ร่างเล็กทำได้แค่กลับมายังห้องรับรองที่ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมเอาไว้ให้ และเพื่อนของเธอก็ลาเรียนในวันพรุ่งนี้แล้ว เพื่ออยู่เฝ้าเป็นเพื่อน ทุกคนล้วนเป็นห่วงเธอจับใจ
“เฮียกลับไปนานหรือยัง” ซานที่กำลังเปิดกล่องอาหารเงยขึ้นมาถามเพื่อนตัวเล็กที่เหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย
“ไม่รู้” เธอไม่ได้สนใจเลยว่าเขากลับไปตอนไหน และคงไม่มีความจำเป็นอะไรต้องสนใจอีกแล้ว
ความจริงถูกเปิดเผยพร้อมกับแม่ของเธอที่อาการทรุดลงกะทันหัน ตอนนี้หมวยลี่ได้ข้ามผ่านจุดที่ตัวเองหวาดกลัวมากที่สุดมาแล้ว
“ไม่มาวุ่นวายก็ดี แค่นี้ก็มีเรื่องให้แกเครียดมากพอแล้ว”
“ว่าง ๆ พาเฮียค่ายไปพบแพทย์บ้างนะซาน”
“ไม่อยากจะคุยด้วยเท่าไรเลยช่วงนี้” ซานตอบเสียงห้วน ตั้งแต่ครั้งนั้นเขาแทบไม่อยากมองหน้าเลยด้วยซ้ำ
“ซาน” หมวยลี่เอ่ยเสียงเบา เธอเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดคำหนึ่งออกมา “ลี่รักเฮีย รักมานานมาก มากจนจำไม่ได้แล้วว่าความรักมันเกิ
