุนศึกจอดอยู่มากนะ
“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้ครับ^_^”ขุนศึกตอบฉันมาเสียงแจ่มใส จนทำให้ฉันรู้สึกอดที่จะสงสารเขาไม่ได้ เพราะในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าต่อจากนี้ อาจจะทำให้ขุนศึกเกลียดฉันไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ แต่สิ่งที่ฉันทำลงไปก็เพื่อเขานะ
พรึบ
“ถึงแล้วครับ….พร้อมจะลืมตาหรือยัง?”
“อืม….”ฉันตอบขุนศึกไปอย่างสั้นๆอย่างไม่มีทีท่าว่าจะดีใจหรือตื่นเต้นอะไร ทำให้ขุนศึกที่ยืนโอ
