รัก(ลับ)นายวิศวะ

ตอนที่ 8 สั่งสอน

จูบที่ดุเดือดซึ่งต่างจากอารมณ์เมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด ให้ตายเถอะ เขาจูบฉันอย่างรุ่นแรงและหนักหน่าวมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งอันนาดิ้นขัดขืนมากเท่าไหร่ คนเจ้าอารมณ์อย่างเจมส์นั้นกับยิ่งระดมจูบหนักมากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ฟันคมขบเข้าที่ริมฝีปากบางของคนตัวเล็กถึงกับเลือดซึม

!! ตึก ตึก !! มือเรียวบางทุบเข้าที่อกแกร่งของคนตัวโต เพื่อให้เจมส์นั้นถอนจูบออกจากเธอ แต่คนที่กำลังหลงไหลและมัวเมากับรสจูบนั้นใช่ว่าจะคิดสนใจ จูบที่หนักหน่วงแบบกระชากวิญญาณที่คนใจร้ายกำลังมอบให้กับฉัน ร่างบางถึงกับตัวแข็งทื้อ จูบที่แสนจะดิบเถื่อนอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใคร อันนารู้สึกได้ถึงกลิ่นคราวเลือดที่ติดในปากของฉันจางๆ ให้ตายเถอะเพียงแค่ฉันทำน้ำหล่นใส่ ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายใจดำทำกับฉันถึงเพียงนี้ ยิ่งอันนาต่อต้านมากเท่าไหร่ เจมส์กับยิ่งเพิ่มรสชาติจูบรุนแรงมากขึ้น นี้จูบหรือเขากัดปากฉันเริ่มแสบที่บริเวรริมฝีปากจนจะรับมันไม่ไหวแล้วนะ

แต่การที่อันนาดิ้นและขัดขืนนั้นกับยิ่งทำให้เจมส์นั้นรู้สึกสะใจ

ด้านอันนาฉันอยากจะร้องไห้ออกมาเสียตรงนี้ใครก็ได้ช่วยฉันที เมื่อคิดว่าเธอไม่มีทางที่จะหยุดซาตานร้ายอย่างเจมส์ได้นั้น อันนาจึงเลือกที่จะนิ่งและปล่อยให้เจมส์นั้นตักตวงรสจูบจากปากของเธอจนพอใจ

ด้านเจมส์เมื่ออันนายอมสงบศึกกับตนลงแล้วนั้นจากที่จูบดิบเถื่อนและดุดัน ร่างสูงกับกับแปลเปลี่ยนเป็นรสจูบที่อ่อนโยนและนุ่มนวลขึ้น จนทำให้ร่างที่รู้สึกเจ็บก่อนหน้านี้นั้นรู้สึกเคลิ้มไปกับรสจูบของอย่างเขา หึ...! ร่างสูงหลุดเสียงครางออกมาแค่นั้น ผู้หญิงตัวแค่นี้จะสู้อะไรคนอย่างเขาได้ ด้านเจมส์ที่เห็นได้ว่าอันนานั้นเผลอมีอารมณ์ร่วมกับตนนั้น เจมส์ถึงรู้สึกพอใจให้กับผลงานตัวเอง

เมื่อเห็นว่าคนถูกจูบนั้นจะขาดใจตายเสียก่อนปากหยักหนาของเจมส์จึงค่อยๆ ถอนจูบออกจากคนตัวเล็กอย่างนึกเสียดาย

ด้านอันนาหลังจากที่เขาปล่อยให้เป็นอิสระแล้วนั้น ร่างบางเสมองคนใจร้ายด้วยท่าทีโกรธและโมโหถึงกับยกมือขึ้นจะตบเข้าที่ใบหน้าของเจมส์

"เอาสิ...ถ้าเธอตบฉัน ก็เตรียมตัวขาแหกได้เลย คนอย่างฉันให้ห้องเก็บของก็ไม่เว้นนะ" เสียงเข้มเอ่ยออกมาอย่างเอาจริง อันนาที่ได้ยินเช่นนั้นมือบางถึงกับกำแน่นด้วยความโกรธจัดและเก็บมือลงกับพี่เดิม

"นายมันหน้าตัวเมีย รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง"

"ยิ่งผู้หญิงอย่างเธอฉันยิ่งอยากรังแก...เธอชอบแบบไหนดี บนเตียงนอนนุ่มแล้วนอนครางได้ร่างฉัน แบบนั้นเธอสนไหม" เจมส์ไม่พูดเปล่าแต่กับเอามือเสยเข้าที่ปลายคางของอันนาเพื่อให้คนตัวเล็กนั้นเผชิญหน้ากับตน ร่างบางเสมองคนตรงหน้ามาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชังที่เธอมีให้กับเขา

แต่ขณะที่เจมส์เอาแต่จ้องมองอันนาด้วยสายตาดุดันนั้น เสียงของสมาร์ตโฟนของเจมส์กับดังขึ้นมา ทำให้ร่างสูงนั้นยอมปล่อยมือออกจากใบหน้าของอันนา

Rrrrrrrrr DM

ฝ่ามือหนาของเจมส์ลวงหยิบสมาร์ตโฟนของตนออกจากกระเป๋า ก็พบว่าเป็นสายของดีเอ็มนั้นที่โทรตามตน เจมส์กดรับสายด้วยท่าทีปกติ

[ไอ้เชี่ยเจมส์มึงอยู่ไหนแล้วครับ พวกกูถึงร้าน B Bar รอเลี้ยงเหล้าพวกเด็กๆ มึงรีบมาเลยสัส อย่าให้พวกกูเมานำดิ] เสียงของดีเอ็มเอ่ยขึ้นมาตามปลายสาย

[อืม เดี๋ยวกูตามไป] เจมส์เอ่ยจบร่างสูงเก็บสมาร์ตโฟนลงในกระเป๋ากางเกง และเดินออกจากห้องโดยที่ไม่สนใจร่างบางตรงหน้าเลยซักนิด

"เจมส์นี้นายจะไปไหน" อันนาที่อยู่ๆ เห็นเจมส์นั้นเดินออกจากห้องร่างบางก็ตระโกนตามหลังทันที

"เอามือถือฉันคืนมานะ" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับวิ่งลงบันไดตามหลังของเจมส์ แต่นั้นร่างสูงก็ยังไม่หยุดที่จะเดิน นี้จะบ้าหรือเปล่าจะไปก็ไปแต่เขาสิ จะเอามือถือของฉันไปด้วยทำไม

"พร้อมจูบฉันอีกเมื่อไหร่ค่อยมาเอาคืน" ร่างสูงตะโกนขึ้นมาจากนั้นก็เดินลงจากตึกโดยไม่คิดจะสนใจเสียงโวยวายของคนตัวเล็ก

ด้านอันนาที่ได้ยินเช่นนั้น ร่างบางถึงกับหน้า เหว๋อ มือเรียวบางกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด นอกจากจะไม่ยอมคืนแล้วนายบ้านั้นยังหาเรื่องให้ฉันไปทำงานไม่ทันอีก จูบบ้าบออะไรแค่นี้ฉันก็แสบปากจะตายอยู่แล้ว อยากจะวิ่งเขาไปซัดหน้าหล่อๆ ของนายบ้านั้นนัก แต่ติดที่ว่าขาสั้นๆ ของฉันนั้นก้าวตามเขาไม่ทัน อันนามองร่างสูงของเจมส์ที่เดินหนีออกไปจนกระทั่งลับตา

"หึ...นี้มันวันซวยอะไรของฉัน" อันนาเอ่ยพึมพำขึ้นมา เมื่อเห็นว่ายังไงวันนี้ฉันก็คงเข้าทำงานไม่ทัน และยังไม่มีไลน์ๆ ลางานกับหัวหน้าอีก มือถือเครื่องเก่าสภาพยับเยินแบบนั้นเขาจะเอาของฉันไปทำไม คนอย่างนายนั้นคงไม่คิดจะเอามือถือของฉันไปขายหรอกใช่ไหม

"เอาไงดีแกยัยอันคิดสิคิด ฉันควรทำยังไงดี มือถือเครื่องนั้นก็ยังผ่อนไม่หมด" ร่างบางที่คุ้นคิดอยู่นั้นถึงกับปวดหัวขึ้นมาตึบๆ ถ้าเจมส์ไม่คืนฉันๆ จะเอามือถือที่ไหนใช้กัน ร่างบางถึงกับรู้สึกคิดหนักอีกอย่าง วันนี้ยังไงฉันไปทำงานไม่ทัน พรุ่งนี้ฉันเตียมโดนพี่เพชรหัวหน้าฉันบ่นหูชาได้เลย ในเมื่อยังไงนายจมส์บ้าอะไรนั้นไม่ยอมคืนมือถือให้กับฉัน

ร่างบางจึงเดินออกมาจากตึกคณะ ซึ่งอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงหกโมง หึ...หกโมงเย็นช่วงหน้าฝนก็ยังพอมีแสงแดดอยู่บ้างเล็กน้อย เอาจริงในชีวิตฉันแทบจะไม่ได้มีเวลาให้ตัวเองเลย เพราะส่วนมากในทุกๆ วัน เวลานี้ฉันก็จะวุ่นวายเสริฟ์อาหารที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ฉันทำงานงกๆ ทุกวันไม่มีแม้กระทั่งวันหยุด เพราะชีวิตของฉันนี้นขับเคลื่อนด้วยคำว่าเงิน การไม่มีเงิน ก็เหมือนหมาข้างถนนคนหนึ่ง แต่วันนี้ไหนๆ ฉันก็เกงานไปแล้วหนึ่งวัน หรือฉันจะไปหาอะไรอร่อยที่ตลาดนัดท่านดี และตอนนี้เอาจริงฉันมีตังติดตัวเพียงแค่ห้าร้อย ฉันเลิกคิดเรื่องของเจมส์เมื่อคิดได้เช่นนั้น ร่างบางที่เดินชมวิวกินลมอยู่บริเวรหน้ามหาลัยอยู่นั้นแต่แล้วกับต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงแตรรถยนต์นั้นดังขึ้นมาใกล้บริเวรที่เธอกำลังเดินอยู่นั้น

!! ปรี๊ด !!

ร่างบางเสมองไปยังรถสปอร์คันหรูเปิดประทุนก็พบกับร่างสูงของคนใจร้ายที่เสมองมาทางฉัน จากนั้นเขาก็ขับผ่านหน้าฉันไป ให้ตายเถอะทำไมฉันต้องมาเจอผู้ชายเฮงซวยอย่างนายนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันก็เดินของฉันอยู่ดีๆ แต่ทำไมต้องมาบีบแตไล่กันแบบนี้ ฉันเดินที่ริมฟุตบาทก็เห็นๆ ว่าฉันไม่ได้ลงไปเดินกลางถนน

"หาเรื่องกันชัดๆ นี้เหรอผู้ชายที่พวกยัยหยี่หว่าคลั่งไคล้นักหนา นิสัยเสียแบบนายนั้นใส่กระเป๋าผู้หญิงเถอะ" ร่างบางได้แต่ครุ่นคิดภายในใจพร้อมกับสายหัวมาเบาๆ

ด้านเจมส์หลังจากที่แยกตัวออกมาจากยัยผู้หญิงปากดีอย่างอันนาแล้วนั้น ร่างสูงก็กลับไปยังคณะวิศวะเพื่อขับรถออกไปหาพวกไอ้ดีเอ็มและดีเทลที่วันนี้พวกผมนัดกับรุ่นน้องเลี้ยงที่ร้าน B Bar และขณะที่ผมกำลังขับรถออกจากมหาลัยนั้น ก็เจอกับอันนาที่เดินสะพายกระเป๋าอยู่หน้ามอ ผมแค่บีบแตรแต่ยัยนั้นเธอดูสะดุ้งและตกใจมาก หึ...

เจมส์ที่เห็นท่าทีของอันนาตกใจผ่านกระจกหลัง ร่างสูงถึงกับหลุดรอยยิ้มออกมาที่มุมปากหยัก ให้ตายเถอะ เกิดมาใชชีวิตผมก็ไม่เคยกับจูบคนที่ไม่เต็มใจเลยซักครั้ง ส่วนมากมีแต่สมยอม แต่กับอันนาจากที่ผมคิดจะสั่งสอนแต่เธอกับทำให้ผมนั้นติดใจกับริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ ส่วนเรื่องมือถือของเธอนั้นที่ผมบอกให้เธอมาจูบผมเพื่อแลกกับมือถือของเธอ ผมพูดจริงนะครับ แต่ถึงยัยอันนาเธอจะสวยยังไงถึงยัยนั้นก็อยู่ไกลจากสเปคของผม แต่ถ้าจะเอา อยากได้เธอมาเล่นๆ ไว้แก้เหงา ผมก็ไม่ติด