ท่ามกลางอากาศที่เย็นเฉียบภายในห้อง หมวยลี่พยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองอย่างยากลำบาก เพราะริมฝีปากของค่ายกดซับเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เขาจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เว้นจังหวะให้เธอได้หายใจ และไร้ความอ่อนโยน
ร่างเล็กถูกดันให้ถอยไปเรื่อย ๆ จนขาชิดกับขอบเตียง แขนแกร่งรวบรัดเอวบางไว้แน่น ก่อนจะกดให้นอนราบไปกับเตียง ขณะที่ริมฝีปากยังคงบดเบียด แลกเปลี่ยนน้ำใสหนืดไม่ยอมปล่อย
ฝ่ามือหนาไล่บีบเคล้นไปตามผิวเนียนใต้เนื้อผ้า ลมหายใจเริ่มติดขัดด้วยแรงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในร่างกาย ก่อนที่จูบเร่าร้อนจะค่อย ๆ ผละห่างออก
หมวยลี่รีบหอบหายใจ กอบโกยอากาศเข้าปอดแทบไม่ทัน ขณะเดียวกันสายตาคมกริบยังคงจับจ้องใบหน้าหวานในระยะประชิด ราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งร่าง
“อยากย้ายไปอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์กับฉันหรือเปล่า”
“ไม่อยากค่ะ” เสียงหวานตอบกลับอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด และเมื่อคำพูดนั้นจบลง ลมหายใจร้อนผ่าวจากคนด้านบนก็พ่นกระแ
