ตอนที่5

1819 Words

00:30น. ร้านก๋วยเตี๋ยวซอยบ้านเอริติดถนนใหญ่ เอริ ฐิติมน…. พรึบ “ป้าคะ….ขอเป็นเส้นเล็กเป็ดสองชามนะคะ” “จ้า….ไปนั่งรอก่อนนะ…” “ค่ะ^_^”ฉันเอ่ยรับคำป้าแม่ค้าก๋วยเตี๋ยวร้านประจำที่ฉันมักจะมากินก่อนกลับเข้าแฟลตทุกวัน วันนี้ก็เช่นกันแต่ที่แปลกไปจากทุกครั้งคือ ครั้งนี้ฉันมีเพื่อนมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยน่ะสิ “คันเหรอ?”ฉันเอ่ยถามขุนศึกไปทันทีที่เดินมานั่งลงบนโต๊ะเดียวกับเขาที่นั่งรอฉันที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว ฉันนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาและมองว่าเขาเริ่มเอามือเกาไปตามแขนของเขาที่ตอนนี้เขาได้ถอดชุดหมีออกไปแล้วเหลือเพียงแค่เสื้อเชิ้ตนักศึกษากับกางเกงผ้าสแล็คสีดำ “ใช่….สงสัยจะแพ้ขนหมีน่ะ…”เขาว่าพลางเงยหน้าหล่อๆของเขาที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงก่ำพร้อมกับมีผื่นขึ้นไปทั่วทั้งใบหน้าและท่อนแขนขาวของเขาที่มองออกง่ายเพราะเขามีผิวที่ขาวใสยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก “เเพ้ขนหมี?”ฉันทวนคำพูดเขาไปอย่างสงสัย “ครับ….พอดีเราแพ้พวกขนน่ะ…”ขุนศึกว่าพลางทำสีหน้าแหยๆ “รู้ว่าแพ้….แต่ก็ยังจะใส่มา?”ฉันพูดสวนกลับไปทันที “ก็….”เขากำลังจะหาข้ออ้าง “ลงทุนมากเลยนะ….กับการจีบฉันเนี่ย?”ฉันว่าอย่างรู้ทันทำให้ขุนศึกมองหน้าฉันและยิ้มแหยๆให้ฉัน ฉันก็ส่ายศีรษะไปมาให้กับความคิดบ้าๆบอๆของเขาที่ใส่ชุดหมีมาหาฉันเพื่อจะให้ฉันใจอ่อนกับวิธีการจีบหญิงของคาสโนว่าขึ้นชื่อว่าคาสโนว่ายังไงๆมันก็เป็นคาสโนว่าอยู่วันยังค่ำนั้นแหละวะ พรึบ “ขอบคุณนะคะ…”ฉันเอ่ยขอบคุณป้าไปที่เขายกชามก๋วยเตี๋ยวเป็ดเด็ดสุดในย่านนี้มาเสิร์ฟให้ฉันกับขุนศึกคนละชามตามที่ฉันสั่ง “วันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอเนี่ย…แฟนแม่หนูนี่หน้าตาหล่อเหลายังกับดาราเลยนะ^_^”ป้าเจ้าของร้านว่าพลางจ้องหน้าขุนศึกที่นั่งทำหน้ายิ้มหวานให้ป้าเจ้าของร้าน นี่ขนาดอายุๆเยอะๆเขายังไม่เว้นอีกเหรอเนี่ย? “ขอบคุณครับ^_^”เขาเอ่ยขอบคุณป้าไปพลางก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการน้อมรับคำชม “ไม่ใช่หรอกค่ะ….เขาเป็นเพื่อนร่วมคณะนะคะ…”ฉันแย้งป้าไปทันทีพลางยกมือโบกไปมาเพื่อทำการปฏิเสธ ทำให้ขุนศึกจ้องหน้าฉันพลางทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน ป้าก็ยิ้มแหยๆให้ฉัน “อ้อจ๊ะ…”ป้าว่าก่อนจะหันหลังเดินไปรับลูกค้าที่มาใหม่แทน ฉันจึงหันมาก้มหน้าก้มตาปรุงรสก๋วยเตี๋ยวในชามต่อโดยมีสายตาของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับฉันมองอยู่ตลอดเวลา “อ้อ….ฉันลืมไปว่าคนรวยๆแบบนาย…คงจะไม่กินของข้างถนนแบบนี้…” พรึบ “งั้นไม่เป็นไร…”ฉันยื่นมือไปจับชามก๋วยเตี๋ยวเป็ดของเขาและกำลังจะยกออกมาจากตรงหน้าเขาแต่ก็โดนมือหนาของขุนศึกดึงรั้งชามไว้ซะก่อน พรึบ “ได้….เรากินได้…”เขาว่าพลางดึงชามก๋วยเตี๋ยวกลับไปฉันก็พยักหน้าก่อนจะปล่อยมือจากชามก๋วยเตี๋ยวของเขาโดยมองเขาว่าจะทำยังไงต่อ เขายิ้มแหยๆให้ฉันก่อนจะเก้ๆกังๆเลียนแบบฉันที่จะตักเครื่องปรุงที่วางอยู่ตามโต๊ะใส่ลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวของเขา พรึบ “เธอ….ช่วยปรุงให้เราหน่อย…เราไม่รู้ว่าจะปรุงรสชาติแบบไหน?”เขาว่าพลางยื่นชามก๋วยเตี๋ยวมาตรงหน้าฉัน ฉันก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะตักน้ำซุปของก๋วยเตี๋ยวที่ฉันปรุงเสร็จแล้วในชามของฉันยื่นไปตรงหน้าของขุนศึก พรึบ “ลองชิมสิ…ว่านายกินรสชาตินี้รึเปล่า…”ฉันบอกเขาก็พยักหน้าเข้าใจแทนหน้าที่สงสัยก่อนหน้านี้ของเขา “อ่ะ…”ฉันยื่นช้อนไปใกล้ๆริมฝีปากอวบอิ่มของเขาอีก เพราะเขาเอาแต่มองหน้าฉันสลับกับช้อนของฉัน “ครับ….”เขาว่าก่อนจะค่อยๆอ้าปากชิมรสชาติน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวของฉันก่อนจะทำตาโตขึ้น ฉันก็มองหน้าเขาพลางขมวดคิ้วสงสัยและรอลุ้นกับคำตอบของเขา “เป็นไง?” “รสชาตินี้….อร่อยมาก…เอริปรุงให้เรารสชาติแบบนี้เลยนะ…”ขุนศึกว่าพลางทำแววตาแพรวพราวราวกับเด็กที่กำลังถูกใจกับขนมตรงหน้า “โอเค…”ฉันพยักหน้ารับคำเขาก่อนจะเอาช้อนกลับมาและวางลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวของฉันและหันมาปรุงรสให้ชามของขุนศึก พรึบ “อ่ะ….”ฉันว่าพร้อมส่งชามก๋วยเตี๋ยวเป็ดรสเด็ดที่ปรุงแต่งรสชาติเสร็จแล้วยื่นไปตรงหน้าของขุนศึก “ขอบคุณครับ^_^”เขายิ้มให้ฉันก่อนจะก้มหน้าลงไปสูดดมกลิ่นหอมๆของน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวเป็ดเจ้าประจำของฉัน ฉันก็เลิกสนใจเขาและหันกลับมากินก๋วยเตี๋ยวในชามของฉันบ้างเพราะฉันหิวจนไส้จะขาดแล้วเนี่ย พรึบ “เธอมากินที่นี้บ่อยเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉันในขณะที่ฉันกำลังแอบมองใบหน้าหล่อของเขาที่ก้มหน้าซู๊ดเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ปากของเขาอย่างเอร็ดอร่อยๆทำให้ฉันตกใจเลิ่กลั่กรีบก้มหน้ากลับมากินก๋วยเตี๋ยวของฉันต่อ นี่ฉันเผลอไปแอบมองเขาได้ยังไงกันเนี่ย!! พรึบ “อื้อ….ฉันกินทุกวันก่อนกลับเข้าแฟลต”ฉันตอบเขาไปตามความจริง เขาก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปมองป้าเจ้าของร้านที่ยืนประจำตำแหน่งหน้าหม้อก๋วยเตี๋ยวที่กำลังมีควันลอยขึ้นสู่อากาศบ่งบอกได้ว่าน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวในหม้อกำลังเดือดปุดๆและส่งกลิ่นหอมยั่วยวนไปทั่วทั้งบริเวณนี้เรียกน้ำย่อยและน้ำลายของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนี้ให้แวะเข้ามากินได้เป็นอย่างดี “คุณป้าครับ…”ขุนศึกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและสุภาพ “ครับ?”ป้าเจ้าของร้านหันมาขานรับขุนศึกที่เขายกมือพร้อมกับเรียกป้าเจ้าของร้าน “ผมขอแบบนี้เพิ่มอีกสองครับ^_^”ขุนศึกว่าพร้อมกับชูชามก๋วยเตี๋ยวที่แห้งเหือดไม่หลงเหลือน้ำซุปแม้สักหยดเดียวให้ป้าเจ้าของร้านดู ป้าเจ้าของร้านก็ยิ้มแก้มแทบปริกับการที่ขุนศึกกินก๋วยเตี๋ยวเขาไม่หลงเหลือแบบนี้ กินอย่างกับคนอดอยากแหนะ ฉันที่อดมื้อกินมื้อยังกินไม่หมดถึงแบบเขาเลย “ได้จ้า^_^”ป้าแม่ค้ารับคำก่อนจะหันไปทำก๋วยเตี๋ยวให้ขุนศึก เขาก็หันกลับมาฉีกยิ้มกว้างให้ฉันที่มองหน้าเขาอยู่ ฉันจึงรีบหลบตาเขาและลงมือทานก๋วยเตี๋ยวของฉันต่อบ้าง โดยมีสายตาของขุนศึกมองฉันอยู่ตลอดเวลา พรึบ “ก๋วยเตี๋ยวเป็ดเส้นเล็กสองมาแล้วจ้า…” “ขอบคุณครับ…^_^”ขุนศึกเอ่ยขึ้นแววตาและน้ำเสียงของเขาเหมือนเด็กน้อยที่ดีใจเวลาได้ของเล่นอย่างงั้นแหละ เวอร์จริงๆ! พรึบ “?”ฉันมองหน้าขุนศึกพลางขมวดคิ้วงุนงงที่เขายื่นชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้ามาให้ฉัน เขาก็ยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงรูหู “ปรุงให้เราหน่อย….เอริปรุงน้ำซุปอร่อยที่สุด^_^”เขาว่าเสียงแจ๋ว ฉันก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะวางช้อนกับตะเกียบลงและเริ่มลงมือปรุงเครื่องปรุงพริกป่นน้ำตาลทรายน้ำปลาน้ำส้มสายชูตามที่ทางร้านจัดมาให้ใส่ลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวของขุนศึก พรึบ “ชามนี้ด้วยครับ^_^”ขุนศึกว่าในขณะที่ฉันยื่นชามก๋วยเตี๋ยวที่ปรุงเครื่องเสร็จแล้วให้เขาไป ฉันก็ปรุงอีกชามให้เขาโดยใส่เครื่องปรุงในปริมาณเท่าเดิม ขุนศึกก็กินก๋วยเตี๋ยวอย่่างเอร็ดอร่อยทั้งสองชาม พรึบ “คิดเงินด้วยค่ะ”ฉันเรียกป้าเจ้าของร้านให้มาคิดเงินเมื่อฉันกินก๋วยเตี๋ยวของฉันหนึ่งชามกับขุนศึกกินก๋วยเตี๋ยวสามชามเสร็จแล้ว “จ้า…”ป้าเจ้าของร้านรับคำและเดินมุ่งมาที่โต๊ะของฉันกับขุนศึกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พรึบ “ก๋วยเตี๋ยวเป็ดชามละห้าสิบบาท…สี่ชามสองร้อยบาทจ๊ะ^_^” พรึบ “เดี๋ยวเราจ่ายเอง…”ขุนศึกว่าอย่างอาสาโชว์ความเป็นป๋าและความรวย ฉันก็ไหวไหล่ให้เขา “มันแน่นอนอยู่แล้ว..”ฉันว่าพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินออกมาจากโต๊ะนั้นเลย โดยที่ขุนศึกยังควักกระเป๋าตังค์จ่ายให้ป้าเจ้าของร้านไม่เสร็จเลย ตึกๆๆๆๆๆๆ “เอริ” “ว่า?”ฉันหันไปมองหน้าขุนศึกที่วิ่งตามหลังฉันมาอย่างไวจนตอนนี้เขามาเดินเสมอกับฉันแล้ว “บ้านเธออยู่ไหน….เดี๋ยวเราไปส่ง^_^”ขุนศึกว่าพลางยิ้มหวานแววตาหวานหยดย้อยอย่างหว่านเสน่ห์ฉันเต็มที่ “หึ….ฉันไม่อยากรับความหวังดีจากนาย” “แต่เราอยากไปส่งเธอจริงๆนะ…” “ไม่จำเป็น…นายกลับบ้านนายไปเถอะ..”ฉันบอกเขาและเริ่มเดินเรียบไปตามทางฟุตบาทโดยมีร่างของขุนศึกเดินตามมาด้วย “นี่นายจะไปไหน?” “เดินไปส่งเธอที่บ้านเธอไง…” “อยากเดินก็เรื่องของนาย…”ฉันเอ่ยบอกขุนศึกไปในขณะที่เราสองคนมากินก๋วยเตี๋ยวเป็ดได้เพราะฉันนั่งวินมอเตอร์ไซค์มาโดยขุนศึกเองก็นั่งวินมอเตอร์ไซค์มาด้วยเหมือนกันแต่คนละคันกับฉันน่ะ “ขากลับ…ไม่มีรถนะดึกๆแบบนี้น่ะ…”ฉันบอกเขาไปตามความจริงแวบหนึ่งฉันแอบเห็นหน้าของขุนศึกเหวอและซีดลงกับคำพูดของฉัน เพราะคนรวยๆแบบเขาคงไม่เคยเดินไกลๆแบบนี้ แต่สำหรับมันชินไปแล้วล่ะ “แล้วเธอเดินกลับดึกๆแบบนี้…ทุกๆวันไม่กลัวหรือไง?”เขาเอ่ยถามฉันพลางใช้แววตาอ่อนโยนมองฉัน ฉันก็ยิ้มให้เขา “ไม่…เพราะปกติฉันกลับเช้ามืด..มีรถวินวิ่งแล้ว..” “อ้าวแล้วทำไมวันนี้เธอถึงกลับตอนนี้ล่ะ?” “งานฉันไม่มีน่ะ” “เธอทำงานอะไรเหรอ?” “ทุกงาน…ที่ได้เงิน”ฉันตอบเขาไปตามความจริง ฉันทำทุกงานไม่หมิ่นเงินน้อยไม่อายทำกิน ฉันทำทุกงานยกเว้นการขายตัวแต่ต่อไปก็อาจจะไม่แน่ถ้าฉันยังอยากมีอนาคตที่ดีกว่านี้เเบบที่ฉันวาดฝันไว้….ฉันคงจะต้องเดินอาชีพที่ได้เงินดีเพื่ออนาคตของฉันแล้วล่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more