วันต่อมา หลังเตรียมอาหารเช้าให้เจ้าของคฤหาสน์และลูกชายเรียบร้อย หมวยลี่ก็รีบขอแม่กลับคอนโด ก่อนที่ทุกคนจะลงมาทานมื้อเช้า
เพิ่งเดินเข้าห้องได้ไม่กี่นาที ข้อความจากคนที่เป็นส่วนหนึ่งของความคิดวุ่นวายในหัวก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ
แชต: ค่าย
ค่าย: ทำไมรีบกลับคอนโด?
หมวยลี่: ไม่รู้เหตุผลจริง ๆ เหรอคะ
ค่าย: เดี๋ยวเฮียไปหา
หมวยลี่: ลี่ไม่ได้นอนเกือบทั้งคืน ขอพักผ่อนได้ไหม
ค่าย: อืม
เธอรู้จากคำตอบเพียงแค่ประโยคสั้น ๆ ว่าค่ายไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พิมพ์อะไรส่งไปอีก ปลายนิ้วกดปิดหน้าจอ ก่อนจะวางโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา เสียงถอนหายใจดังออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ท่ามกลางความเงียบสงัดภายในห้อง
เธอรู้สึกไม่ดีกับตัวเองที่ยังไม่เด็ดขาด ความสับสนมันถาโถมเข้าใส่มาไม่หยุดยั้งจนแทบจะแบกรับไม่ไหว ดวงตาคู่สวยมองไปตรงหน้าอย่างไร้จุดหมายเป็นเวลานาน จนกระทั่งเสียงแจ้งเตือนข้อความแชตดังขึ้
