Sabahın ilk ışıkları perdenin arasından süzülürken, evde garip bir sessizlik vardı. Hava o kadar durgundu ki, kalbimdeki sıkışmayı bile daha net hissediyordum. Yusuf Sinan erken kalkmıştı. Normalden bile daha erken. Mutfaktan çatal bıçak sesleri geliyordu, ardından sert ve kısa konuşmaları. Telefonda emir alıyordu, bunu artık tonundan ayırt edebiliyordum. Kalktım.
" Günaydın." dedim.
" Günaydın. " dedi.
Bir süre sonra yan odaya geçti, çantasını hazırlarken metal tokaların birbirine çarpan sesi yankılandı.
Giyinirken konuşmadım. Çünkü böyle anlarda ne söylesem, yanlış anlaşılacaktı.
“Görev emri geldi.” dedi sonunda, sesi kararlı ama duygusuzdu.
“Ne kadar sürecek?” diye sordum, gözlerimi ondan kaçırmadan.
“Bilmiyorum. Kısa sürer sanırım. Kahvaltı hazır. Sen kahvaltını yap. ”
Bir
