สองวันต่อมา หมวยลี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ่อยครั้ง เธอกำลังเฝ้ารอว่าเมื่อไรค่ายจะเปิดอ่านข้อความ เขาเงียบหายไปเลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำที่ว่าไปต่างประเทศเขาไปทำไม มีงานด่วนอะไรถึงต้องไปเดี๋ยวนั้น มันยุ่งถึงขนาดที่ว่าไม่มีเวลาตอบกลับข้อความเลยใช่ไหม
ขาเรียวเดินออกมาทางนอกระเบียง ท้องฟ้าอึมครึ้มคล้ายฝนกำลังจะตก เธอหวนนึกถึงตัวเองที่ยืนรอเขา เสียงหัวเราะดังขึ้นมาเบา ๆ ภายใต้ดวงตาที่มีน้ำสีใสเอ่อคลอ เธออยากปลดปล่อยความทุกข์ให้ล่องลอยไปกับไอเย็นของสายลมที่พัดผ่านมาในตอนนี้ แต่มันฝังลึกมากเกินไป
ยิ่งทะเยอทะยานจะไขว่คว้า ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด
หมวยลี่ได้แต่ตั้งคำถาม เธออยู่ใกล้เขามากขนาดนี้ มันจะไม่มีสักเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกเลยใช่ไหม ที่เขาจะหวั่นไหวบ้าง
ในขณะที่ใครต่อใครต่างจับจ้องเธอด้วยความสนใจ แต่ค่ายกลับไม่เคยเหลียวแลเลยสักครั้ง หรือเป็นเพราะเขาได้ในสิ่งที่ไม่มีใครเคยได้ ร่างกายและความบริสุทธิ
