ชะตาะร้ายกลายรัก

ตอนที่ 1 โดนวางยา

ตอนที่ 1 โดนวางยา

"ว้าย!!!"

เสียงร้องของสาวใช้สกุลกัวดังขึ้น ก่อนที่ประตูบานนั้นจะถูกมือบางของสาวใช้กระชากให้ปิดลงทันที

"เกิดอะไรขึ้น เหตุใดเจ้าจึงต้องกรีดร้องโวยวายเสียงดัง"

 สาวใช้นามว่าลี่ลี่ไม่กล้าที่จะเอ่ยวาจาออกไป มือเรียวยกปิดหน้าตนเองพลางส่ายหน้าไปมา หญิงสาวผู้มาใหม่เกิดความสงสัยกับท่าทางของสาวใช้ผู้นั้น นางจึงยกมือขึ้นเตรียมจะผลักประตูเข้าไป ทว่าสาวใช้กลับรีบห้ามผู้เป็นนาย จนทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความงุนงงสงสัย

เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?

"คุณหนูรองเจ้าคะอย่าเปิดไปเลยเจ้าค่ะ" แต่ยิ่งห้ามกลับเหมือนยิ่งยุเข้าไปใหญ่ ไม่เพียงไม่ฟังเท่านั้นหากแต่กัวหลี่หนิง กลับเลือกที่จะผลักประตูเข้าไปในทันที

"ทะ...ท่านอ๋อง...ท่านกับพี่หญิง..."

ดวงตาหงส์เบิกกว้างด้วยความตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า กัวหลี่หนิงในตอนนี้สัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบไปถึงกระดูก นิ้วเรียวชี้ไปทางที่คนทั้งสองอยู่ด้วยความตื่นตะลึง ทว่ายังไม่ทันได้ทำสิ่งใดร่างบอบบางก็ล้มพับลงเสียก่อน

"คุณหนูรอง!!!" สาวใช้ตัวน้อยรีบเข้ามารับร่างของเจ้านายตนเองเป็นการด่วน

"หนิงเอ๋อร์!!!"

จ้าวฉงซานลุกขึ้นจากเตียง เพื่อจะไปรับร่างบอบบางของสตรีอันเป็นที่รัก ทว่าเสียงร้องอย่างตกใจของสาวใช้ก็ดังขึ้นเสียก่อน ทำให้เขาต้องก้มลงไปมองยังเรือนร่างกำยำที่เปลือยเปล่าของตนเอง

"บัดซบ!!! นี่มันเรื่องบ้าอันใด เจ้าเป็นใครเหตุใดจึงมาอยู่ที่เตียงของข้า" เสียงเข้มตวาดออกไป

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าด้านนอกก็กรูกันเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เสนาบดีกัวฉางเฉา มองบุรุษรูปงามที่มีเพียงผ้าห่มปิดช่วงล่าง ใบหน้าเหี่ยวย่นเริ่มเคร่งขรึม สัญชาตญาณบอกว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

เมื่อประมุขของจวนเสตามองเข้าไปในห้องด้านใน ก็พบกับร่างอรชรที่มีเพียงผ้าห่มผืนบางปกคลุม ใบหน้ากัวฉางเฉาก็เขียวคล้ำขึ้นมาทันที

"กัวซุนฮวานังลูกไม่รักดี ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!!!"

เสนาบดีกัวฉางเฉาตวาดออกไปเสียงดัง ก่อนจะปรายตามองไปยังบุรุษสูงศักดิ์อีกคนที่อยู่ในสภาพไม่ต่างจากบุตรี

"ข้าต้องขอเรียนเชิญท่านอ๋องที่ห้องหนังสือพ่ะย่ะค่ะ" เสนาบดีกัวกดข่มโทสะที่กำลังปะทุ เอ่ยออกชื่อท่านอ๋องอย่างนอบน้อม และหันกลับไปอุ้มร่างอรชรของบุตรสาวคนรองที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้นออกไปทันที

"คุณหนูลุกขึ้นเถอะเจ้าค่ะ" สาวใช้คนสนิทรีบเข้าไปปลุกเจ้านายตนเอง นางก้มหน้าไม่กล้าสบตาคมที่มองมาทางนางและคุณหนูของนางเหมือนจะแผดเผาให้ตกตายไปเสีย

"นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่เสี่ยวอี้" เสียงแหบแห้งของกัวซุนฮวาถามขึ้น พร้อมกับขยับตัวลุก ใบหน้างามเหยเกเพราะความปวดร้าวที่ระบมไปทั่วกาย

"นั่นน่ะสิข้าเองก็อยากจะรู้ว่าคุณหนูในห้องหออย่างเจ้ามาอยู่ที่เตียงของข้าได้เช่นไร!!!" เสียงทุ้มต่ำคำรามขึ้นอย่างเดือดดาล ร่างอรชรค่อย ๆ หันไปมองก่อนจะเบิกตากว้างและกระเถิบถอยหลังอย่างตกใจ

"ทะ...ท่านอ๋อง!!!"