พรึบ
“เลิกบ้าสักทีขุนศึก!!”ฉันสะบัดแขนของฉันข้างที่ขุนศึกจับไว้อย่างแรงจนแขนของฉันได้รับอิสระเพราะขุนศึกมัวแต่ตกใจกับเสียงตวาดของฉันทำให้เขาเผลอปล่อยมือฉัน
“และก็เลิกพูดได้แล้ว…ว่าเราเป็นอะไรกัน…”
“เพราะเรา…เลิกกันแล้ว….”ฉันพูดเสียงเข้มพลางจับจ้องนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของขุนศึกไปอย่างไม่วางตาแววตาของฉันเรียบเฉยไร้ความรู้สึกเพราะฉันพยายามทำให้มันเป็นแบบนี้
“ฉันไม่เลิก!”ขุนศึกตะโกนเสียงเข้มแววตาของเขาดุดันจนน่ากลัว เขาจ้องฉันกลับมาแววตาสั่นไหว ฉันก็จ้องตาเขากลับไปเราสองคนจ้องตากันอยู่นานจนกระทั่งป้าบัวเดินเข้ามาหาขุนศึก
“เสื้อผ้าเปียกหมดแล้ว…ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ…คุณขุนศึก”ป้าบัวเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาท่านมองขุนศึกด้วยแววตาเป็นห่วง ขุนศึกเลิกมองตาฉันและหันไปมองหน้าป้าบัวแทน แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลงและยื่นมือไปจับมือของป้าบัว
“ครับ…”ขุนศึกตอบรับคำป้าบัวพลางยิ้มบางๆให้ท่าน ฉันจึงเลิกส
