[ กล้าไหม...? ที่จะยอมรับความจริง 🍃]
“มึง...”
สรรพนามน่าตื่นเต้นดังขึ้นพร้อมกับศอกแหลมของเพลงดุนดันบริเวณต้นแขนเบาๆ เรียกความสนใจจากเด็กหัวกะทิที่จดจ่อกับหนังสือกฎหมายเล่มหนาบนโต๊ะไปได้ส่วนหนึ่ง ใบชาพบว่าจุดโฟกัสของเพื่อนซี้อยู่แถวๆ หน้าประตูห้อง
“...!” และเมื่อมองตามไปรูม่านตาสีเข้มก็ขยายขึ้น เธอดีดแผ่นหลังตรงราวกับสปริง หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นหายไปหลังจากว่าจ้างงานเมื่อสองวันก่อน แต่ดันโผล่มาในสภาพสะบักสะบอมพอตัว ใครบ้างจะไม่ตกใจ สองสาวหันสบตากันแวบหนึ่ง ขณะร่างสูงเดินกะโผลกกะเผลกไปนั่งอีกมุมของห้อง
ใบชาขมวดคิ้วยุ่งในตอนที่สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างจากเพื่อนชายร่วมคณะ เดิมทีเขาจะต้องเข้ามาทักทายทุกครั้ง ทว่าคราวนี้แม้แต่หน้าก็ไม่มอง
“ใช่...ใช่มะ?” เพลงเน้นเสียงเน้นคำพลางทำจริตจะก้านน่าหมั่นไส้ในการกดดันบุคคลที่คาดว่าเป็นต้นเหตุของเรื่อง
“ไม่ม้าง...” พูดออกไปอย่างไม่มีความมั่นใจ ใบ
