ให้หลังจากที่ค่ายออกไปแล้ว ดวงตากลมมองเศษแจกันที่แตกละเอียด ดอกไฮเดรนเยียสีฟ้าที่แม่ของเธอชอบเกลื่อนอยู่บนพื้น ร่างเล็กก้าวเดินไปตรงหน้า ค่อย ๆ นั่งลง มือเอื้อมเก็บทีละชิ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังร้องไห้อยู่ตั้งแต่เมื่อไร
เมื่อเก็บทุกอย่างเรียบร้อย ไม่นานนัก พยาบาลที่พาแม่ของเธอออกไปตรวจเช็กร่างกายก็พากลับเข้ามาในห้อง
“แม่เป็นยังไงบ้างคะ” หมวยลี่รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปถาม สีหน้าว้าวุ่นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วค่ะ ร่างกายฟื้นตัวดี แต่ยังต้องอยู่ที่โรงพยาบาลต่ออีกหนึ่งอาทิตย์”
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเรื่องราวร้าย ๆ ผ่านพ้นไป หลังพยาบาลออกจากห้องแล้วเธอก็รีบโผเข้าไปหาแม่ที่เตียงผู้ป่วยทันที
“แม่จ๋า ฮึก~”
“แม่ขอโทษนะลี่ กลัวมากเลยใช่ไหม” มือของแม่ค่อย ๆ ยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนแก้มของลูกสาวอย่างอ่อนโยน “แม่ก็กลัว กลัวว่าจะไม่ได้กลับมาเจอหน้าลูกอีก”
สัมผ
