Elif’ in Anlatımı…
O varoş mahalleden ayrıldıktan sonra Can’ la bir kafeye oturup kahve içtik. Kafenin içi sıcak ama havası ağırdı; fincandan süzülen buhar, insanların sessizce birbirini süzdüğü o yorgun şehir kafelerinden biriydi. Masaya ellerimizi dayamış, bir süre konuşmadan oturduk. Can’ ın yüzü hala solgundu. Gözleri uzaklara dalıyordu. Sanırım hala Yusuf Sinan ’ın sabahki sözleri kulağında yankılanıyordu.
Ben de içimden bir türlü geçiremediğim cümleleri yutuyordum. Özür dilemek istedim, ama nasıl dileyeceğimi bilemedim. “Üzülmeni istemezdim” desem, sanki her şeyi küçümsemiş gibi olacaktım. “Haklısın” desem, kendi kocamı haksız ilan edecektim.
Tam o sırada Can’ ın telefonu çaldı. Ekrana baktı, gözlerinde kısa bir anlık bir huzursuzluk belirdi. Telefonu açtı, birkaç saniye dinledi,
