ช่วงค่ำ ร่างเล็กนั่งเหม่ออยู่ตรงสวนหลังบ้านมุมเดิมที่ชอบนั่ง ความคิดมากมายหลั่งไหลสาดซัดเข้าใส่ราวกับพายุ เธอกำลังโทษตัวเองที่เดินเข้าไปติดห้วงพันธะนั้นตั้งแต่แรก สุดท้ายก็ไร้หนทางหนี
ตอนนี้เหมือนเธอกำลังดิ้นรนในห้องแคบที่ปิดตาย เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ชนกับผนังที่กั้นเอาไว้ แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวดับลงไป ทำให้เหลือแค่ความมืดมิด
มันยากเหลือเกิน เธอเอาแต่โทษตัวเองทุกอย่างไม่กล้าเสี่ยง เพราะชีวิตนี้หมวยลี่เหลือแม่เพียงคนเดียว
“ลี่มานั่งทำไมตรงนี้ ค่ำแล้วนะ ยุงไม่กัดเหรอ”
เสียงของเจียร์ คู่หมั้นคนสวยของล่าเดินเข้ามาทักทาย วันนี้เธอจะมานอนที่บ้านใหญ่ เพราะเจ้าของคฤหาสน์ไปต่างประเทศนานหลายเดือน จึงต้องเวียนมานอนที่นี่สลับกับเพนท์เฮ้าส์
“ร้องไห้อีกแล้ว” เจียร์ถอนหายใจด้วยความเป็นห่วง เธอรู้ว่าหมวยลี่ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา คงเพราะตอนที่เดินมาเธอกำลังเหม่อลอย จึงไม่สังเกต รีบยกมือเช็ดเอาตอ
