@เพนท์เฮ้าส์
“จะจัดการคนของมึงเอง หรือให้กูสั่งสอน”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเย็นพูดสายกับน้องชาย ขณะยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงห้อง สายตาคู่คมมองร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ในตอนนี้เธอเองก็มองมาทางเขาเช่นเดียวกัน
(เออ กูจัดการไปแล้ว)
“ยังไง” เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะสูบอัดสารนิโคตินเข้าไปเต็มปอดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
(ดูท่ามึงจะโกรธมากเลยนะ)
“แล้วมึงไม่โกรธหรือไง”
(เออ กูสั่งสอนไปแล้ว จบความสัมพันธ์แบบเด็ดขาด งี่เง่าฉิบหาย)
“อืม ถ้ายังมาวุ่นวายอีก กูจะจัดการเอง”
(พรุ่งนี้กูลุ้นเลยว่าข่าวจะเล่นใคร ระหว่างกูที่ควงลี่เข้างาน หรือมึงที่อุ้มลี่ออกไป)
“คงไม่มีข่าวมึง”
(มั่นใจอะไรครับ ตอนเดินเข้างาน กูนี่อย่างฮอต นึกว่าดาราฮอลลีวูด)
เมื่อเริ่มรู้สึกว่าน้องชายกำลังพูดจาไร้สาระ ค่ายก็กดตัดสายทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ปลายบุหรี่สีแดงถูกจี้ลงบนถาดจนมันดับสนิท ทั้งที่เพิ่งสูบไปได้เพียงครึ่งมวน
