ผ่านไปพักใหญ่หลังสูบบุหรี่หมดมวน ร่างสูงเดินกลับเข้ามาภายในห้อง นัยน์ตาคู่คมคุกรุ่นอีกครั้ง เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วเห็นชื่อแชตของน้องชายคนกลางส่งมาในเครื่อง
แชต: ล่า
ล่า: ไอ้ค่าย มึงบอกกูมา ทำไมเมื่อคืนไม่มีใครติดต่อลี่ได้
ล่า: มึงทำอะไร
เขามองตัวหนังสือของประโยคคำถามที่น้องชายพิมพ์มาอยู่นานครู่หนึ่ง ด้วยแววตาไร้อารมณ์ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ค่าย: ไม่ได้ทำ
ล่า: มึงอย่าคิดว่ากูจะโง่เชื่อนะค่าย
ล่า: กูมาเยี่ยมป้าธิ คอน้องมีรอย แต่คงไม่รู้ตัว โชคดีที่เจียร์เอารองพื้นกลบให้แล้ว
เหมือนถ้อยคำที่ล่าพิมพ์ส่งมาจะช่วยเตือนสติของคนที่ได้อ่าน แต่ก็เพียงแค่น้อยนิดเท่านั้น
ค่าย: ป้าธิเป็นยังไงบ้าง
ล่า: สนใจ?
ค่าย: อย่ามาหาเรื่อง ทั้งที่กูไม่ได้ผิดอะไร
ค่าย: ถ้ากูรู้ล่วงหน้าว่าป้าจะเป็นแบบนี้ มึงคิดว่ากูจะใจร้ายไม่ปล่อยให้ลี่กลับไปหรือไง
ล่า: อย่าเพิ่งโผล่หน้าม
