"อยู่คนเดียวได้แน่นะ?"คุณจอมพลเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงปนกังวลใจที่ฉันบอกให้เขากลับบ้านเขาหลังจากที่เขาพาฉันไปหาหมอมาเรียบร้อยแล้ว และเขาก็มาส่วฉันถึงที่บ้าน
"ได้แน่นอนค่ะ.....เดี๋ยวพอพี่จอมกลับริก็จะนอนแล้วค่ะ"
"ไม่สบายอยู่ด้วยถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาอยู่คนเดียวใครจะช่วยทันล่ะ?"คุณจอมพลยังคงไม่ยอมและยังคงหาข้ออ้างมาถกเถียงฉันอยู่
เพื่อที่เขาจะอาสาอยู่เป็นเพื่อนฉันเพราะเขากลัวว่าฉันจะเป็นอะไรไปน่ะ ถึงฉันจะกำลังป่วยอยู่และก็มีไข้สูงมากด้วยแต่หมอก็ฉีดยาลดไข้ให้ฉันแล้วนะ
ฉันคิดว่านอนพักพรุ่งนี้ตื่นมาคงจะดีขึ้น
"ให้นอนโรงพยาบาลก็ดื้อไม่ยอมนอน"คุณจอมพลบ่นอุบใส่ฉัน ฉันก็ทำได้เพียงแค่นั่งยิ้มบางๆให้เขาอยู่บนเตียงนอนในห้องนอนของฉัน โดยมีคุณจอมพลนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงฉันด้วยท่าทางบึ้งตึงกับความดื้อดึงของฉัน
แต่ฉันไม่อยากรบกวนคุณจอมพลเกรงใจเขาและที่สำคัญ ฉันกับเขาจะอยู่ด้วยกันสองคนในบ้า
