คำถามจากร่างเล็กทำให้ค่ายชะงัก มือแกร่งกำโทรศัพท์แน่นขึ้น แต่กลับไม่ยอมเอ่ยคำตอบ เขาเบือนหน้าหนีจากสายตาที่กำลังเฝ้ารอคอยอย่างคาดหวังว่าจะได้ยินคำอธิบาย
เธอไม่อยากปล่อยใจให้คิดไปเอง แต่สถานการณ์ในตอนนี้ มันชวนให้เผลอคิดไปไกล และยิ่งคิด หัวใจก็ยิ่งเป็นทุกข์
“ไม่พูดก็ไม่เป็นไรค่ะ สักวันลี่คงรู้เอง” หลังจากความเงียบไหลผ่านไปในอากาศพักใหญ่ สุดท้ายคนที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชันคือเธอ ทั้งที่ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วหันกลับมามองใบหน้าหวาน ที่ตอนนี้กำลังจะร้องไห้ออกมา
“หน้าที่ลี่มันก็แค่ช่วยรักษาแผลให้เฮีย แค่นั้น” เธอไม่ได้ย้ำให้เขารู้ แต่จงใจย้ำกับตัวเอง ให้จำสักที แต่แล้วสิ้นสุดคำนั้น คนตรงหน้าก็ยอมเอ่ยคำพูด
“จะประชดทำไม?”
“เปล่าค่ะ ลี่จะประชดเฮียไปทำไม ความจริงทั้งนั้น”
“มันไม่มีอะไร ไม่ต้องคิดมาก”
เธอต้องเชื่อคำว่าไม่มีอะไร
