วันต่อมา
คฤหาสน์ ชัชชัยวรรณ
07:30น.
พรึบ
“โอ้โฮ….วันนี้ลมอะไรหอบลูกชายของแม่มาที่นี้ได้เนี่ย^_^”เสียงหวานของคุณแม่วัยห้าสิบปีเศษที่ยังคงความสวยสง่าและน่าเกรงขามของคุณหญิงนฤมิตรเอ่ยทักทายลูกชายหัวแก้วหัวเเหวนเพียงคนเดียวของเธอที่เดินหน้ามุ่ยเข้ามาภายในห้องอาหารหรูหราสไตล์ยุโรปแห่งนี้
พรึบ
“สวัสดีครับ….คุณแม่…”ขุนณรงค์ยกมือไหว้ผู้เป็นแม่ของเขาอย่างนอบน้อม คุณหญิงนฤมิตรก็มองหน้าลูกชายอย่างสงสัยที่เห็นสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักของขุนณรงค์ เพราะปกติขุนณรงค์จะเป็นคนค่อนข้างอารมณ์ดียิ้มแย้มแจ่มใสแต่วันนี้เขากลับเงียบนิ่งสีหน้าดูเป็นกังวลเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
“ทานอาหารเช้ากับแม่ไหม?”
“ไม่ดีกว่าครับ…แต่ผมขอเป็นแค่กาแฟแก้วเดียวก็พอครับ”ขุนณรงค์ยิ้มให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะหันไปมองหน้าของหญิงชรารับใช้ของคฤหาสน์หลังใหญ่โตแห่งนี้ด้วยสีหน้าอ่อนโยน
“ค่ะ…รอสักครู่นะคะ”ป้าบัวหญิงชราที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านก
