"พี่เอริคะ"เสียงหวานใสของนามิเอ่ยขึ้นทำให้ฉันที่กำลังนั่งมองวิวของท้องทะเลยามเย็นต้องหันไปมองหน้าเธอที่เดินมาจากทางด้านหน้าของเรือสปีดโบ๊ทและมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉัน ที่นั่งอยู่ด้านหลังของเรือด้วยท่าทางอ่อนเพลียเพราะฉันยังไม่หายจากพิษไข้น่ะ
"คะ?"ฉันเอ่ยขานรับนามิที่เดินยิ้มหวานให้ฉันก่อนจะใช้มือขยับผ้าคลุมไหล่ของตัวเองให้แน่นขึ้นเพราะลมทะเลยามเย็นแบบนี้ค่อนข้างทำให้คนไม่สบายอย่างฉันหนาวเหน็บจนเย็นยะเยือกเพิ่มขึ้นไปอีก ตอนนี้เราทั้งหมดกำลังนั่งเรือเพื่อกลับฝั่งและเดินทางกลับบ้านในวันนี้
"นามิต้องขอโทษด้วยนะคะที่ชวนพี่เอริมาและทำให้พี่เอริไม่สบายแบบนี้น่ะคะ"นามิว่าพลางทำสีหน้าและน้ำเสียงเศร้าสลดลงอย่างคนที่กำลังสำนึกผิด
"อย่าโทษตัวเองเลยค่ะมันไม่ใช่ความผิดของคุณนานิหรอกนะคะ.....เป็นเพราะดิฉันเองที่ร่างกายอ่อนแอเอง"ฉันเอ่ยบอกนามิไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบเพราะยังคงรู้สึกแสบค
