พายุกะพริบตาขึ้นลงถี่ๆ เพื่อขับไล่น้ำที่กระเด็นเข้าไปแบบไม่ทันตั้งตัว ทำทั้งโต๊ะแทบจะกลั้นขำไม่ไหว ก็สงสารอยู่หรอก แต่คนมึนอย่างมันต้องโดนสั่งสอนเสียบ้าง
และแค่นั้นคงยังไม่เพียงพอ...
ผลัวะ!
“ไอ้สัส! แดกข้าวอยู่” ตะวันจัดให้อีกหนึ่งฉาดใหญ่เน้นๆ ใช่ว่าไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้ แต่ไอ้พายุมันไม่เลือกเวลาเอาซะเลย “มึงจะจังไรตอนไหนก็ได้...แต่ไม่ใช่ตอนกินข้าว!!”
“ไม่ต้องเกรงใจกูแล้วมั่ง” จันทร์เจ้าแซะ ทั้งที่ก็พอรู้ว่ามันไม่มีให้หรอกไอ้ความเกรงใจน่ะ แต่อย่างน้อยก็เพื่อแสดงตัวว่ายังมีหนึ่งเพศตรงข้ามนั่งหัวโด่อยู่ด้วย
เพราะปกติก็ไม่เคยได้ยินโจ่งแจ้งเยี่ยงนี้...
“โทษๆ ลืมตัว” พายุว่าพลางลูบหน้าตัวเองไปพลาง ปากก็พึมพำบ่นไปพลาง “ไอ้เหี้ยนี่เขาก็ไม่ยั้งเลย ตกใจยังกับเด็กสิบเอ็ดสิบสอง อย่าบอกนะว่ามึงไม่เคย...”
“จะแดกไหมข้าว หรือจะเอาตีนกูไปอมเล่น” คนถูกเหน็บสวนกลับเสียงแข็ง แล้วได้รับการโต้ตอบเป็นจ
