รัก(ลับ)นายวิศวะ

ตอนที่ 9 หลุดอย่างไม่รู้ตัว

@มหาลัยB

วันต่อมา ด้านอันนาเอาจริงเมื่อคืน ตลอดทั้งคืนฉันแทบจะข่มตานอนไม่หลับ ฉันรู้สึกกังวลและเป็นห่วงมือถือของฉันมา กร่างบางที่นั่งรอเพื่อนที่ม้าหินอ่อน บริเวณใต้ต้นไม้ที่หน้าคณะ ถึงกับมืดแปดด้าน ฉันจะไปตามเอามือถือของฉันคืนจากนายนั้นได้ยังไงกัน อันนาที่นั่งอยู่นั้นนั่งถึงกับฟุบหน้าลงกับโต๊ะ จากนั้นไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ

"อัน ยัยอัน" เสียงเรียกชื่อของฉันที่ดังมาจากด้านหลัง ร่างบางที่ฟุบหน้าอยู่นั้นถึงกับเสมองใบหน้าของคนที่เดินเข้ามา

"ว่าไงแก"

"เสียงหล่อนหน้าเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่ม นี้อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนแกเลิกงานดึก ว่าแล้วไงฉันเคยทายผิดที่ไหน เอ้า...นี้ฉันซื้อขนมมาฝากแก" ลูกพีชเอ่ยพร้อมกับยื่นถุงขนมโดนัทของโปรอันนามาให้กับเพื่อน

"ขอบใจแกมาก เมื่อวานฉันไม่ได้ไปทำงานหรอก" อันนาเอ่ยกับเพื่อนของเธอไป ด้วยสีหน้างัวเงียเพราะตอนนี้นั้นรู้สึกง่วงนอนเอามากๆ แต่นั้นกับทำเอาลูกพีชนั้นถึงกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย

"มีเรื่องไรหรือเปล่า หน้าแกตอนนี้สภาพดูไม่ได้เลย เหมือนคนไม่นอนมาทั้งคืน" ลูกพีชยังคงเอ่ยในสิ่งที่เห็น เพราะใบหน้าสวยของอันนานั้นไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางมาแต่อย่างใด คนสวยอย่างยัยอันนาปล่อยหน้าแบบนี้ได้ยังไงกัน

"มีเรื่องให้เครียดนิดหน่อยหนะ แก " อันนาเอ่ยกับลูกพีชพร้อมกับหยิบขนมออกจากถุงขึ้นมาทานเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลยด้วยซ้ำ จากนั้นไม่นานน้ำอิงก็เดินเข้ามาหาฉันและยัยลูกพีช

"ยัยอัน เมื่อเช้าฉันโทรหาแกตั้งหลายสาย วันนี้ฉันคิดว่าแกไม่มาเรียนแล้วซะอีก

"มาสิ ทำไมฉันจะไม่มาเรียนละ"

"ฉันทั้งโทรทั้งไลน์แกก็ไม่รับและตอบฉัน เป็นห่วงแทบแย่หนะ"

"โทษที พอดีเมื่อวานฉันทำมือถือหล่นนะ ไม่แน่ใจว่าหายตรงไหน" หึ...ฉันตอบยัยน้ำอิงไปเช่นนั้น เพราะฉันจะกล้าบอกเพื่อนไปตามตรงได้ไงว่าเจมส์นั้นเอามือถือของฉันไป คิดแล้วก็เครียด

"แย่จัง แล้วแบบนี้พวกฉันจะติดต่อแกได้ไง"

"ลองโทรเข้ามือถือแกดูไหม เพื่อจะมีคนใจดี เก็บไว้ให้ก็ได้" เมื่อลูกพีชเสนอมา

"จริงๆ ฉันรอให้พวกแกมา ตั้งใจจะยืมมือถือพวกแกโทรอยู่เหมือนกัน" เมื่อคิดเช่นนั้น มือเรียวก็หยิบสมาร์ตโฟนของลูกพีชขึ้นมาเพื่อต่อสายไปเครื่องของเธอ สาธุ ขอให้นายนั้นรับสายฉันทีเถอะ เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง ฉันไม่มีสมาร์ตโฟนใช้ ชีวิตฉันก็ดูวุ่นวายมาก ร่างบางได้แต่ภาวนาในใจ หวังให้เจมส์นั้นรับสายของเธอ แต่เหมือนว่าคำภาวนาของเธอนั้นจะได้ผล เมื่อเจมส์นั้นรับสายของเธอ

อีกด้านของเจมส์ขณะที่ร่างสูงขับรถออกจากเพนท์เฮาส์สุดหรูย่านใจกลางเมือง เพื่อจะไปยังมหาลัยนั้น เสียงสมาร์ตโฟนที่วางอยู่บนเบาะก็ดังขึ้นมา แต่มันไม่ใช่เครื่องของผมหรอก เป็นเครื่องของอันนา

Rrrrrrrr ลูกพีช

ชื่อนี้ผมรู้สึกคุ้นนัก เดาว่าน่าจะเป็นเพื่อนของอันนา เมื่อคิดเช่นนั้น ฝ่ามือหนาของเจมส์จึงกดรับสายทันที

[ฮะโหล นี้ฉันเองนะ ฉันเป็นเจ้าของมือถือเครื่องนี้] เสียงแข็งอันคุ้นหูนั้นดังขึ้นมา ด้านเจมส์เมื่อได้ยินเสียงอันนานั้นใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมาที่มุมปาก

[ไง...ฉันคิดว่าเธอไม่อยากได้มันคืนแล้วเสียอีก] เจมส์เอ่ยกับคนปลายสาย

[อยากได้สิ...ฉันขอร้องละ นายช่วยคืนมือถือฉันมาเถอะนะ] เสียงนิ่งของอันนาเอ่ยมาอย่างอ้อนวอนต่างจากเมื่อครู่

[ถ้าอยากได้คืนอีก 10 นาทีมาเจอฉันที่ตึกคณะวิศวะ อาคาร A ชั้น 3 ห้อง 301] เจมส์เอ่ยสั่งคนปลายสายเสร็จจากนั้นฝ่ามือหนาก็กดตัดสายไปทันที

[นายๆ เดี๋ยวก่อนสิ] อันนาเอ่ยเรียกคนปลายสาย แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

ด้านอันนาให้ตายเถอะคนบ้า ทำไมต้องทำกับฉันเช่นนี้ด้วย

"ว่าไงแก...ได้เรื่องยังไงบ้าง" ด้านสองสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยท่าทีสงสัย เมื่อว่าจะมีคนเก็บมือถือของอันนาได้จริง

"มีคนเก็บได้ เขาให้ฉันไปเอาคืนที่คณะวิศวะหนะ"

"ฉันว่าเป็นพวกเจมส์แน่เลย" ลูกพีชเอ่ยขึ้นมาอย่างคาดเดา คณะวิศวะก็คงเป็นกลุ่มของเจมส์ไม่ใครคนใดก็คนนึง โชคดีหน่อยที่ยังมีคนเก็บไว้ให้เพื่อนของเธอ

"ฉันไม่แน่ใจ" อันนา ฉันจะกล้าบอกยัยลูกพีชได้ยังไง ว่าเจมส์นั้นเอามือถือของฉันไป และยังพูดบ้าๆ กับฉันอีก ร่างบางเสมองนาฬิกาที่ข้อมือด้วยท่าทีคิดหนัก

หึ...! นี้ฉันต้องไปเจอผู้ชายบ้าคนนั้นอีกแล้วงั้นเหรอ เอาจริงเมื่อวานที่ฉันโดนนายนั้นจูบ ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน มันเป็นจูบแรกของฉัน ไม่ว่าเขาจะจูบฉันด้วยเหตุผลอะไร แต่มันก็ทำให้ฉันนั้นรู้สึกอายมาก เกิดมาไม่เคยโดนใครจูบและจูบกับใครเลยนี้สิ แต่จะทำไงได้ จะให้ฉันไปถอยมือถือเครื่องใหม่ก็ไม่มีตัง ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อวานใบหน้าสวยหวานถึงกับเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

!! เฮ้ย...นี้มันเวรกรรมอะไรของฉัน" เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาอย่างลืมตัว

"แก ยัยอัน แกเป็นไรเปล่า" เสียงของลูกพีชเอ่ยถามขึ้นมา พออันนาวางสายร่างบางก็นัยตาเศร้าลงจนเธอนั้นสังเกตได้

"เปล่า...ไม่มีไรแก" เสียงหวานเอ่ยตอบ จากนั้นร่างบางก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ เพื่อจะไปตึกวิศวะตามที่เจมส์นั้นนัดกับเธอ

"พวกแก งั้นเจอกันที่ห้องเรียนเลยนะ ฉันขอไปเอามือถือของฉันคืนก่อน" เสียงหวานเอ่ยกับเพื่อนสนิททั้งสองสาว

"จ้า...ขอให้ได้ขอให้โดนนะแก ผู้วิศวะงานดีทั้งนั้น สวยๆ อย่างแกเดินไปแถวนั้นอาจจะได้ติดมาสักคนสองคน " ด้านลูกพีชที่เอ่ยมาเช่นนั้น ชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นที่อันนาสวมใส่อยู่นั้น ถึงวันนี้เพื่อนเธอจะไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางลงบนใบหน้าแต่อย่างใด แต่นั้นใช่ว่าความสวย มีเสน่ห์ของอันนานั้นจะลดน้อยลง แบบนี้หนุ่มๆ ได้เห็นมีหวังต้องเหลียวหน้าเหลียวหลัง

ด้านอันนาที่ได้ยินเช่นนั้น ได้แต่มองค้อนให้กับเพื่อน ยัยลูกพีชนะยัยลูกพีชทำไมถึงได้พูดเช่นนั้นกัน ร่างบางได้แต่มองค้อนให้กับเพื่อน

"พูดไรของแก" อันนาว่าให้ลูกพีชด้วยน้ำเสียงนิ่งปนดุ แต่ลึกๆ ก็แอบเสียวสันหลังอยู่เหมือนกันที่เธอต้องยอมจำใจไปเจอกับผู้ชายใจร้ายอย่างเจมส์ หวังว่าเรื่องจบเขาคงจะลืมมันไปแล้วนะ

ร่างบางของสาวสวยอย่างอันนาในชุดกระโปรงทรงเอสั้นเพียงสิบสี่นิ้วนั้น ร่างบางเอวขอด เรียวขาเรียวเล็กผิวขาวเนียนละเอียด เดินมาจนกระทั่งถึงตึกของคณะวิศวะ อันนาฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับสายตาหลากหลายคู่ของใครหลายคนที่มองมาที่ฉัน ซึ่งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันหลงมาเดินที่ตึกคณะวิศวะ แน่นอนว่าการที่มีสาวสวย ต่างคณะมาเดินคนเดียวแบบนี้ ก็มักจะได้รับความสนใจให้กับหนุ่มๆ อย่างเช่นตอนนี้ไง ที่เริ่มจะมีเสียงโห่แซว ที่ดังขึ้นมาขณะที่ร่างบางนั้นกำลังเดินมาถึงชั้นสาม

"สวย กระชากใจกูชิบหาย" เสียงผู้ชายแปลกหน้าคนที่หนึ่งนั้นดังขึ้นมา

"เชี่ย...นั้นอันนาปี 3 สาวสวยคณะบริหารนี้หว่า" เสียงของหนุ่มๆ อีกหนึ่งกลุ่มที่มองมายังฉัน

อีกด้านของเจมส์ขณะร่างสูงกำลังจะเดินขึ้นมาในตึกพร้อมกับทั้งสองหนุ่มเพื่อนสนิท อย่างดีเอ็ม และดีเทล ร่างสูงของเจมส์ที่เดินตามหลังสาวสวยในระยะห้าเมตรนั้น

"เชี่ย ใครวะ ขนาดมองข้างหลังยังสวยและดึงดูดกูขนาดนี้ ข้างหน้าจะสวยขนาดไหนเชียว อยากไปดูหน้าวะ" เสียงของไอ้ดีเอ็มที่เดินมากับผมเอ่ยขึ้นมา ด้านเจมส์ผมสะดุดตาตั้งแต่กระเป๋าของยัยนั้นแล้วแหละ ร่างบางของอันนาที่เดินนำหน้าพวกผมไป โดยที่ไม่รู้ตัวว่าผมนั้นเดินตามเธอ

"เด็กใหม่เหรอวะ ปกติคณะเราไม่ค่อยมีสาวๆ นั้นมาเดินแบบนี้ ดูดิ พวกรุ่นน้องเรามองตามตาเยิ้มกันเชียว คงจะสวยจริง" ดีเทลที่เห็นท่าทีของรุ่นน้องในคณะถึงกับเอ่ยขึ้นมา สงสัยจะสวยจริงๆ เพราะสังเกตอาการของรุ่นน้องแต่ละคน ที่มองเธออย่างไม่ละสายตา

แต่ขณะที่พวกผมกำลังเดินตามหลังเธออยู่นั้น แต่แล้วกับมีรุ่นน้องคนนึงที่เดินดักหน้าของเธอ

"เออ...อันนามาหาใครหรือเปล่าครับ" ด้านอันนาที่เดินเข้ามาถามเช่นนั้น ร่างบางถึงกับหยุดและชะงักเล็กน้อย นี้เขารู้จักฉันด้วยเหรอ ร่างบางที่กำลังจะเอ่ยตอบ แต่แล้วจู่ๆ ก็มีฝ่ามือของใครบางคนที่เข้ามากระชากที่แขนของฉันต่อหน้าผู้ชายคนนั้น

ด้านอันนาที่เห็นว่าเป็นเจมส์นั้นถือวิสาสะเข้ามาจับที่แขนของเธอ ใบหน้าสวยถึงกับตากลมเบิกกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ ซึ่งไม่ต่างอะไรจากสองหนุ่มอย่างดีเอ็ม และดีเทล ทั้งสองหนุ่มถึงกับนิ่งค้างไปตามๆ กัน ที่เห็นเจมส์นั้นเข้าไปฉุดกระชากแขนของอันนา โดยที่ไม่สนใจสายตาของใครหลายคน

"ให้ตายเถอะ ไอ้เจมส์ นี้มันเรื่องอะไรกัน" ท่าทีที่เจมส์แสดงออกมาต่ออันนาเหมือนแฟนหนุ่มที่กำลังหึงหวงเธอกับชายคนอื่น

"เชี่ย ไอ้ดีเทล มึงเห็นอย่างที่กูเห็นไหมวะ" ดีเอ็มที่เห็นเจมส์เดินหายเข้าไปในห้องพร้อมกับสาวสวยอย่างอันนา ถึงกับต้องขยี้ตาอย่างไม่เขื่อสายตาตัวเอง

"สัส กูไม่ได้ตาบอดนะ ที่จะไม่เห็นอย่างที่มึงเห็น"

"กูว่าแล้วไง....เชี่ยไอ้เจมส์ของกู" ดีเอ็มเอ่ยมาแค่นั้น พร้อมกับเผยรอยยิ้มขึ้นมา แต่นั้นก็ไม่คิดที่จะตามเจมส์เข้าไปเพราะดูท่าเจมส์น่าจะต้องการเวลาส่วนตัว ด้านรุ่นน้องที่อยู่ตรงบริเวณนั้น

"จู่ๆ แม่งกูอกหักเลยครับ พี่อันนาสาวสวยของบริหาร แม่งเด็กเฮียเจมส์นี้หว่า..." รุ่นน้องเอ่ยขึ้นมา โดนลากเข้าห้องปิดประตูแบบนี้คนสวยๆ แบบนั้นจะเหลืออะไร